[Cardioversion of atrial fibrillation with low energy internal electric shock]

skuteczność i bezpieczeństwo stosowania małej kardiowersji wewnętrznej w celu zmniejszenia migotania przedsionków oceniano prospektywnie u 104 kolejnych pacjentów. U sześćdziesięciu dwóch pacjentów stwierdzono przewlekłe migotanie przedsionków (Grupa I). U 16 pacjentów wystąpiło napadowe migotanie przedsionków (Grupa II), a u 26 pacjentów wystąpiło migotanie przedsionków (Grupa III)., Średni czas trwania obecnego epizodu migotania przedsionków wynosił 9 +/- 19 miesięcy w grupie I, 4 +/- 2 dni w grupie II i 18 +/- 7 minuty w grupie III. zastosowano dwa cewniki do defibrylacji wewnątrzsercowej, jeden (katoda) w prawym przedsionku, a drugi w zatok wieńcowych lub lewej gałęzi tętnicy płucnej (anoda). Cewniki te były podłączone do zewnętrznego defibrylatora dostarczającego dwufazowe wstrząsy 3/3 ms o napięciu, które można było zaprogramować w zakresie od 10 do 400 V. Wstrząsy były zsynchronizowane na fali R., Rytm zatokowy został przywrócony u 44 Z 62 pacjentów z grupy i( 70%), 12 z 16 pacjentów z grupy II (75%) i 20 z 26 pacjentów z grupy III (77%). Średnie napięcia i energie przywracające rytm zatokowy były 300 +/- 68 wolty i 3.5 +/- 1.5 dżule odpowiednio w grupie i, 245 +/- 72 wolty i 2.0 +/- 2.9 dżuli w grupie II, oraz 270 +/- 67 wolty i 2.6 +/- 1.2 wyniki te pokazują, że energia potrzebna do przywrócenia rytmu zatokowego jest znacznie większa u pacjentów z przewlekłym migotaniem przedsionków niż u pacjentów z napadowym lub indukowanym migotaniem przedsionków., W 686 wstrząsach zsynchronizowanych z falą R nie stwierdzono międzykomorowych efektów proarytmicznych. Badanie to pokazuje, że wewnętrzna kardiowersja migotania przedsionków jest wykonalna przy niskich energiach przy prostej sedacji. Wyniki te potwierdzają koncepcję wszczepialnego defibrylatora przedsionkowego.