kredyt: dobre Studio // Adobe
gdy po raz drugi rodzice karissy Jahnke powiedzieli jej, że się rozwodzą, czuła się w środku.
mieli pomysł rozwodu, gdy była w liceum, ale ostatecznie nie przeszedł z nim.,
w tamtym czasie przekazywano jej wiadomość, jakby ktoś mógł przekazać wiadomość o chorobie lub śmierci. Dzieje się ta smutna rzecz, a my jesteśmy smutni.
teraz, gdy miała 22 lata, czuła, że granice między rodzicem a dzieckiem zniknęły. Nie była już informowana o Nowinach. Została złapana w krzyżowym ogniu i nie chciała być.
rozwód jest traktowany przede wszystkim jako zdarzenie prawne w Stanach Zjednoczonych. A jeśli jesteś dorosły, kiedy twoi rodzice się rozwodzą, to znaczy, że nie jesteś częścią procesu. Twoje uczucia się nie liczą.,
ale w rzeczywistości rozwód jest głęboko emocjonalny dla wszystkich zaangażowanych, bez względu na ich wiek.
„nasza mitologia kulturowa polega na tym, że nie powinieneś być w kontakcie z żadnymi uczuciami dotyczącymi rozwodu rodziców” jako dorosły, powiedziała Carol Hughes, licencjonowana terapeutka małżeńska i rodzinna z Kalifornii.
Hughes powiedział, że jesteśmy istotami emocjonalnymi z myślami poznawczymi. Emocje to całe wydarzenie.
ten mit utrzymuje się pomimo faktu, że coraz więcej dorosłych ma do czynienia z rozwodem rodziców w późniejszym wieku. W latach 1990-2010 wskaźnik rozwodów w USA, osób powyżej 50 roku życia, zjawisko kulturowe zwane ” szarą rewolucją rozwodową.”
Hughes i pochodzący z Kalifornii licencjonowany terapeuta małżeński i rodzinny Bruce Fredenburg są autorami ” Home Will Never Be the Same Again: a Guide for Adult Children of Gray Divorce.”
jak piszą, „dzieci” rozwodów są coraz bardziej dorosłymi. A to, jak to wpłynie na nich, zależy od tego, w jakim etapie życia są.
wyznaczanie granic
młodzi dorośli zastanawiają się, kim są jako niezależni ludzie. Uczą się, jak zdobywać przyjaciół i zarządzać swoimi finansami.,
rozwód rodziców może zakłócić cały proces. To sprawia, że kwestionujesz wszystko, co wiedziałeś, że jest prawdą. Skupia się na potrzebach rodziców, a nie na własnych.
„niektórzy ludzie dorastają tam, gdzie rodzice są naprawdę tymi, którzy dbają o wszystko, a wszystko jest solidne” – powiedział Fredenburg.
” i tak zmiana dla tej osoby, jeśli nagle rodzice się rozpadają, może być naprawdę wstrząsająca.”
To była ogromna zmiana dla Jahnke. Chciała tam być, by wspierać, w granicach rozsądku. Ale nadszedł moment, w którym ciężar emocjonalny był zbyt duży.,
„powiedziałem:” Tato, jeśli będziesz tak mówił o mamie, to ja już nie będę się kręcił ” – przypomniał Jahnke.
jej tata zgodził się. Jahnke i jej mąż, Tim, uznali za pomocne przywrócenie granic, ponieważ nadal dostosowują się do nowej normy, teraz cztery lata po rozwodzie.,
rodzice Tima rozwiedli się w tym samym czasie co Karissa, tuż przed tym, jak zaczęli się spotykać.
teraz, gdy są małżeństwem, muszą podzielić czas między cztery różne gospodarstwa domowe na święta. Jeśli rodzic protestuje, że nie czuje, że ma wystarczająco dużo czasu z parą, Tim ma prosty refren: robimy, co możemy.
Hughes i Fredenburg mówią, że granice osobiste są ważne, gdy poruszasz się w życiu podczas i po rozwodzie rodziców.
możesz czuć presję na boku z jednym rodzicem., Może być zazdrość jednego rodzica, jeśli spędzasz czas z drugim. Ale nic z tego nie jest zdrowe, jeśli chcesz nadal mieć dobre relacje z rodzicami.
w razie potrzeby skorzystaj z profesjonalnej pomocy
rozmowa o granicach jest ważna od samego początku. To będzie prawdopodobnie czuć się trochę nieswojo, aby dać granice ludziom, którzy kiedyś byli decydentami.
możesz zacząć od powiedzenia: „Kocham cię i chcę mieć z Tobą związek, ale (blank) sprawia, że czuję się niekomfortowo.,”
Jeśli twój rodzic będzie Defensywny — co może być naturalną odpowiedzią — dobrym pomysłem może być zwrócenie się o profesjonalną pomoc.
„Jeśli to nie wyjdzie dobrze na początku, idź do osoby duchownej lub sprowadź doświadczonego terapeutę rodzinnego, który jest wyszkolony i doświadczony w kontaktach z osobami przechodzącymi rozwód, aby mogli ułatwić tę rozmowę” – powiedział Fredenburg.
„o wiele łatwiej jest rodzicom usłyszeć to od wykwalifikowanego outsidera niż od własnego dziecka, mówiącego im, jak mają być na świecie. Możemy wyruszyć na wyścigi, kiedy nasze przyciski zostaną naciśnięte.,”
przechodząc od rozwodu rodziców
psychologiczna koncepcja teorii przywiązania zakłada, że ludzie tworzą silne, emocjonalne więzi z innymi ludźmi od najmłodszych lat jako metodę przetrwania. Relacje te są bezpiecznym miejscem komfortu w trudnych chwilach.
naturalnie, dzieci tworzą te bliskie więzi z rodzicami lub innymi opiekunami i pozostają z nimi przez większość życia. Jako dorośli budujemy również więzi przywiązania w naszych romantycznych związkach.,
rozwód jest zatem niezwykle bolesnym wydarzeniem — zerwaniem więzi przywiązania w związku, a często naruszeniem więzi między rodzicami a dziećmi.
Hughes i Fredenburg mówią, że rozwód jest jak śmierć, ponieważ wszyscy zaangażowani ludzie przechodzą przez etapy żalu: zaprzeczenie, gniew, negocjacje, depresję i akceptację.
tak jak smutek doświadczany po śmierci, smutek po rozwodzie nie jest liniowy. Pewnego dnia możesz doświadczyć zaprzeczenia, potem depresji, a potem powrotu do zaprzeczenia.
„żal przychodzi falami jak ocean”, Może pewnego dnia nie ma fal i nagle morze jest szorstkie.
zrozumienie teorii przywiązania — i prawdziwego smutku, który pojawia się, gdy więź zostaje zakłócona — jest kluczowym krokiem w poruszaniu się.
To może być kuszące, aby chcieć zamknąć się i nie angażować się w wszystkie emocje, które przychodzą z rozwodem rodziców. To może sprawić, że kwestionujesz trudne rzeczy o własnym życiu i związkach.
Hughes i Fredenburg zamieścili w swojej książce osobiste historie dorosłych dzieci o rozwodzie., Niektórzy nie chcieli przyznać się do tego, co na początku czuli, czy to z powodu piętna wokół okazywania emocji, czy własnych osobistych wahań.
ale ostatecznie, praca nad emocjami jest zdrowym sposobem radzenia sobie z nimi, Hughes i Fredenburg powiedział, ponieważ więzi przywiązania są dosłownie częścią naszego przetrwania, bez względu na to, w jakiej części życia jesteśmy.
,
rozmowa o tym, co czujesz z rodzicami — niezależnie od żalu, który odczuwają — może pomóc Ci poczuć się zwalidowanym.
jeśli się odpieramy, tracimy z nimi szansę na odnalezienie nowej normalności.
Karissa, teraz 26 lat, wciąż próbuje dowiedzieć się, jak ta nowa normalność wygląda dla jej rodziny, poza tym, że wszystkie spotkania świąteczne działają. Ale sprawy się układają.
„Kiedy będziemy mieli dzieci, jeśli zaczną nazywać mojego (drugiego) męża Jima” dziadkiem”, to mnie to nie zdenerwuje ” – powiedziała.
„To mnie uszczęśliwi, wiesz?”