Emmylou Harris (Polski)

wczesne lataEdytuj

Harris pochodzi z wojskowej rodziny. Jej ojciec, Walter Harris (1921-1993), był oficerem Korpusu Piechoty Morskiej, a matka, Eugenia (1921-2014), była żoną wojskowego. Jej ojciec zaginął w 1952 roku w Korei i spędził dziesięć miesięcy jako jeniec wojenny. Urodziła się w Birmingham w Alabamie, dzieciństwo spędziła w Karolinie Północnej i Woodbridge w Wirginii, gdzie ukończyła Gar – Field Senior High School jako class valedictorian., Otrzymała stypendium teatralne do UNCG School of Music, Theatre and Dance na University of North Carolina at Greensboro, gdzie zaczęła studiować muzykę i uczyć się piosenek Pete ' a Seegera, Boba Dylana i Joan Baez na gitarze. Porzuciła studia, aby realizować swoje muzyczne aspiracje, i przeniosła się do Nowego Jorku, pracując jako kelnerka, aby utrzymać się podczas wykonywania piosenek folkowych w kawiarniach Greenwich Village podczas boomu muzyki folkowej w latach 60. W 1969 roku wyszła za mąż za Toma Slocuma i nagrała swój pierwszy album, Gliding Bird., Harris i Slocum wkrótce rozwiedli się, a jej nowo narodzona córka Hallie zamieszkała z rodzicami w Clarksville w stanie Maryland, na przedmieściach Waszyngtonu.

z Gram ParsonsEdit

Harris wkrótce powróciła do występów w trio z Gerry Mule i Tomem Guiderą. W 1971 roku członkowie country rockowej grupy The Flying Burrito Brothers zobaczyli jej występ; były członek Byrds Chris Hillman przejął zespół i był pod wrażeniem Harrisa, i krótko rozważał poproszenie jej o dołączenie do Flying Burrito Brothers., Zamiast tego Hillman polecił ją gramowi Parsonsowi, który szukał wokalistki do współpracy przy swoim pierwszym solowym albumie, GP. Harris koncertował jako członek zespołu Parsonsa, The Fallen Angels, w 1973 roku, a para rozbłysła podczas harmonii wokalnych i duetów. W tym samym roku Parsons i Harris pracowali nad albumem studyjnym Grievous Angel. Parsons zmarł w swoim motelu w pobliżu Parku Narodowego Joshua Tree 19 września 1973 roku w wyniku przypadkowego przedawkowania narkotyków i alkoholu., Grievous Angel Parsonsa został wydany pośmiertnie w 1974 roku, a trzy kolejne utwory z jego sesji z Harrisem znalazły się na kolejnym pośmiertnym albumie Parsonsa, Sleepless Nights, w 1976 roku. Jeszcze jeden album z nagranym materiałem z tego okresu został wydany jako Live 1973, ale został wydany dopiero w 1982 roku.,

the Hot BandEdit

Warner Brothers a&R przedstawicielka Mary Martin przedstawiła Harris kanadyjskiemu producentowi Brianowi Ahern, który wyprodukował jej debiutancki album, pieces of the Sky, wydany w 1975 roku przez Reprise Records. Album był zaskakująco eklektyczny, zwłaszcza jak na standardy Nashville, w tym covery „For No One” Beatlesów, „Tonight the Bottle Let Me Down” Merle Haggarda i „If I Could Only Win Your Love”braci Louvin., „Bluebird Wine”, kompozycja młodego Teksańskiego kompozytora Rodneya Crowella, który był pierwszym w długiej linii kompozytorów, których talenty Harris bronił. Płyta była jedną z najdroższych płyt country wyprodukowanych w tym czasie, z talentami Jamesa Burtona, Glena Hardina, Rona tutta, Raya Pohlmana i Billa Payne ' a, a także dwoma utworami („Before Believing” i „Queen of the Silver Dollar”), które zostały nagrane z zespołem Angel. Dwa single zostały wydane: „Too Far Gone”, który początkowo był notowany na nr 73 (reedycja hitu nr 1979)., „If I Could Only Win Your Love”, duet z herbem Pedersenem (później założycielem zespołu Desert Rose), który uplasował się na 4.miejscu.

dyrektorzy Warner Bros.Records (firmy macierzystej Reprise Records) powiedzieli Harrisowi, że zgodzą się nagrać ją, jeśli „dostanie gorący zespół”. Harris zrobił to, zatrudniając gitarzystę Jamesa Burtona i pianistę Glena Hardina, którzy grali zarówno z Elvisem Presleyem, jak i Parsonsem. Burton był znanym gitarzystą, zaczynał w zespole Ricky ' ego Nelsona w latach 50., a Hardin był członkiem The Crickets., Innymi członkami Hot Bandu byli perkusista John Ware, gitarzysta pedal steel Hank DeVito oraz basista Emory Gordy Jr., z którym Harris współpracował podczas występów z Parsonsem. Wokalista Crowell został zatrudniony jako gitarzysta rytmiczny i partner duetu. Pierwsza trasa koncertowa Harrisa pierwotnie przebiegała wokół Presleya, z powodu ciągłych zobowiązań Burtona i Hardina wobec zespołu Presleya.

Elite Hotel, wydany w grudniu 1975 roku, ustalił, że buzz stworzony przez Pieces of the Sky jest dobrze ugruntowany., Nietypowe dla albumów country w tym czasie, które w dużej mierze obracały się wokół hitowego singla, albumy Harrisa zapożyczyły swoje podejście z zorientowanego na album rynku rockowego. Jeśli chodzi o jakość i walory artystyczne, utwory takie jak „Sin City”, „Wheels” i „Till I Gain Control Again”, które nie były singlami, łatwo konkurowały z utworami takimi jak „Together Again”, „Sweet Dreams” i „One of These Days”. Elite Hotel był numerem 1 country album i również wystarczająco dobrze, jak crossover sukces z rockową publicznością., Harris zaapelował do tych, którzy zwykle nie aprobowali przyciągania rynku country do crossover popowych singli („Together Again” i „Sweet Dreams”znalazły się na szczycie list przebojów). Elite Hotel zdobył Nagrodę Grammy w 1976 roku za najlepszy Country Vocal Performance, Female.

Brała udział w nagraniach Lindy Ronstadt, Guya Clarka i Neila Younga, a także została nagrana przez Boba Dylana, który wystąpił na jego albumie Desire. Harris sfilmowała również jedną z sekwencji studyjnych, ze względu na harmonogram trasy koncertowej, w The Last Waltz zespołu, śpiewając „Evangeline”.,

Burton opuścił zespół Hot w 1976 roku, wybierając pozostanie z zespołem Elvisa Presleya. zastąpił go angielski gitarzysta Albert Lee. Komercyjnym apexem Harrisa był Luxury Liner, wydany w 1977 roku, który pozostaje jedną z jej definitywnych płyt. Na Luxury Liner, Mix piosenek Harrisa z Chucka Berry ' ego („(You Never Can Tell) C 'est la vie”), grama Parsons (utwór tytułowy i „She”), The Carter Family („Hello Stranger”) I Kitty Wells („Making Believe”) ilustrują ciągłość i artystyczne zasługi dla muzyki country często pomijanej w tym czasie., Mimo to wielu fanów oczekiwało bardziej oryginalnych utworów, dzięki czemu stała się znana jako artystka coverów. Pomimo Top Ten singli z „c' est la vie „i” Making Believe”, najbardziej znanym utworem z albumu jest pierwszy cover klasycznego utworu Townes Van Zandt ' a ” Pancho & Lefty” , który byłby hitem nr 1 dla Williego Nelsona i Merle Haggarda w 1983 roku. Pod koniec 1977 roku Crowell opuścił zespół Hot, aby rozpocząć karierę solową; jego następcą został multiinstrumentalista bluegrass i wokalista Ricky Skaggs.,

Quarter Moon in A Ten Cent Town Zamiast łączyć klasykę i współczesność, album składa się w dużej mierze z niedawno napisanych piosenek, choć z wielu różnych pisarzy. „Two More Bottles of Wine”, napisany przez Delberta Mcclintona, stał się trzecim singlem Harrisa;” to Daddy”, napisany przez Dolly Parton, znalazł się na 3.miejscu, a trzeci singel,” Easy from Now On”, znalazł się w pierwszej dwudziestce., Na płycie znalazły się dwa utwory Crowella („I ain' t Living Long Like This” I „Leaving Louisiana in the Broad Daylight”), dwa autorstwa Jesse ' ego Winchestera („Defying Gravity” i „My Songbird”) oraz jeden Utah Phillips („Green Rolling Hills”).w styczniu 1977 r.Harris wyszła za mąż za Briana Ahern ' a, a w 1978 r. za Briana Aherna.Ich córka, Meghann, urodziła się w 1979 roku. Meghann jest drugą córką Harrisa, a także drugą córką Ahern.,

w tym okresie Harris nagrał i wydał trzy albumy studyjne, które odzwierciedlały zmianę w kierunku tradycyjnego kraju (w czasie, gdy publiczność zaczynała przyjmować bardziej dopracowane brzmienie Miejskiego kowboja). W 1979 roku ukazała się jej Płyta Blue Kentucky Girl, która zdobyła nagrodę Grammy. Poza coverem „Save The Last Dance for Me” The Drifters, album w dużej mierze składał się z klasycznego materiału country w stylu Loretty Lynn i Kitty Wells., Jeden z jej najbardziej lubianych albumów, zawiera piosenki z „Everytime You Leave” braci Louvin, „Sister' s Coming Home ” Willie Nelsona i podpis Gram Parsons „Hickory Wind”. Wesley Rose szczególnie zainteresował się nagraniem Harrisa „Beneath Still Waters”, które stało się hitem nr 1.

świąteczny album Light of the Stable został wydany w 1979 roku; jego tytułowy utwór zawierał chórki Dolly Parton, Lindy Ronstadt i Neila Younga, z którymi Harris sporadycznie współpracowała od połowy lat 70. i z którymi kontynuowała współpracę w latach 2000., W latach 80. Harris zgłębiał historię muzyki country, nagrywając z bluegrassowym nagraniem Roses in the Snow, z udziałem Ricky 'ego Skaggsa, Tony' ego Rice 'a, Alberta Lee, Emory' ego Gordy 'ego Jr.i Jerry' ego Douglasa. Wersje tradycyjnego „Wayfaring Stranger” Harrisa i „The Boxer” Paula Simona były mocnymi singlami.

w 1980 roku Harris nagrał „That Lovin' You Feelin' Again” z Royem Orbisonem. Nagranie duetu było hitem Top-10 zarówno na listach Country, jak i Adult Contemporary. Zostali oni nagrodzeni Grammy za najlepsze Country Vocal Performance by a Duo or Group., Pojawiła się na albumie koncepcyjnym Paula Kennerleya The Legend of Jesse James, na którym wystąpili również Levon Helm z zespołu i Johnny Cash.

sukces Pop-chart, pisanie piosenek

w 1981 roku nagrania Harrisa dotarły do Top 40 na Billboard pop chart z coverem „Mister Sandman”—ponownie Top 10 Country, jak również Adult Contemporary—z jej albumu Evangeline., (Albumowa wersja piosenki była utworem z sesji tria z Dolly Parton i Lindą Ronstadt, ale ani Parton ani Ronstadt nie pozwoliły na wykorzystanie wokali ich artystów na singlu, więc Harris ponownie nagrał piosenkę, śpiewając wszystkie trzy części na singlu.). W tym samym roku wydała swój kolejny album, Cimarron.

Harris przeniósł się do Nashville w 1982 roku., White Shoes w 1983 roku zawierało eklektyczne połączenie rockowej lektury „Diamonds Are a Girl 's Best Friend” z remake ' iem hitu Donny Summer „On The Radio”, a także utworów z różnorodnej grupy kompozytorów, w tym członka Hot Band Crowell, Sandy Denny i T-Bone Burnett. Był to jej ostatni album wyprodukowany przez Briana Aherna aż do All I Intended to Be W 2008 roku.

główne wydawnictwa Harris zawierały do tej pory kilka jej własnych piosenek, ale w 1985 roku jej umiejętności pisarskie były widoczne wraz z wydaniem albumu koncepcyjnego The Ballad of Sally Rose, dla którego była współautorką wszystkich piosenek., Album był częściowo autobiograficzny, oparty luźno na jej związku z Parsonsem. Harris opisał ją jako „operę country” i „wielką komercyjną katastrofę”.Jej współscenarzystka i producentka albumu, angielski piosenkarz i muzyk Paul Kennerley, autor hitowych singli ” Born To Run „(na albumie Cimarron Harrisa z 1981 roku) i” In My Dreams ” (Na White Shoes). Kennerley wyprodukowała także swój kolejny album, Thirteen. Pobrali się w 1985 i rozwiedli w 1993.

Emmylou po raz pierwszy pojawiła się na prerii w 1985 roku i od tego czasu jest ulubieńcem fanów.,

w 1987 roku, prawie dekadę po ich pierwszej próbie, Harris połączył siły z Dolly Parton i Lindą Ronstadt nad obiecaną i długo oczekiwaną płytą Trio. Album był największym sukcesem komercyjnym w karierze Harrisa, spędzając pięć tygodni na miejscu 1 na liście Billboard Country Albums chart (również szybko osiągając Top 10 na liście Pop Albums chart). Sprzedał się w kilku milionach egzemplarzy i wyprodukował cztery top 10 Country hits, w tym „to Know Him Is to Love Him”, który trafił na numer 1., Nagranie zostało nominowane do nagrody Grammy w kategorii Album Roku (przyznawanej przez U2 w tym samym roku za The Joshua Tree), a trzy kobiety zdobyły statuetkę za Najlepszy występ Country w duecie lub grupie z wokalem; utwór Lindy Thompson „Telling Me Lies” dotarł do 3. miejsca Country, 25. miejsca Adult Contemporary i został nominowany do Nagrody Grammy jako Najlepsza piosenka Country w 1987 roku.

Harris wydała również solowy album w 1987 roku, Angel Band, zawierający tradycyjne piosenki gospel, na którym pracowała z ówczesną gwiazdą country Vince ' em Gillem i innymi., W 1989 roku nagrała dwie piosenki z zespołem Nitty Gritty Dirt na ich albumie, Will the Circle Be Unbroken: Volume II. w fragmencie rozmowy studyjnej dołączonej do jednego z utworów, podczas sesji nagraniowej opowiedziała o swoich początkach i tym, jak zmieniła się muzyka:

lata temu miałem doświadczenie siedzenia w salonie z grupą ludzi, śpiewania i grania, i to było jak duchowe doświadczenie, to było dla mnie bardzo ważne.było cudownie. I wtedy zdecydowałem, że to, co zamierzam zrobić z moim życiem, to grać muzykę, robić muzykę., W tworzeniu płyt, myślę, że przez lata wszyscy staliśmy się trochę zbyt techniczni, trochę zbyt przywiązani do doskonalenia rzeczy. Straciliśmy salon. W salonie nie ma muzyki, ale dziś czuję, że ją odzyskaliśmy.

album Bluebird z 1989 roku, na którym znalazły się utwory Marty ' ego Stuarta, Bonnie Raitt i Kate& Anna McGarrigle, zawierał single „Heartbreak Hill”, które dotarły na 8.miejsce listy U. S. country singles chart, oraz „Heaven Only Knows”, które dotarły na 8. miejsce listy U. S. country singles chart., 16, najnowszy Top-twenty chart singles w karierze Harrisa. W następnym roku Brand New Dance album otrzymał pozytywne recenzje, ale oznaczał początek spadku listy przebojów i airplay dla Harrisa.

Około 1991 roku rozwiązała zespół Hot i utworzyła nowy zespół muzyków akustycznych-Sam Bush na skrzypcach, mandolinie i wokalu, Roy Huskey Jr. na basie i wokalu, Larry Atamanuik na perkusji, Al Perkins na banjo, gitarze, gitarze Dobro i wokalu oraz Jon Randall na gitarze, mandolinie i wokalu-który nazwała The Nash Ramblers., W 1992 roku w Ryman Auditorium w Nashville w stanie Tennessee nagrali album na żywo, który zdobył Nagrodę Grammy, co doprowadziło do przekształcenia obiektu w miejsce koncertowe i eventowe o wartości 8 milionów dolarów. Był to jej ostatni album z Reprise Records. Od 1992 roku jest członkiem Grand Ole Opry.

New directionedytuj

w latach 90., Harris zaczął otrzymywać mniej airplay, jak mainstreamowe stacje country zaczęły skupiać się na młodzieżowym formacie „new country”., Podobnie jak w przypadku Brand New Dance, Cowgirl ' s Prayer z 1993 roku—pierwszy studyjny album Harrisa po jej przejściu do Elektra Records-został chwalony przez krytyków, ale otrzymał niewiele airplay, a jego główny singiel, „High Powered Love”, osiągnął szczyt 63, co skłoniło ją do zmiany kariery w nowym kierunku.,

w 1995 roku Emmylou Harris była stałym współpracownikiem oryginalnej serii Transatlantic Sessions BBC; przyczyniła się do każdego z siedmiu odcinków wspólnych występów na żywo przez różnych czołowych muzyków folkowych i country, którzy grali muzykę, głównie ze Szkocji, Irlandii, Anglii i Ameryki Północnej.

w 1995 roku Harris wydał jeden z najbardziej cenionych albumów dekady, Wrecking Ball, wyprodukowany przez Daniela Lanois, najbardziej znanego ze współpracy z U2, Peterem Gabrielem i Bobem Dylanem., Eksperymentalny album Harrisa zawierał wykonanie tytułowego utworu napisanego przez Neila Younga (Sam Young był gościnnym wokalistą dwóch piosenek z albumu), „Goodbye” Steve 'a Earle' a, „All My Tears” Julie Miller, „May This Be Love” Jimiego Hendrixa, „Goin' Back To Harlan ” Anny McGarrigle i „Orphan Girl”Gillian Welch. Larry Mullen Jr. z U2 grał na perkusji. Album praktycznie nie doczekał się country airplay ' u, ale zwrócił uwagę słuchaczy rocka alternatywnego, z których wielu nigdy wcześniej nie słuchało jej muzyki.,

Harris wzięła swój Materiał Z Wrecking Ball w trasę, wydając w 1998 roku live Spyboya, wspieranego przez power trio składające się z producenta Z Nashville, autora tekstów i gitarzysty Buddy 'ego Millera oraz dwóch muzyków z Nowego Orleanu, perkusisty Brady 'ego Blade' a i basisty-wokalisty-perkusisty Daryla Johnsona. Oprócz wykonania piosenek z „Wrecking Ball”, album zaktualizował wiele przebojów w karierze Harrisa, w tym”Boulder to Birmingham”.

również w 1998 roku pojawiła się na nastrojowym, instrumentalnie oszczędnym albumie Williego Nelsona, wyprodukowanym przez producenta Wrecking Ball Lanois.,

latem 1997 i 1998 roku Harris dołączyła do objazdowego festiwalu Sary McLachlan, Lilith Fair, gdzie nowi artyści, tacy jak Patty Griffin, mogli dzielić się nowymi doświadczeniami i pomysłami z doświadczonymi muzykami, takimi jak Harris i Bonnie Raitt.

w styczniu 1999 roku Harris wydał Trio 2 z Partonem i Ronstadtem. Większość albumu została nagrana w 1994 roku, ale nie została wydana przez prawie pięć lat z powodu sporów personalnych, sprzecznych harmonogramów i priorytetów kariery trzech artystów., Trio 2 było znacznie bardziej współczesne niż jego poprzednik i otrzymało certyfikat Gold. Zawierał on ich wersję klasycznego utworu Neila Younga „After The Gold Rush”, który stał się popularnym teledyskiem i zdobył kolejną nagrodę Grammy – tą za najlepszą Country Collaboration with Vocals. W tym samym roku Harris i Ronstadt wydali duet, Western Wall: the Tucson Sessions. Obie gwiazdy koncertowały razem, które wspierały płytę. Oba albumy znalazły się w pierwszej dziesiątce listy Billboard ' s Country Albums chart, a także dobrze spisały się na liście pop.,

również w 1999 roku Harris oddała hołd swojemu dawnemu partnerowi Śpiewaczemu gramowi Parsonsowi, pełniąc funkcję współproducenta wykonawczego Return of The Grievous Angel: A Tribute to Gram Parsons, albumu, który zgromadził kilkunastu artystów. Harris wykonywał duety z Beck, Sheryl Crow i The Pretenders na utworach tego albumu.

w 2000 roku Harris wydała solową kontynuację „Red Dirt Girl”, wyprodukowaną przez protegowanego Lanois Malcolma Burna. Po raz pierwszy od czasu ballady Sally Rose, album zawierał szereg własnych kompozycji Harrisa., Podobnie jak Wrecking Ball, brzmienie albumu bardziej skłaniało się ku rockowi alternatywnemu niż krajowi. Album dotarł do 5. miejsca listy Billboard Country Albums chart, a także do 54. miejsca listy pop. Zdobył także kolejną z jej 13 nagród Grammy, w kategorii Best Contemporary Folk Album.

Harris towarzyszył również wokaliście alternatywnego country Ryanowi Adamsowi w jego solowym debiucie, Heartbreaker i śpiewał na piątym albumie Tracy Chapman, Telling Stories.,

również w 2000 roku Harris dołączył do gwiazdorskiej grupy tradycyjnych artystów country, folku i bluesa, aby nagrać ścieżkę dźwiękową do filmu braci Coen, O bracie, gdzie jesteś? Ścieżka dźwiękowa zdobyła wiele nagród CMA, ACM i Grammy. Film dokumentalny / koncertowy, Down from the Mountain, przedstawiał artystów wykonujących muzykę z filmu i innych piosenek w Rymanowskiej Auli. Harris i wielu z tych samych artystów wyruszyło na trasę Down from the Mountain Tour w 2002 roku., W 2003 roku Harris dopełnił dopięcia w harmonii z Dixie Chicks w piosence, którą nagrywali w studiu, „Godspeed”.

później workEdit

Harris wydała Stumble into Grace, jej kontynuację Red Dirt Girl, w 2003 roku. Podobnie jak jego poprzednik, zawierała głównie Materiały własne. W 2004 roku Harris poprowadził The Sweet Harmony Traveling Revue z Gillian Welch, Davidem Rawlingsem, Buddy Millerem i Patty Griffin. Występowali pojedynczo i wspólnie oraz wymieniali się instrumentami.,

9 września 2005 roku Harris wziął udział w „Shelter from the Storm: A Concert for the Gulf Coast”, serii koncertów transmitowanych przez większość amerykańskich stacji telewizyjnych w celu zebrania pieniędzy dla ofiar huraganów Katrina i huragan Rita. Występowała z Beth Nielsen Chapman i The Dixie Chicks, harmonizując w piosence Patty Griffin „Mary”., Użyczyła też swojego głosu do ścieżki dźwiękowej filmu Brokeback Mountain z 2005 roku, w piosence „a Love That Will Never grow Old”, która została kontrowersyjnie pominięta w oscarowym rozważaniu ze względu na niesubordynowaną ilość czasu, jaki piosenka zagrała podczas filmu.