Joseph Haydn mógł być (nieco) przyćmiony przez jego współczesnych Mozarta i Beethovena. A jednak! W XVIII wieku Joseph Haydn był najbardziej podziwianym muzykiem swoich czasów. Jego Symfonie były wykonywane nieprzerwanie, a kwartety smyczkowe były chwalone przez wszystkich.
aby zostać głównym ambasadorem wiedeńskiej muzyki klasycznej, Haydn pokonał niezliczone przeszkody, często pracując zaciekle godzinami, jeśli nie całymi dniami., Jednak, jak pisał Stendhal: „komponując muzykę, szukał raczej własnej satysfakcji, niż zaopatrywania się w środki zdobywania sławy.”
lata trudu
urodzony 31 marca 1732 roku w Rohrau, w Austrii, Joseph Haydn był drugim z dwanaściorga dzieci. Wkrótce po studiach muzycznych u jednego ze swoich wujków, Młody Joseph został zatrudniony jako chórzysta w Katedrze Stephansdom w Wiedniu.
Niestety, Haydn szybko dojrzał i stracił chóralny głos: mając zaledwie 17 lat, znalazł się sam na ulicach Wiednia w poszukiwaniu nowego mieszkania., Tu i ówdzie grał na skrzypcach i organach, regularnie udzielał lekcji muzyki, by w końcu znaleźć zatrudnienie dla kompozytora Nicoli Porpory.
między różnymi zadaniami domowymi, znany już włoski kompozytor, słynący ze złego temperamentu, kontynuował edukację muzyczną młodego Haydna, rozwijając jego talenty jako kompozytora. Haydn spędzał noce studiując wielkie traktaty muzyki barokowej, a dni pracując dla starego włoskiego maestro.,
„wielu geniuszy jest zrujnowanych przez konieczność zarabiania na chleb powszedni, ponieważ nie mają czasu na naukę” Haydn, szkic autobiograficzny (1776)
Esterházy, Pozłacana Klatka?
w XVIII wieku nadal tradycją dla muzyka było szukanie zatrudnienia wielkiego pana lub innej postaci arystokratycznej. W 1761 roku Joseph Haydn podpisał kontrakt z bogatą i wpływową rodziną Esterházy, z piękną rezydencją w austriackim Burgenlandzie.
Haydn spędził prawie dwadzieścia lat w Pałacu Esterházy., Choć spotkania towarzyskie były wspaniałe, goście prestiżowe, a środki muzyczne bogate (stała orkiestra i chór), obciążenie pracą było równie imponujące. Haydn wkrótce poczuł się odizolowany, odcięty od świata, pomimo tego, że jego reputacja wciąż się szerzyła i że otrzymywał niezliczone zamówienia.
, , © AFP / Ian Trower / Robert Harding PremiumSymfonie wielofunkcyjne
w 1780 roku Symfonie Haydna przekroczyły jego własną reputację i dotarły do Paryża jeszcze przed ich kompozytorem. Nie trzeba było zapraszać maestro osobiście: paryskie wydawnictwa wzięły w swoje ręce reprodukcję, publikację i sprzedaż (mniej lub bardziej nieuczciwie) dzieł Josepha Haydna.,
tak więc Symfonie Haydna były słyszane przez Francuską publiczność w Comédie Française, w przerwie, podczas publicznych występów w Académie des Beaux Arts, a nawet podczas niektórych baletów prawykonanych w Académie royale de musique. Muzyka Haydna szybko rozbrzmiała w całej Europie, a kompozytor nie musiał jeszcze wychodzić poza Pałac Esterházy ' ego…
między Mozartem a Beethovenem
przyjaźń Haydna i Mozarta jest dobrze udokumentowana: obaj geniusze doceniali się, a nawet podziwiali, nie wahając się śpiewać pochwał innych., „Największy kompozytor, jakiego znam”, powiedział Haydn o swoim młodym przyjacielu. Jeśli chodzi o Mozarta, kompozytor zadedykował sześć kwartetów smyczkowych swojemu drogiemu Papie Haydnowi, jak go lubił nazywać.
między Haydnem a Beethovenem, jednak uczucie było mniej wzajemne. Beethoven poznał Haydna po raz pierwszy w 1790 roku; następnie studiował u starzejącego się kompozytora w Vienne. Do tej pory Haydn był w pewnym wieku, stosunkowo zmęczony i często zabiegany. Był więc w stanie poświęcić tylko krótką ilość czasu swojemu nowemu uczniowi, a ich krótka wymiana nie zaowocowała przyjaźnią.,
Mały „Papa Haydn”
Mozart żartobliwie nazwał swojego starszego kolegę Papa Haydna w nawiązaniu do życzliwości i zamyślenia kompozytora. Podczas pobytu w Esterházy kompozytor był szczególnie zajęty losem muzyków z personelu, stając się nawet oficjalnym rzecznikiem rodziny książęcej.,
anegdota otaczająca Symfonię „Pożegnanie” (1772) jest doskonałym przykładem: podczas finałowej części adagio muzycy przestają grać jeden po drugim i stopniowo opuszczają scenę. Przesłanie Haydna dla księcia Nicolasa Esterházy ' ego było (stosunkowo) jasne: muzycy pragnęli wakacji i prośba ta została ostatecznie przyjęta.
swój pierwszy wyjazd w wieku..58!
lepiej późno niż wcale, na pewno pomyślał sobie Haydn, gdy w wieku 58 lat zdecydował się na swoją pierwszą podróż., Destination Londyn, gdzie był wyczekiwany przez lata i już opisywany jako Szekspir muzyki.
Haydn przybył do Londynu w styczniu 1791 roku, a jego sukces był natychmiastowy i bezwarunkowy. Kompozytorowi podobało się odkrywanie innej drogi życia, bardziej światowej i tętniącej życiem. Jako echo dwóch podróży do Londynu skomponował dwanaście symfonii (nr 96-104), ostatnią z gatunku, z którym był tak często kojarzony.
głowa w gwiazdach
podczas pobytu w Londynie Haydn poznał genialnego astronoma Williama Herschela., Le composer odkrył w ten sposób nową pasję do gwiazd i tajemnic nieba: w 1798 roku jego słynne Oratorium stworzenie powstało w nawiązaniu do hipotez Herschela, według których wszechświat powstał w ogromnej eksplozji.
w ostatnim Wiedeńskim domu kompozytora znaleziono różne książki i opracowania astronomiczne. Jako nienasycony osobnik, Haydn przechowywał w swojej bibliotece inne książki dotyczące botaniki, medycyny, filozofii, a nawet Dzieł Williama Szekspira i Carlo Goldoniego…,
tajemnica zaginionej czaszki
Joseph Haydn zmarł 31 maja 1809 roku w Vienne. Stolica Austrii była oblężona przez wojska napoleońskie i dlatego pogrzeb kompozytora został zorganizowany w pośpiechu, pomimo ciągłej miłości i podziwu współczesnych.
w 1820 roku rodzina Esterházy zasugerowała, aby szczątki zostały bardziej uhonorowane i przeniosła się do Eisenstadt, w pobliżu pałacu, w którym kompozytor spędził większość swojego życia i skomponował większość swoich utworów. Jednak po otwarciu trumny kompozytora niespodzianka: czaszki brakowało!,
dopiero po latach, na początku XX wieku, zagadka zaginionej czaszki Haydna została ostatecznie rozwiązana. Głowa kompozytora została subtelnie podjęta przez dwóch praktyków frenologii, popularnej nauki w XVIII wieku. Ci dwaj badacze mieli nadzieję ustalić związek między kształtem ludzkiej czaszki a zdolnościami intelektualnymi człowieka. Nic dziwnego, czaszka utalentowanego i powszechnie podziwianego Josepha Haydna bez wątpienia okazała się idealnym obiektem do takiego badania…