Lincoln nie był abolicjonistą.
Abraham Lincoln wierzył, że niewolnictwo jest moralnie złe, ale był jeden wielki problem: zostało usankcjonowane przez najwyższe prawo w kraju, Konstytucję., Ojcowie założyciele narodu, którzy również zmagali się z problemem niewolnictwa, nie napisali wyraźnie słowa „niewolnictwo” w konstytucji, ale zawarli kluczowe klauzule chroniące instytucję, w tym klauzulę uciekinierów i klauzulę trzech piątych, która pozwalała Stanom południowym liczyć zniewolonych ludzi w celu reprezentacji w rządzie federalnym.,
w trzygodzinnym przemówieniu w Peoria, Illinois, jesienią 1854 roku, Lincoln przedstawił wyraźniej niż kiedykolwiek swój moralny, prawny i ekonomiczny sprzeciw wobec niewolnictwa-a następnie przyznał, że nie wiedział dokładnie, co należy z tym zrobić w ramach obecnego systemu politycznego.
abolicjoniści natomiast wiedzieli dokładnie, co należy z tym zrobić: niewolnictwo powinno zostać natychmiast zniesione, a uwolnieni Zniewoleni ludzie powinni zostać włączeni jako równi członkowie społeczeństwa., Nie dbali o to, by działać w ramach istniejącego systemu politycznego, czy zgodnie z konstytucją, którą postrzegali jako niesprawiedliwą ochronę niewolników i zniewolonych. Czołowy abolicjonista William Lloyd Garrison nazwał Konstytucję „Przymierzem ze śmiercią i porozumieniem z piekłem” i posunął się tak daleko, że spalił kopię na wiecu w Massachusetts w 1854 roku.
choć Lincoln widział siebie jako pracującego u boku abolicjonistów na rzecz wspólnej sprawy anty-niewolniczej, nie zaliczał się do nich., Tylko dzięki emancypacji i poparciu ewentualnej trzynastej poprawki Lincoln ostatecznie wygrałby z najbardziej zaangażowanymi abolicjonistami.
Lincoln nie wierzył, że czarni powinni mieć takie same prawa jak biali.
chociaż Lincoln twierdził, że fraza ojców założycieli „wszyscy ludzie są stworzeni równi” odnosi się zarówno do czarno-białych ludzi, to nie znaczy, że myślał, że powinni mieć te same prawa społeczne i polityczne. Jego poglądy stały się jasne podczas serii debat z jego przeciwnikiem w wyścigu Illinois o USA w 1858 roku., Senat, Stephen Douglas, który oskarżył go o wspieranie ” równouprawnienia Murzynów.”
w ich czwartej debacie, w Charleston, Illinois, 18 września 1858 roku, Lincoln wyrazil swoje stanowisko jasne. „Powiem wtedy, że nie jestem, ani nigdy nie byłem, za doprowadzeniem w jakikolwiek sposób społecznej i politycznej równości białych i czarnych ras”, zaczął, dalej mówiąc, że sprzeciwiał się czarnemu ludowi, który ma prawo do głosowania, zasiadania w ławach przysięgłych, sprawowania urzędu i mieszania się z białymi.,
prezydent Abraham Lincoln z Afroamerykanami przed Białym Domem, około 1863.
Bettmann Archive/Getty Images
to, co zrobił, było to, że, jak wszyscy mężczyźni, czarni mężczyźni mieli prawo do poprawy swojej kondycji w społeczeństwie i cieszyć się owocami swojej pracy. W ten sposób byli równi białym ludziom i z tego powodu niewolnictwo było z natury niesprawiedliwe.,
podobnie jak jego poglądy na temat emancypacji, stanowisko Lincolna w sprawie społecznej i politycznej równości Afroamerykanów zmieniłoby się w trakcie jego prezydentury. W ostatnim przemówieniu swojego życia, wygłoszonym 11 kwietnia 1865 roku, opowiedział się za ograniczonym wyborstwem czarnych, mówiąc, że każdy czarny człowiek, który służył Unii podczas wojny secesyjnej, powinien mieć prawo głosu.
READ MORE: zniewolone pary stanęły w obliczu separacji, a nawet wyboru rodziny zamiast wolności
Lincoln uważał, że kolonizacja może rozwiązać problem niewolnictwa.,
przez większą część swojej kariery Lincoln uważał, że kolonizacja—lub pomysł, że większość ludności afroamerykańskiej powinna opuścić Stany Zjednoczone i osiedlić się w Afryce lub Ameryce Środkowej—jest najlepszym sposobem na zmierzenie się z problemem niewolnictwa. Jego dwaj wielcy bohaterowie polityczni, Henry Clay i Thomas Jefferson, mieli zarówno sprzyjał kolonizacji; obaj byli niewolnikami, którzy wzięli problem z aspektami niewolnictwa, ale nie widział sposób, że czarno-biali ludzie mogą żyć razem w pokoju.,
Lincoln po raz pierwszy publicznie opowiedział się za kolonizacją w 1852 roku, a w 1854 roku powiedział, że jego pierwszym instynktem będzie „uwolnienie wszystkich niewolników i wysłanie ich do Liberii” (afrykańskiego państwa założonego przez Amerykańskie Towarzystwo Kolonizacyjne w 1821 roku).
prawie dekadę później, nawet gdy redagował projekt wstępnej proklamacji emancypacyjnej w sierpniu 1862 roku, Lincoln gościł delegację uwolnionych czarnych mężczyzn i kobiet w Białym Domu w nadziei uzyskania ich poparcia w planie kolonizacji w Ameryce Środkowej., Biorąc pod uwagę „różnice” między dwiema rasami i wrogie postawy białych ludzi wobec czarnych, Lincoln twierdził, że byłoby ” lepiej dla nas obu, dlatego być rozdzielone.”
poparcie Lincolna dla kolonizacji wywołało wielki gniew wśród czarnych przywódców i abolicjonistów, którzy twierdzili, że Afroamerykanie są tak samo rdzennymi mieszkańcami kraju, jak biali, a tym samym zasługują na te same prawa., Po wydaniu wstępnej proklamacji emancypacyjnej Lincoln nigdy więcej publicznie nie wspomniał o kolonizacji, a wzmianka o niej we wcześniejszym projekcie została usunięta przed wydaniem ostatecznej proklamacji w styczniu 1863 roku.
emancypacja była polityką wojskową.
wojna domowa była zasadniczo konfliktem o niewolnictwo. Jednak sposób, w jaki widział to Lincoln, emancypacja, kiedy przyszła, musiałaby być stopniowa, ponieważ najważniejszą rzeczą było zapobieżenie południowemu buntownikowi zerwaniu Unii na stałe., Ale gdy wojna secesyjna rozpoczęła swoje drugie lato w 1862 roku, tysiące zniewolonych ludzi uciekło z południowych plantacji do Union lines, a rząd federalny nie miał jasnej polityki, jak sobie z nimi radzić. Emancypacja, jak widział Lincoln, jeszcze bardziej osłabiłaby Konfederację, zapewniając Unii nowe źródło siły roboczej, aby zniszczyć rebelię.
WATCH: Proklamacja emancypacji Lincolna
w lipcu 1862 roku prezydent przedstawił swój projekt wstępnej proklamacji emancypacji swojemu gabinetowi., Sekretarz Stanu William Seward namawiał go, aby poczekał, aż sprawy Unii będą się układać lepiej na polu bitwy, albo emancypacja może wyglądać jak ostatnie tchnienie narodu na krawędzi porażki. Lincoln zgodził się i powrócił do edycji draftu latem.
17 września krwawa bitwa pod Antietam dała Lincolnowi okazję, której potrzebował. 22 września wydał wstępną proklamację do swojego gabinetu, która została opublikowana następnego dnia., Jako wiwatujący tłum zgromadzony w Białym Domu, Lincoln zwrócił się do nich z balkonu: „mogę ufać tylko Bogu, że nie popełniłem błędu … teraz kraj i świat muszą wydać wyrok w tej sprawie.”
Proklamacja emancypacji nie uwolniła właściwie wszystkich zniewolonych.
ponieważ Lincoln wydał proklamację emancypacji jako środek wojskowy, nie miało to zastosowania do przygranicznych Stanów niewolniczych, takich jak Delaware, Maryland, Kentucky i Missouri, z których wszystkie były lojalne wobec Unii., (Missouri faktycznie miało dwa konkurujące ze sobą rządy: jeden lojalny wobec Unii i uznany przez Unię, a jeden lojalny wobec Konfederacji). Lincoln zwolnił również wybrane obszary Konfederacji, które już znalazły się pod kontrolą Unii w nadziei na zdobycie lojalności białych w tych stanach. W praktyce Proklamacja Emancypacyjna nie uwolniła od razu ani jednej zniewolonej osoby, jako że stosowane były tylko miejsca, w których rząd federalny nie miał kontroli—państwa Południowe walczące obecnie przeciwko Unii.,
pomimo swoich ograniczeń Proklamacja Lincolna oznaczała kluczowy punkt zwrotny w ewolucji poglądów Lincolna na niewolnictwo, a także punkt zwrotny w samej wojnie secesyjnej. Do końca wojny około 200 000 czarnych mężczyzn służyłoby w armii Unii i Marynarce Wojennej, zadając śmiertelny cios instytucji niewolnictwa i torując drogę do jego ostatecznego zniesienia przez 13 poprawkę.
dostęp do setek godzin filmów historycznych, komercyjnych za darmo, z HISTORY Vault. Rozpocznij bezpłatny okres próbny już dziś.