Asceza

formy ascezy religijnej.

we wszystkich ruchach ściśle ascetycznych celibat (Q. V.) uważany był za pierwsze przykazanie. Dziewice i celibaty pojawiły się wśród najwcześniejszych wspólnot chrześcijańskich i osiągnęły prominentny status. Wśród najwcześniejszych mezopotamskich wspólnot chrześcijańskich tylko celibaty były akceptowane jako pełnoprawni członkowie Kościoła, a w niektórych religiach tylko celibaty były dozwolone jako kapłani (np. religia Azteków i Rzymski katolicyzm). Abdykacja dóbr ziemskich jest kolejną podstawową zasadą., We wspólnotach monastycznych nastąpił silny trend ku temu ideałowi. W monastycyzmie chrześcijańskim ideał ten został wprowadzony w najbardziej radykalnej formie przez Aleksandra Akoimetosa, założyciela klasztorów w Mezopotamii (zm. ok. 430). Na wieki przed działalnością średniowiecznego Zachodnio-chrześcijańskiego mnicha św. Franciszka z Asyżu, Aleksander związał się z ubóstwem i poprzez Swoich uczniów rozszerzył swoje wpływy w klasztorach chrześcijańskich., Mnisi ci żyli z jałmużny, którą błagali, ale nie pozwalali na gromadzenie darów i stwarzanie problemów związanych z utrzymaniem domu, jak miało to miejsce wśród niektórych zachodnich zakonów, takich jak Franciszkanie. Na Wschodzie wędrujący hinduscy ascety i mnisi buddyjscy również żyją zgodnie z przepisami, które nakazują zaprzeczanie dobrom Ziemskim.

abstynencja i post są zdecydowanie najczęstszymi ze wszystkich praktyk ascetycznych. Wśród ludów prymitywnych powstała częściowo z przekonania, że przyjmowanie jedzenia jest niebezpieczne, ponieważ siły demoniczne mogą przedostać się do ciała podczas jedzenia., Ponadto należy unikać niektórych pokarmów uważanych za szczególnie niebezpieczne. Post związany ze świętami religijnymi ma bardzo starożytne korzenie. W religii starożytnej Grecji odrzucenie mięsa pojawiło się szczególnie wśród Orfików, mistycznego, wegetariańskiego kultu; w kulcie Dionizosa, orgiastycznego boga wina; a wśród pitagorejczyków, mistycznego, numerologicznego kultu. Wśród wielu kościołów najważniejszym okresem postu w roku liturgicznym jest 40 dni przed Wielkanocą( Wielki Post), a wśród muzułmanów najważniejszym okresem postu jest miesiąc Ramaḍān., Zwykłe cykle postu nie zaspokajały jednak potrzeb ascetów, którzy stworzyli własne tradycje. Wśród kręgów żydowsko-chrześcijańskich i ruchów gnostyckich ustanowiono różne przepisy dotyczące stosowania żywności wegetariańskiej, a mnisi Manichejscy cieszyli się powszechnym podziwem dla intensywności ich postu. Autorzy chrześcijańscy piszą o swoim bezwzględnym i nieubłaganym poście, a między własnymi mnichami a Manichejczykami tylko syryjscy wirtuozi ascezy mogli oferować konkurencję w praktyce ascezy., Wszystko, co mogło zmniejszyć sen i sprawić, że powstały krótki okres odpoczynku będzie jak najbardziej kłopotliwy, zostało wypróbowane przez syryjskich ascetów. W swoich klasztorach syryjscy mnisi wiązali sznury wokół brzucha, a następnie byli powieszeni w niezręcznej pozycji, a niektórzy byli przywiązani do stojących słupów.

higiena osobista również znalazła się pod potępieniem wśród ascetów. W pyle pustyni—gdzie wielu ascetów tworzyło swoje siedziby—i w blasku orientalnego słońca, abdykacja obmycia była utożsamiana z formą ascezy, która była bolesna dla ciała., W odniesieniu do zakazu mycia, perski Prorok Mani wydaje się być pod wpływem tych ascetycznych postaci, które były widziane od czasów starożytnych w Indiach, chodząc z długimi włosami wiszącymi w dzikim porzuceniu i ubrani w brudne szmaty, nigdy nie obcinając paznokci i pozwalając, aby brud i kurz gromadziły się na ich ciałach. Inna praktyka ascetyczna, redukcja ruchu, była szczególnie popularna wśród syryjskich mnichów, którzy lubili całkowite odosobnienie w celi., Praktyka ograniczania w odniesieniu do kontaktu z istotami ludzkimi kulminowała w odosobnieniu w dziczy, klifach, przygranicznych obszarach pustyni i górach. Ogólnie rzecz biorąc, jakiekolwiek osiadłe miejsce zamieszkania było nie do przyjęcia dla mentalności ascetycznej, co zauważono w ruchach ascetycznych w wielu religiach.

wykształciły się również psychologiczne formy ascezy. Technika introspekcji powodującej ból była używana przez buddyjskich ascetów w związku z ich praktykami medytacji. Syryjski teolog chrześcijański St., Efraem Syrus doradził mnichom, że medytacja nad winą, grzechem, śmiercią i karą-tzn. przed ustanowieniem chwili przed wiecznym sędzią—musi być prowadzona z takim zapałem, że życie wewnętrzne staje się płonącą lawą, która wywołuje wstrząs duszy i mękę serca. Syryjscy mnisi dążący do wyższych celów stworzyli atmosferę psychologiczną, w której ciągły strach i lęk, metodycznie kultywowany, miał wywoływać ciągłe łzy. Nie mniej niż skrajne umartwianie się zaspokoiło ascetycznych wirtuozów.,

ascetyzm wywołujący ból pojawił się w wielu formach. Popularnym zwyczajem było poddawanie się pewnym fizycznie wyczerpującym lub bolesnym ćwiczeniom. Zjawiska zimna i ciepła stwarzały możliwości dla takich doświadczeń. Hinduscy fakirzy (asceci) z Indii dostarczają najbardziej niezwykłych przykładów osób poszukujących bolesnych form ascezy. W najwcześniejszych przykładach tak radykalnych form umartwiania się, jakie pojawiły się w Indiach, asceta wpatrywał się w słońce, aż oślepł lub trzymał ręce nad głową, aż uschły., Syryjski monastycyzm chrześcijański był również pomysłowy w odniesieniu do form samokontroli. Bardzo ceniony zwyczaj polegał na używaniu żelaznych urządzeń, takich jak pasy lub łańcuchy, umieszczane wokół lędźwi, szyi, rąk i stóp i często ukryte pod odzieżą. Formy ascezy powodujące ból obejmują samo-skaleczenie, szczególnie kastrację i Biczowanie( Biczowanie), które pojawiło się jako ruch masowy we Włoszech i Niemczech w średniowieczu i jest nadal praktykowane w częściach Meksyku i południowo-zachodnich Stanach Zjednoczonych.

odmiany ascezy w religiach świata., W religiach prymitywnych asceza w postaci odosobnienia, dyscypliny fizycznej oraz jakości i ilości zalecanego pokarmu odgrywała ważną rolę w powiązaniu z obrzędami dojrzewania i rytuałami przyjęcia do społeczności plemiennej. Izolacja na krótsze lub dłuższe okresy czasu i inne akty ascezy zostały nałożone na uzdrawiaczy, ponieważ surowa samodyscyplina jest uważana za główną drogę prowadzącą do kontroli sił okultystycznych., Izolacja była i jest praktykowana przez młodych mężczyzn, którzy mieli osiągnąć status męskości w czarnych stopach i innych plemionach indiańskich w północno-zachodnich Stanach Zjednoczonych. W związku z ważnymi okazjami, takimi jak pogrzeby i wojna, wprowadzono tabu (negatywne restrykcyjne nakazy) dotyczące abstynencji od niektórych pokarmów i konkubinatu. Dla kapłanów i wodzów były one znacznie surowsze. W kulturze hellenistycznej (ok. 300 p. n. e.–OK., 300 r.n. e.), ascetyzm w postaci postu i powstrzymywania się od współżycia seksualnego był praktykowany przez społeczności o charakterze religijnym, w tym Orfików i pitagorejczyków. Nowy impuls i świeże podejście do praktyk ascetycznych (w tym emasculation) przyszedł wraz z ekspansją orientalnych religii misteryjnych (takich jak kult Wielkiej Matki) w rejonie Morza Śródziemnego.1500 p. n. e.–200 p. n. e.), ascetyczne użycie tapas („ciepło” lub surowość) stało się związane z medytacją i jogą, zainspirowane ideą, że tapas zabija grzech., Praktyki te zostały osadzone w Brahmańskiej (rytualnej religii hinduistycznej) religii Upaniṣads (traktaty filozoficzne), a pogląd tapas zyskał na znaczeniu wśród joginów i dżinów, wyznawców religii surowości, która zerwała z hinduizmem Brahmańskim. Według dżinizmu wyzwolenie staje się możliwe tylko wtedy, gdy wszystkie namiętności zostaną wytępione., Pod wpływem takich ascetycznych poglądów i praktyk w Indiach sam Siddhārtha Gautama przeszedł doświadczenia cielesnego umartwienia się w celu uzyskania duchowych korzyści; ale ponieważ jego oczekiwania nie zostały spełnione, porzucił je. Ale jego podstawowa zasada, która utrzymywała, że cierpienie leży w związku przyczynowym z pragnieniami, promowała ascezę w buddyzmie. Portret mnicha buddyjskiego przedstawiony w Vinayi (zbiór przepisów monastycznych) jest osobą, która unika skrajnego ascezy w swojej samodyscyplinie., Rodzaj monastycyzmu, który rozwinął się w hinduizmie w okresie średniowiecza, również był umiarkowany. Ascetyzm na ogół nie ma znaczącego miejsca w religiach tubylczych Chin (konfucjanizm i Taoizm). Tylko kapłani w konfucjanizmie praktykowali dyscyplinę i abstynencję od pewnych pokarmów w określonych okresach, a niektóre ruchy w ramach taoizmu obserwowały podobne marginalnie ascetyczne praktyki.,

Judaizm, ze względu na swój pogląd, że Bóg stworzył świat i że świat (w tym człowiek) jest dobry, ma nieascetyczny charakter i zawiera tylko pewne cechy ascetyczne, takie jak post dla wzmocnienia skuteczności modlitwy i uzyskania zasług. Chociaż niektórzy widzieli dowód Świętości Życia w niektórych praktykach ascetycznych, w pełni rozwinięty ascetyczny system życia pozostał obcy myśli żydowskiej, a tendencje ascetyczne mogły zatem pojawić się tylko na peryferiach judaizmu., Takie niedociągnięcia pojawiły się wśród esseńczyków, monastycznej sekty związanej ze zwojami znad Morza Martwego, która reprezentowała rodzaj zakonu praktykującego celibat, ubóstwo i posłuszeństwo. Odkrycie archeologiczne (lata 40.) ich społeczności w Qumrān (w pobliżu Morza Martwego na obszarze, który był częścią Jordanii) rzuciło nowe światło na takie ruchy w judaizmie.

w Zoroastryzmie (założonym przez perskiego proroka Zoroastra, VII wiek p. n. e.) oficjalnie nie ma miejsca na ascezę., W Awestie zakazane są święte Pisma zoroastryzmu, postu i umartwienia, ale asceci nie byli całkowicie nieobecni nawet w Persji.

w chrześcijaństwie wszystkie rodzaje ascezy znalazły realizację. W Ewangeliach asceza nigdy nie jest wymieniana, ale temat naśladowania historycznego Chrystusa dał ascezie punkt wyjścia. Ascetyczny pogląd na życie chrześcijańskie znajduje się w Pierwszym Liście Pawła do Koryntian w jego użyciu obrazu duchowego sportowca, który musi stale dyscyplinować i trenować się, aby wygrać wyścig., Abstynencja, posty i czuwania w ogóle charakteryzowały życie wczesnych chrześcijan, ale niektóre konsekwencje rozwoju chrześcijaństwa stały się radykalnie ascetyczne. Niektóre z tych ruchów, jak Encratites (wczesna sekta ascetyczna), prymitywna forma chrześcijaństwa syryjskiego, czy wyznawcy Marcjona, odegrały ważną rolę w historii wczesnego chrześcijaństwa. W pierwszych wiekach asceci przebywali w swoich wspólnotach, odgrywali swoją rolę w życiu Kościoła i koncentrowali swoje poglądy na ascezę na męczeństwie i celibacie., Pod koniec III wieku monastycyzm powstał w Mezopotamii i Egipcie i utrwalił swoją trwałą formę w cenobityzmie (monastycyzmie komunalnym). Po ustanowieniu chrześcijaństwa jako oficjalnej religii Cesarstwa Rzymskiego (po 313 r.n. e.), monastycyzm zyskał nowy impuls i rozprzestrzenił się na cały świat zachodni. W Rzymskokatolicyzmie na dużą skalę zakładano nowe zakony., Chociaż asceza została odrzucona przez przywódców reformacji protestanckiej, pewne formy ascezy pojawiły się w Kalwinizmie, Purytanizmie, pietyzmie, wczesnym Metodyzmie i ruchu Oksfordzkim (anglikańskim ruchu XIX wieku, który propaguje wcześniejsze ideały kościelne). Z ascezą związana jest protestancka etyka pracy, na którą składa się radykalny wymóg osiągnięcia, symbolizowany osiągnięciem w zawodzie, a jednocześnie domagający się ścisłego wyrzeczenia się korzystania z prawomocnych korzyści materialnych.,

wyznawcy Islāmu w początkach jego istnienia znali jedynie Post, który obowiązywał w miesiącu Ramaḍān. Monastycyzm jest odrzucany w Koran (Islāmic Pismo Święte). Jednak siły ascetyczne wśród chrześcijan w Syrii i Mezopotamii, energiczne i rzucające się w oczy, były w stanie wywierać wpływ i zostały zasymilowane przez Islāma w ascetycznym ruchu znanym jako zuhd (samozaparcie), a później w mistycznym ruchu Ṣūfizmu, który powstał w VIII wieku i zawierał ascetyczne ideały i metody.