Cajun, potomek rzymsko-katolickich Kanadyjczyków francuskich, których Brytyjczycy w XVIII wieku wypędzili z francuskiej kolonii Acadia (obecnie Nowa Szkocja i przyległe tereny) i którzy osiedlili się na żyznych ziemiach bayou w południowej Luizjanie. Cajunowie tworzą dziś małe, zwarte, na ogół samodzielne społeczności. Ich patois jest połączeniem archaicznych form francuskich z idiomami zaczerpniętymi od ich angielskich, hiszpańskich, niemieckich, amerykańskich Indian i Afroamerykanów (Zwykle „kreolskich”)., Separacja cajunów, choć często ich własne preferencje, była również wynikiem uprzedzeń wobec nich.
słowo Cajun jest dziś stosowane w odniesieniu do elementów kulturowych, które nie pochodzą z ludu Cajun, ani nie muszą odpowiadać temu ludowi. Tak zwana kuchnia Cajun odzwierciedla mieszankę kultur w Luizjanie. Wśród klasycznych dań są gulasz z aligatora, jambalaya, gumbo-właściwie kreolskie danie, wykonane z zasmażki—i raki (lub inne owoce morza) étouffée, podawane na ryżu., Wiele potraw przygotowywanych jest z różnych kiełbas, takich jak Boudin lub andouille (wędzona kiełbasa z wieprzowiny) i tasso (przepis z łopatek wieprzowych zapożyczony z Choctaw). Podstawowe przyprawy obejmują Filé w proszku (wykonane z liści sassafras), kminek, kolendra, papryka wędzona, pieprz cayenne i płatki czerwonej papryki.,
Cajun music podobnie pokazuje mieszankę kilku wpływów, w tym francuskich, kreolskich i celtyckich piosenek. Piosenki Cajun śpiewane są zazwyczaj w języku francuskim., Typowe Instrumenty zespołu to skrzypce, akordeon diatoniczny( guzikowy), gitara, łyżki lub trójkąt. Tempo może wahać się od żałobnego walca do żywego dwuetapowego, ale niezależnie od tempa, muzyka Cajun ma być tańczona. Uczeni i miłośnicy odróżniają muzykę Cajun od zydeco, która jest rozwinięciem starszych stylów kreolskich i czarnej muzyki popularnej.