autonomia Flamandzkaedytuj
Po II wojnie światowej różnice między niderlandzkojęzycznymi i francuskojęzycznymi Belgami stały się jasne w wielu konfliktach, takich jak kwestia Królewska, pytanie, czy król Leopold III powinien wrócić (co większość Flemingów poparła, ale Walończycy nie) i użycie języka niderlandzkiego w Katolicki Uniwersytet w Leuven., W rezultacie w drugiej połowie XX wieku przeprowadzono szereg reform państwowych, które przekształciły jednolitą Belgię w państwo federalne ze Wspólnotami, regionami i obszarami językowymi. Doprowadziło to również do utworzenia Flamandzkiego Parlamentu i rządu. W latach 70. wszystkie główne partie polityczne podzieliły się na holenderską i francuskojęzyczną.
kilka partii flamandzkich nadal opowiada się za większą autonomią flamandzką, niektóre nawet za niepodległością flamandzką (zob. podział Belgii), podczas gdy francuskojęzyczni chcieliby zachować obecny stan., Ostatnie rządy (takie jak rząd Verhofstadt I) przekazały pewne kompetencje federalne rządom regionalnym.
w dniu 13 grudnia 2006 r.w fałszywej wiadomości nadawanej przez belgijską Frankofońską stację radiową RTBF ogłoszono, że Flandria podjęła decyzję o ogłoszeniu niepodległości od Belgii.
wybory federalne w 2007 roku wykazały większe poparcie dla Autonomii Flamandzkiej, co zapoczątkowało belgijski kryzys polityczny w latach 2007-2011. Wszystkie partie polityczne, które opowiadały się za znaczącym zwiększeniem autonomii Flamandzkiej, uzyskały głosy, a także miejsca w belgijskim parlamencie federalnym., Miało to miejsce zwłaszcza w przypadku chrześcijańsko-demokratycznego i flamandzkiego oraz nowego sojuszu Flamandzkiego (N-VA) (który startował na wspólnej liście wyborczej). Tendencja ta utrzymała się podczas wyborów regionalnych w 2009 roku, gdzie CD&V i N-VA były wyraźnymi zwycięzcami we Flandrii, A N-VA stała się nawet największą partią we Flandrii i Belgii podczas wyborów federalnych w 2010 roku, a następnie najdłużej w historii formacji rządowej, PO której powstał rząd Di Rupo i, z wyłączeniem N-VA., Osiem stron zgodziło się na szóstą reformę państwa, której celem było rozwiązanie sporów między Flemingami a Francuzami. Jednak wybory prowincjonalne i samorządowe w 2012 roku kontynuowały trend, w którym N-VA stała się największą partią we Flandrii.
badania socjologiczne nie wykazują jednak paraleli między powstaniem partii nacjonalistycznych a poparciem ich programu przez społeczeństwo. Ostatnie badanie wykazało natomiast, że większość opowiedziała się za przywróceniem kompetencji regionalnych na szczeblu federalnym.