Henri Cartier-Bresson, (ur. 22 sierpnia 1908, Chanteloup, Francja—zm. 3 sierpnia 2004, Céreste) – francuski fotograf, którego humanitarne, spontaniczne fotografie pomogły utrwalić fotoreportaż jako formę sztuki. Jego teoria, że fotografia może uchwycić znaczenie pod zewnętrznym wyglądem w momentach niezwykłej jasności, jest prawdopodobnie najlepiej wyrażona w jego książce Images à la sauvette (1952; decydujący Moment).
Cartier-Bresson urodził się i uczęszczał do szkoły w wiosce niedaleko Paryża., W latach 1927-1928 studiował w Paryżu u André Lhote, artysty i krytyka związanego z ruchem kubistycznym. Lhote zaszczepił w nim przez całe życie zainteresowanie malarstwem, kluczowym czynnikiem edukacji jego wizji. W 1929 Cartier-Bresson wyjechał na Uniwersytet Cambridge, gdzie studiował literaturę i malarstwo.
jako chłopiec Cartier-Bresson został wtajemniczony w tajemnice prostego aparatu fotograficznego „Brownie”. Jednak jego pierwsza poważna troska o medium miała miejsce około 1930 roku, po obejrzeniu prac dwóch głównych fotografów XX wieku, Eugène ' a Atgeta i Man Raya., Korzystając z niewielkiego kieszonkowego, w 1931 roku podróżował po Afryce, gdzie mieszkał w buszu, rejestrując swoje doświadczenia za pomocą miniaturowej kamery. Tam zachorował na gorączkę blackwater, co zmusiło go do powrotu do Francji. Przenośność małego aparatu i łatwość, z jaką można było rejestrować chwilowe wrażenia, musiały uderzać w sympatyczny akord, ponieważ w 1933 roku kupił swoją pierwszą 35-mm Leicę. Zastosowanie tego typu kamer było szczególnie istotne dla Cartiera-Bressona. Nadawała się nie tylko spontaniczności, ale także anonimowości., Cartier-Bresson tak bardzo chciał pozostać milczącym, a nawet niewidzialnym świadkiem, że zakrył jasne chromowane części swojego aparatu czarną taśmą, aby uczynić go mniej widocznym, a czasami schował kamerę pod chusteczką. Mężczyzna był podobnie powściągliwy w stosunku do swojego życia i pracy.
Henri Cartier-Bresson / Magnum
w ciągu ponad 40 lat jako fotograf, Cartier-Bresson nieustannie wędrował po świecie. Ale w jego podróżach nie było nic kompulsywnego i wyraźnie wyraził chęć powolnego poruszania się, „życia na właściwych warunkach” w każdym kraju, poświęcania czasu, aby całkowicie zanurzyć się w środowisku.
Jean Marquis/Magnum
w 1937 roku Cartier-Bresson wyprodukował film dokumentalny, jego pierwszy, o pomocy medycznej w hiszpańskiej wojnie domowej. Data ta oznaczała również jego pierwsze fotografie reportażowe wykonane dla gazet i czasopism., W latach 1936-1939 pracował jako asystent reżysera Jeana Renoira przy produkcji Une Partie de campagne (dzień na wsi) i La Règle du jeu (zasady gry). Jako fotograf czuł się zobowiązany do wspaniałych filmów, które widział w młodości. Powiedział, że nauczyli go precyzyjnie wybierać moment ekspresyjny, wymowny punkt widzenia. Znaczenie, jakie nadał sekwencyjnym obrazom w fotografii nieruchomej, można przypisać jego zainteresowaniu filmem.,
w 1940 roku, podczas ii Wojny Światowej, Cartier-Bresson został wzięty do niewoli przez Niemców. Zbiegł w 1943 roku, a w następnym roku uczestniczył we francuskiej konspiracyjnej jednostce fotograficznej, przydzielonej do rejestrowania okupacji niemieckiej i odwrotu. W 1945 nakręcił film dla amerykańskiego Biura Informacji Wojennej Le Retour, który zajmował się powrotem do Francji uwolnionych jeńców wojennych i deportowanych.,
chociaż fotografie Cartiera-Bressona były wystawiane w 1933 roku w prestiżowej Julien Levy Gallery w Nowym Jorku, ważniejszy hołd złożył mu w 1947 roku, kiedy to w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w tym mieście odbyła się jednoosobowa wystawa. W tym samym roku Cartier-Bresson, we współpracy z amerykańskim fotografem Robertem capą i innymi, założył spółdzielczą agencję fotograficzną znaną jako Magnum Photos. Organizacja oferowała periodyki na całym świecie przez jednych z najbardziej utalentowanych fotoreporterów tamtych czasów., Pod egidą Magnum Cartier-Bresson bardziej niż kiedykolwiek koncentrował się na fotografii reportażowej. Przez następne trzy lata przebywał w Indiach, Chinach, Indonezji i Egipcie. Ten materiał i więcej, podjęte w 1950 roku w Europie, stanowiły temat kilku książek wydanych w latach 1952-1956. Takie publikacje pomogły w znacznym stopniu ugruntować reputację Cartiera-Bressona jako mistrza swojego rzemiosła., Jeden z nich, a być może najbardziej znany, Images à la sauvette, Zawiera to, co jest prawdopodobnie najbardziej wszechstronne i ważne stwierdzenie Cartiera-Bressona na temat znaczenia, techniki i użyteczności fotografii. Tytuł odnosi się do centralnej idei w jego twórczości—decydującego momentu—nieuchwytnej chwili, kiedy z błyskotliwą jasnością pojawienie się podmiotu ujawnia w swej istocie Znaczenie wydarzenia, którego jest częścią, najbardziej wymownej organizacji form. Późniejsze książki to Francja Cartiera-Bressona (1971), oblicze Azji (1972) I O Rosji (1974).,
został wyróżniony przez swój kraj w 1955 roku, kiedy to w Muzeum Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu odbyła się retrospektywna wystawa 400 jego fotografii, a następnie została wyświetlona w Europie, Stanach Zjednoczonych i Japonii, zanim fotografie zostały ostatecznie zdeponowane w Bibliotece Narodowej w Paryżu. W 1963 roku fotografował na Kubie, w latach 1963-64 w Meksyku, a w 1965 roku w Indiach., Francuski filmowiec Louis Malle przypomniał, że podczas studenckiej rewolty w Paryżu w maju 1968 roku Cartier-Bresson pojawił się ze swoim 35-mm aparatem i pomimo wybuchowych działań robił zdjęcia z prędkością zaledwie około czterech na godzinę.
pod koniec lat 60.Cartier-Bresson zaczął koncentrować się na tworzeniu filmów—w tym Impressions of California (1969) i Southern Exposures (1971). Uważał, że Fotografia i jej wykorzystanie w pismach piktorialnych zostało w dużej mierze zastąpione przez telewizję., Z zasady zawsze unikał tworzenia własnych odbitek, przekonany, że techniczne wymagania fotografii są szkodliwym rozpraszaniem. Podobnie reżyserował zdjęcia do filmów i sam nie władał kamerą. Dzięki temu medium nie był już jednak w stanie samodzielnie pracować dyskretnie. Cartier-Bresson poświęcił swoje późniejsze lata rysunkowi.
jego Leica—jego notatnik, jak go nazywał—towarzyszył mu gdziekolwiek poszedł, a zgodnie z jego szkoleniem jako malarza, zawsze nosił mały szkic. Dla Cartiera-Bressona był to rodzaj społecznego implikacji w aparacie., Jego zdaniem fotografia była środkiem, w coraz bardziej syntetycznej epoce, do zachowania realnego i ludzkiego świata.