klasyczna grecka tradycjaedytuj
w klasycznym świecie miłość erotyczna była ogólnie określana jako rodzaj szaleństwa lub theia mania („szaleństwo od bogów”). Ta miłosna pasja została opisana za pomocą rozbudowanego metaforycznego i mitologicznego schematu obejmującego „strzały miłości” lub „strzałki miłości”, których źródłem była często uosobiona postać Erosa (lub jego łacińskiego odpowiednika, Kupidyna) lub innego bóstwa (np. plotka). Niekiedy źródłem strzałów był obraz samego pięknego obiektu miłości., Gdyby te strzały dotarły do oczu kochanka, podróżowałyby do nich i „przebijały” lub „raniły” ich serce, przytłaczając ich pożądaniem i tęsknotą (tęsknotą za miłością). Obraz „rany strzały” był czasem używany do tworzenia oksymoronów i retorycznych antytez dotyczących jej przyjemności i bólu.
„miłość od pierwszego wejrzenia” tłumaczono jako nagłe i natychmiastowe uwodzenie kochanka poprzez działanie tych procesów, ale nie był to jedyny sposób wejścia w namiętną miłość w tekstach klasycznych., Czasami pasja może wystąpić po pierwszym spotkaniu; na przykład w liście Fedry do Hipolita w Heroidach Owidiusza: „wtedy poszedłem do Eleusis… to właśnie wtedy przede wszystkim (choć wcześniej mi się podobałeś) przenikliwa miłość utkwiła w moich najgłębszych kościach.”Czasami pasja mogła nawet poprzedzić pierwsze spojrzenie, jak w liście paryskim Do Heleny trojańskiej w tym samym dziele, gdzie Paris mówi, że jego miłość do Heleny przyszła na niego, zanim on ją ujrzał: „…byłeś pragnieniem mojego serca, zanim cię poznałem., Ujrzałem twą duszę, zanim ujrzałem je moimi oczami; plotka, która powiedziała mi o Tobie, była pierwszą, która rozprawiła się z moją raną.”
czy przez” pierwszy rzut oka”, czy przez inne drogi, namiętna miłość często miała katastrofalne skutki według autorów klasycznych. W przypadku, gdy ukochana osoba była okrutna lub niezainteresowana, wykazano, że pragnienie to doprowadziło kochanka do stanu depresji, powodując lament i chorobę. Okazjonalnie ukochana była przedstawiana jako nieświadomy usidlacz kochanka, ze względu na jej wzniosłe piękno—”boską klątwę”, która inspiruje mężczyzn do porwania jej lub próby gwałtu., Historie, w których nieświadomi mężczyźni zauważają nagie ciało łowczyni Artemidy (a czasem Afrodyty), prowadzą do podobnych zniszczeń (jak w opowieści o Actaeonie).
w starożytnej Grecji istnieje niewiele pisemnych zapisów o życiu i miłości kobiet. Niemniej jednak, niektórzy historycy sugerują, że kobiety mogły być przedmiotem miłości częściej niż wcześniej sądzono i że miłość mężczyzn do kobiet może być ideałem, chociaż nie jeden uświadomił sobie wiele w rzeczywistości., W starożytnych Atenach dominacja człowieka w związku małżeńskim wyrażana jest przez postaci takie jak wybitny Grecki mąż stanu i generał Alcybiades. Innym znanym związkiem między mężczyzną a kobietą w starożytnych Atenach było Romantyczne zaangażowanie Aspazji z mężem stanu Peryklesem. W Sparcie status społeczny kobiet był silniejszy, a rytuały małżeńskie były uroczyste., Do pierwszej nocy po ślubie doszło do skomplikowanych przygotowań, podczas gdy mężczyzna w symbolicznym obrządku musiał uprowadzić swoją przyszłą żonę przed oficjalną ceremonią, podczas gdy ona miała obcięte włosy i ubrana w chłopięce ubrania. Idealnym wynikiem małżeństwa Erosa w Sparcie były narodziny zdrowego chłopca.
w Sympozjum Platona Arystofanes przekazuje mit o pochodzeniu zarówno miłości heteroseksualnej, jak i homoseksualnej. Eros paidikos, czyli pederastia pedagogiczna, znany był podobno od 200 lat przed Platonem., Pierwotnie, według Arystofanesa, każdy człowiek miał dwie głowy, cztery ręce i cztery nogi, zanim Zeus postanowił podzielić każdą osobę na dwie części. Po tym, jak wszyscy zostali rozdzieleni, każda połowa szukała swojej drugiej połowy, aby znów się uleczyć. Niektórzy ludzie byli początkowo pół-mężczyzną i pół-kobietą, a kiedy Zeus ich rozdzielił, stali się mężczyznami i kobietami, którzy szukali partnerów przeciwnej płci. Niektóre osoby były początkowo same-kobiety, i podzielili się na kobiety, które szukały partnerek. Niektóre były samcami i dzieliły się na samce, które szukały innych samców.,
PlatoEdit
starożytny grecki filozof Platon rozwinął idealistyczną koncepcję Erosa, która okazała się bardzo wpływowa w czasach nowożytnych. Ogólnie Rzecz Biorąc, Platon nie uważał przyciągania fizycznego za niezbędną część Erosa. Według Platona, eros może być przekierowany do filozofii (włącznie z kształceniem matematycznym, etycznym i ascetycznym), a raczej rozproszony w seksualności, w celu wykorzystania energii erotycznej jako nośnika transformacji świadomości i zjednoczenia z Boskością., W Sympozjum eros jest opisany jako uniwersalna siła, która kieruje wszystkie rzeczy ku pokojowi, doskonałości i boskości. Sam Eros jest „daimonem”, czyli stworzeniem między boskością a śmiertelnością.
„miłość platoniczna” w tym oryginalnym sensie może być osiągnięta przez intelektualne oczyszczenie Erosa z cielesności do idealnej formy. Platon twierdzi tam, że eros jest początkowo odczuwany dla osoby, ale z kontemplacją może stać się uznaniem dla piękna w tej osobie, a nawet uznaniem dla samego piękna w idealnym sensie., Jak wyraża to Platon, eros może pomóc duszy „zapamiętać” piękno w czystej postaci. Z tego wynika dla Platona, że eros może przyczynić się do zrozumienia prawdy.
Eros, rozumiany w tym sensie, znacznie różnił się od powszechnego znaczenia tego słowa w języku greckim z czasów Platona. Różnił się również od znaczenia tego słowa we współczesnej literaturze i poezji. Dla Platona eros nie jest ani czysto ludzki, ani czysto boski: jest czymś pośrednim, co nazywa daimonem.,
jego główną cechą jest stałe dążenie i pragnienie. Nawet jeśli wydaje się dawać, eros nadal jest „pragnieniem posiadania”, ale mimo to różni się od miłości czysto zmysłowej tym, że jest miłością, która dąży do wzniosłości. Według Platona bogowie nie kochają, ponieważ nie doświadczają pragnień, ponieważ wszystkie ich pragnienia są zaspokojone. Mogą więc być jedynie przedmiotem, a nie przedmiotem miłości (Sympozjum 200-1)., Z tego powodu nie mają one bezpośredniego związku z człowiekiem; jedynie pośrednictwo Erosa pozwala na nawiązanie związku (Sympozjum 203). Eros jest więc drogą, która prowadzi człowieka do Boskości, ale nie odwrotnie.
jednak eros zawsze pozostaje dla Platona egocentryczną miłością: dąży do zdobycia i posiadania przedmiotu, który reprezentuje wartość dla człowieka. Miłowanie dobra oznacza pragnienie posiadania go na zawsze. Miłość jest więc zawsze pragnieniem nieśmiertelności.,
paradoksalnie, dla Platona obiekt Erosa nie musi być fizycznie piękny. Dzieje się tak dlatego, że przedmiotem Erosa jest piękno, a największe piękno jest wieczne, podczas gdy piękno fizyczne nie jest w żaden sposób wieczne. Jeśli jednak kochanek osiągnie posiadanie wewnętrznego (tj. ideału) piękna ukochanej, jego potrzeba szczęścia zostanie spełniona, ponieważ szczęście jest doświadczeniem wiedząc, że uczestniczysz w ideale.,
literatura Europejskaedytuj
klasyczna koncepcja strzał miłosnych została rozwinięta przez poetów trubadurów z Prowansji w okresie średniowiecza i stała się częścią europejskiej dworskiej tradycji miłosnej. Rola kobiecych oczu w wywoływaniu pożądania erotycznego była szczególnie podkreślana przez poetów prowansalskich, jak N. e., Griffin stwierdza:
zgodnie z tym opisem, miłość rodzi się na oczach pani, gdy spotyka ją przyszły kochanek. W ten sposób zrodzona miłość jest przekazywana na jasnych promieniach światła od jej oczu do jego, przez które przechodzi, aby objąć swoje mieszkanie w jego sercu.
w niektórych średniowiecznych tekstach spojrzenie pięknej kobiety jest porównywane do widoku bazyliszka—legendarnego gada, który miał moc powodowania śmierci jednym spojrzeniem.,
obrazy te były nadal rozpowszechniane i rozwijane w literaturze i ikonografii okresu renesansu i baroku. Na przykład Boccaccio w swoim Il Filostrato miesza tradycję strzały Kupidyna z prowansalskim naciskiem na oczy jako miejsce narodzin miłości: „ani on (Troilus), który był tak mądry krótko wcześniej… / align = „center” bgcolor = „# e0ffe0 ” / papież / / align = center / .. ani nie zauważ strzały, która uderzyła w jego serce.,”
retoryczna antyteza między przyjemnością a bólem z dart miłości kontynuowana była przez XVII wiek, jak na przykład w tych klasycznie inspirowanych obrazach z wróżki-Królowej:
Jeśli miłość jest słodką namiętnością, dlaczego męczy?
Jeśli zgorzkniały, powiedz mi skąd pochodzi moja treść?
skoro cierpię z rozkoszy, to dlaczego mam narzekać,
albo smucić się swoim losem, skoro wiem, że jest na próżno?
A jednak tak przyjemny jest ból, tak miękki jest strzałka,
że od razu rani mnie i łaskocze Serce.,
nauczanie Rzymskokatolickieedytuj
starożytna tradycja żydowska, Augustyn z Hippony i Bonawentura mają wpływ na rzymskokatolickie nauki małżeńskie dotyczące Erosa. W swojej pierwszej encyklice Deus caritas est Papież Benedykt XVI omawia trzy z czterech greckich terminów relacji: eros, Filia i agape, oraz kontrasty między nimi. W agape, dla Benedykta, jedno daje się drugiemu; w eros, jaźń stara się otrzymać od drugiego ja; Filia jest wzajemną miłością między przyjaciółmi., Wyjaśnia, że eros i agape są zarówno z natury dobre, ale że Eros może zostać zredukowany do zwykłego seksu, jeśli nie jest zrównoważony przez element duchowego chrześcijaństwa. Encyklika twierdzi, że eros i agape nie są odrębnymi rodzajami miłości, ale oddzielnymi połówkami miłości pełnej, Zjednoczonej zarówno jako dawanie, jak i otrzymywanie.