Architektura Więzienna historycznie opisywała projekty, które mają na celu zminimalizowanie kontaktów między więźniami jako kary za działalność przestępczą. Istnieje niewiele dowodów na rehabilitacyjną wartość izolacji, jednak wiele dowodów wskazuje na mnóstwo problemów zdrowia psychicznego, które wynikają z bycia społecznie i fizycznie odciętym przez długi czas., Naukowcy niedawno przeanalizowali zagrożenia dla zdrowia psychicznego, jakie stwarza więzienie i, bardziej ogólnie, czynniki ryzyka związane z życiem w przestrzeniach fizycznych, które promują oderwanie społeczne. Wśród nich są nadwrażliwość na bodźce zewnętrzne, halucynacje, lęk, ataki paniki, braki pamięci, problemy z koncentracją,paranoja, m i kontrola impulsów.
Izolatka jest obecnie używana w systemach wymiaru sprawiedliwości na całym świecie jako środek do zarządzania uciążliwymi więźniami., Ogólnie rzecz biorąc, metoda polega na umieszczeniu więźnia w odosobnionej celi z niewielką lub żadną interakcją społeczną. Wymagania czasowe dotyczące odosobnienia lub segregacji dyscyplinarnej w więzieniach federalnych są określone przez powagę przestępstwa osadzonego sklasyfikowanego w jednej z czterech kategorii, począwszy od ” niskiej, umiarkowanej, wysokiej, największej.”Dla wysokich i największych kategorii, segregacja Dyscyplinarna może trwać 30-60 dni.
wyniki Zdrowia Psychicznego
podkreślając surową rzeczywistość izolacji, Breslow (2014) opisał izolatki jako „więzienie w więzieniu.,”Więźniowie, którym grozi kara za przestępstwa popełnione na innych więźniach, są często przenoszeni do izolatek, zwykle znajdujących się w specjalnej jednostce mieszkaniowej (SHU) więzienia—potocznie określanej w Stanach Zjednoczonych jako „hotbox”, „hole”, „punk city”, „lockdown” i „SCU” (Izolatka). Tutaj osadzeni są w małej celi, zwykle wielkości stajni dla koni (od 6 stóp na 9 stóp do 8 stóp na 10 stóp). Jedzenie jest prezentowane wyłącznie przez małe otwory w drzwiach do pokoju, który zawiera łóżko, umywalkę, toaletę i zwykle nie ma okna., Zwyczajowo jedna godzina ćwiczeń składa się na cały przydział czasu spędzonego poza odosobnieniem. Przez pozostałe 23 godziny pozostają w środku, bez kontaktu z ludźmi.
zazwyczaj podróż do SHU (określanego przez wielu jako „But”) odbywa się z jednego z następujących trzech powodów. (1) wielokrotne skierowanie za niewłaściwe zachowanie może skutkować wyrokiem odosobnienia. 2. funkcjonariusze więzienni mogą umieścić więźnia w szu dla jego własnej ochrony., Nie jest niczym niezwykłym znajdowanie więźniów motywowanych do wyrządzania krzywdy innym, szczególnie w głośnych przypadkach, w których nowo przybyły więzień przekroczył granicę nawet według zaostrzonych standardów kryminalnych. SHU pełni zatem funkcję prewencyjną, umieszczając więźnia z dala od niebezpieczeństwa na pewien okres czasu. (3) najmniej powszechną drogą do samotności jest nakaz sądowy. W takich przypadkach sędzia określiłby konkretne powody, dla których kara odosobnienia jest wymogiem. Tutaj podsumujemy niektóre z czynników związanych z przedłużonymi okresami izolacji.,
lęk
czy izolatka ma długoterminowe negatywne konsekwencje? Jeśli tak, to jakie są dowody i jakie są niektóre implikacje dla zdrowia psychicznego i funkcjonowania psychicznego? W jednym z pierwszych współczesnych eksperymentów SHU Walters, Callagan i Newman (1963) porównali grupę więźniów przebywających w izolatce przez cztery dni do grupy nieosobowej również w okresie czterech dni. Wyniki wskazują, że lęk wzrósł w samotnej grupie, ale nie w innych., Chociaż nie stwierdzono deficytów psychomotorycznych, to niezwykłe, że zmiany poziomu lęku zostały udokumentowane w tym krótkim czasie.
depresja
Bauer i współpracownicy (1993) wykazali, że więźniowie, którzy doświadczyli długotrwałego odosobnienia, mieli nasilone objawy depresji, lęku, zwiększonego pobudzenia i dolegliwości wegetatywne. Badacze badali byłych więźniów politycznych, u których zdiagnozowano różne stany psychiczne, korzystając z diagnostycznego i statystycznego podręcznika zaburzeń psychicznych (DSM)., Spośród 55 badanych więźniów, 35 doświadczyło długotrwałych efektów, które nie uległy poprawie nawet przez dłuższy czas (Bauer, Priebe, Blaring, & Adamczak, 1993).
Suicidality
w populacji więziennej Stanów Zjednoczonych główną przyczyną śmierci jest samobójstwo, a czynnikiem ryzyka najbardziej z nim związanym jest depresja. Według Kaba, et al. (2014), połączenie izolatki i zdiagnozowanej choroby psychicznej znacznie zwiększa prawdopodobieństwo popełnienia poważnego samookaleczenia., W zestawie danych ponad 240,000 więźniów dokumentacji medycznej od 2010 do 2013, naukowcy odkryli, że 53% aktów samookaleczenia pochodziło od osób w izolatce. Jest to godne uwagi, ponieważ tylko 1303 więźniów z 240 000 przebywało w izolacji, jednak ponad połowa samookaleczeń pochodziła z tej grupy.
agresja i kontrola impulsów
przemoc bezpośrednia wobec siebie i innych jest postrzegana jako nieposłuszne zachowanie, a karą za agresywne zachowanie jest często więcej czasu w izolatce (Grassian, 2006)., Niektórzy więźniowie są tak zdesperowani, że popadają w skrajności behawioralne. W obliczu gazu pieprzowego lub paralizatora z powodu niekontrolowanego krzyku lub przelewania się toalety można w tym kontekście postrzegać jako pozytywną uwagę, zwłaszcza gdy alternatywą jest brak kontaktu z ludźmi. Niezwykle ograniczona interakcja społeczna w połączeniu z brakiem światła słonecznego stwarza idealne warunki do rozwoju tego typu zachowań (Arriago, et al., 2007).,
ostatnia uwaga
Ta lista wyników zdrowia psychicznego podkreśla przesłanie, znaczące dla behawioralnych naukowców i terapeutów, że izolatka, chociaż szeroko praktykowana, jest nadmierną karą, która nie ma prawdziwego celu rehabilitacyjnego. Zamykanie ludzi na 22 lub więcej godzin dziennie jest tak skandaliczne, że specjalny raport ONZ z 2011 roku potępił praktykę w ogóle i konkretnie zakazał praktyki dla nieletnich i chorych psychicznie.