dramaturgia to perspektywa socjologiczna skupiająca się na zarządzaniu codziennością. Erving Goffman jest uznawany za jednego z głównych zwolenników, gdzie porównuje świat ludzki do teatru i porównuje ludzi w życiu codziennym i aktorów, którzy grali role na scenie.
peshkova/dollar photo club
Kwestionuje, w jaki sposób każdy spektakl jest realizowany i jakie symbole są używane, aby osiągnąć pożądany efekt., Informacje zwrotne pomagają zweryfikować różne roszczenia.
życie jest sceną
dramaturgia analizuje interakcje społeczne jako cykl przedstawień teatralnych. Normalne życie jest porównywane do sztuki na scenie, a ludzie są aktorami w sztuce życia. Role, które odgrywają, to obrazy, które jednostki chcą projektować, a skrypt to treść przekazywana. Celem spektaklu jest sprawienie, by widzowie, będący obserwatorami spektaklu, uwierzyli w to, co się dzieje.
dramaturgia jest wersją interakcji symbolicznej., Uważa, że codzienne sytuacje społeczne są manipulowane przez ludzi, aby przekazać określone pożądane wrażenie. Każdy aktor podejmuje więc szereg decyzji lub wyborów, które pomagają w ustaleniu i przedstawieniu publiczności tego, kim jest i kim jest. Te decyzje wahają się od tego, jak ubieramy się każdego dnia, jak na przykład nieformalne lub formalne ubrania, jak układamy nasze włosy, a nawet decyzje, takie jak rodzaj języka ciała, który wyświetlamy. Na przykład utrzymywanie kontaktu wzrokowego podczas rozmowy i wybieranie spośród wielu dostępnych MIMIK twarzy., Nasze wybory nieuchronnie wpływają na to, jak postrzegane są rzeczy, o których mówimy. Nawiązywanie kontaktu wzrokowego i uśmiechanie się, gdy komplementujemy kogoś, wzmacnia to, co mówimy. Dlatego komplement jest akceptowany jako prawdziwy w przeciwieństwie do rozpraszania się i szukania gdzie indziej podczas komplementowania.
według Goffmana, każdy człowiek angażuje się w zarządzanie impresją poprzez świadomą decyzję o przedstawieniu siebie w określony sposób i ciągłe działanie, aby zapewnić utrwalenie określonego obrazu siebie.,
dwie strony sceny
każda scena ma dwie strony, jedna jest rzeczywistą sceną, na której prawdziwy występ ma miejsce przed publicznością oraz kulisami, gdzie odbywają się próby i przygotowania. Podobnie, w życiu również istnieją dwa regiony, każdy z własnym zestawem norm behawioralnych. Na przykład para może się pokłócić, gdzie podnoszą swoje głosy i nazywają się nawzajem. Ale w chwili, gdy ich dzieci wracają do domu, zmieniają się automatycznie w swoich dobrodusznych siebie i zwracają się do siebie przyjemnie i zachowują się tak, jakby były najszczęśliwsze., To, zasadniczo, jest to akt, który jest wprowadzany z korzyścią dla ich dzieci, które są ich widownią. Prywatnie, przejawy gniewu pary wobec siebie są całkowicie akceptowalnym zachowaniem, ale przed dziećmi ich gniewne dyskusje są niedopuszczalne, więc zaczynają odgrywać rolę kochających rodziców. W tym porównaniu rola dzieci jako publiczności jest również ważna, ponieważ udają, że akceptują akt rodziców, pokazuje, że sztuka odniosła sukces, nawet jeśli dzieci wiedzą, że rodzice walczą.,
Goffman uważał, że życie nie opiera się na scenariuszu i ma charakter wysoce performatywny. Ten występ jest zawsze emocjonalnie naładowany.
rekwizyty
w sztuce rekwizyty nadają autentyczności odgrywanej scenie. To pomaga stworzyć scenę. Na scenie tożsamość ogrodnika ustalana jest za pomocą łopaty i węża. Podobnie w prawdziwym życiu rekwizyty odgrywają główną rolę. Profesor na uniwersytecie może mieć kilka książek na temat, którego uczy, ułożonych w swoim biurze, aby stworzyć wrażenie, że jest autorytetem w tej dziedzinie., Jednak w jego domu może być więcej obrazów i sztuki, a nie książek, które odzwierciedlają jego prawdziwą pasję do sztuki. Nawet ludzie mogą być użyte jako rekwizyty do przedstawienia. Firma może wystawić reklamę, która pokazuje ludzi z różnych krajów, aby stworzyć wrażenie, że mają globalną bazę klientów. Niekoniecznie musi to być prawda, a aktorzy różnych grup etnicznych mogą być włączani tylko po to, aby reklama wydawała się bardziej wiarygodna.
podsumowanie