Madame sans Culotte, c.,1791– 1794
Stipple grawerowanie z Hand-kolorowanie
Wydawca unrecorded
ten grawerowanie przedstawia widza z ciepłą isympatyczną reprezentacją starszego (ale w żadnym sensie nie zgrzybiały) sans-culotte whois przedstawia z cichym rozbawieniem zabawy zabawnego kota, który trzyma kulę wełny, zmuszając ją do chwilowego zawieszenia robótki na drutach., Jest to scena domowa, pozornie naturalna, ale jednak pełna informacji, które pomagają nam zrekonstruować politykę i charakter Madame sansCulotte. Jej nazwa rodzajowa i fakt, że jest ubrana w kolorystykę, identyfikują ją jako postać alegoryczną, a nie indywidualną i uosabiają archetypowe cechy patriotycznej rewolucjonistki.
scena rozgrywa się w biednym, ale szanowanym domu, który pokazuje dowody jej pracy domowej: za nią wisi umyty prześcieradło., Mimo że jest posłuszną gospodynią domową, jest skonstruowana jako eksemplary patriota i na przykład widzimy, jak dzierga czepek wolności ,być może do użytku przez męża lub syna. Co ciekawe, nie nosi czapkiale czerwony szalik, który naśladuje jego wygląd. Można to wytłumaczyć faktem, że noszenie przez kobiety maski wolności było powszechnie uważane za niewłaściwe, a nawet (paradoksalnie) za kontrrewolucyjne. Madame sans Culotte nie przekracza tej granicy, ale współpracuje z nią.
kot jest również istotnym elementem., Oprócz swojej roli w narracji domowej pełni również funkcję alegorycznego atrybutu Madame sans Culotte , a także służy jako narzędzie narracyjne. Tradycyjnie, symbol wolności, kot może być przeznaczony do przekazania idei, że chociaż Madam ma wolność przychodzenia i odchodzenia, postanawia wykonywać swoje patriotyczne i domowe obowiązki z domu. W czasie,gdy wyrażano troski o konsekwencje nowo znalezionej niezależności kobiet-dom opuszczony, porzucone dzieci – łatwo byłoby to interpretować jako znak hervirtue.,
jakość druku sugeruje, że był on przeznaczony dla odbiorców należących do wyższej grupy finansowej niż sama Madame, a jego dystrybucja byłaby stosunkowo ograniczona. Towarzysz jej męskiego odpowiednika „Le Bon sans Culotte” był również dostępny u samego grawera.
Zobacz Dominique Godineau, The Womenof Paris and their French Revolution, trans Katheine Streip, Berkeley, Los Angeles, London, 1988, PP. 166 -168.