Herpes zoster ophthalmicus
Herpes zoster ophthalmicus (HZO), pęcherzykowe zapalenie skóry wywołane wirusem ospy wietrznej półpaśca, wystąpiło u około 3% pacjentów z AIDS i 4% pacjentów z wcześniejszymi stadiami zakażenia HIV w USA w erze przed HAART (31)., Proces zazwyczaj obejmuje dystrybucję gałąź okulistyczną nerwu trójdzielnego sam; jednak u pacjentów z zakażeniem HIV, do 29% może mieć udział wielu dermatomów jednocześnie (323). (323 324)
powikłania oczne występują u 49% pacjentów z HZO i zakażeniem HIV i mogą obejmować wszystkie części oka (31). Zajęcie rogówki może być nabłonkowe lub zrębowe i występuje u około 20% pacjentów z HIV i HZO (323)., Zrębowe zapalenie rogówki może być zniekształcone, nie zniekształcone lub objawiać się jako nacieki naczyniowo-stromalne (323). Niezbyt częste, ale szczególnie bolesne przewlekłe zakaźne pseudodendrytyczne zapalenie rogówki charakteryzuje się podwyższonymi, szarymi, pleomorficznymi zmianami pseudodendrytycznymi rozmieszczonymi nad nabłonkiem rogówki, limbal i spojówki, które intensywnie plamią się różą Bengalską, ale tylko umiarkowanie fluoresceiną (323,324). W serii 16 pacjentów zgłoszonych przez Chern i wsp. (324), odstęp między wystąpieniem półpaśca i zapalenie rogówki wahał się od 0 dni do 6 lat., U większości pacjentów występowała w wywiadzie półpasiec ophthalmicus; jednak u dwóch pacjentów wystąpiła tylko półpasiec piersiowy, u dwóch nie wystąpiła w wywiadzie wysypka, a u jednego pierwotne zakażenie ospą wietrzną. Diagnostyka przewlekłego zakaźnego pseudodendrytycznego zapalenia rogówki może być dokonana przez hodowlę, bezpośrednie badanie przeciwciał fluorescencyjnych lub reakcję łańcuchową polimerazy (324). Dwie ostatnie metody okazały się bardziej wrażliwe (324). Leki przeciwwirusowe są zwykle skuteczne przeciwko procesowi., Dożylne stosowanie foskarnetu było z powodzeniem stosowane w celu kontrolowania przewlekłego zakaźnego rzekomobłoniastego zapalenia rogówki; jednak przerwanie leczenia wiązało się z nawrotem choroby (323). U pacjentów z przewlekłym zakaźnym rzekomobłoniastym zapaleniem rogówki ból jest istotną cechą, a leczenie bólu jest zazwyczaj najważniejszą kwestią. Inne powikłania HZO obejmują zapalenie powiek, zapalenie spojówek, niedokrwienną neuropatię nerwu wzrokowego, zapalenie mózgu i po zaraźliwy, przewlekły zespół bólowy, neuralgia po opryszczce (29 325).,
w odpowiednich populacjach HZO u młodego mężczyzny może być markerem zakażenia HIV (326-328), nawet bez innych objawów HIV. U pacjentów z odpornością HZO może być skutecznie leczony doustnym acyklowirem (329). Najczęściej stosowaną dawką jest 800 mg pięć razy na dobę. U pacjentów z obniżoną odpornością początkowe leczenie jest często dożylne acyklowir w dawce 500 mg/M2 pc. co osiem godzin, a następnie doustne leczenie podtrzymujące 800 mg trzy do pięciu razy na dobę (29). Ta forma leczenia zmniejsza częstość występowania działań niepożądanych związanych ze wzrokiem.,
alternatywne środki dla HZO obejmują walacyklowir i famcyklowir, które mają tę zaletę, że rzadziej dawkowanie (330). Valacyclovir, ester L-waliny acyklowiru, wykazano, że ma doskonałą biodostępność po podaniu doustnym i podobną skuteczność jak acyklowir w odniesieniu do powikłań ocznych związanych z zapaleniem rogówki, zapaleniem błony naczyniowej oka i nadtwardówkowym, czasem do gojenia się zmian i bólem u pacjentów z HZO (331). Famcyklowir (Famvir) jest doustnym prolekiem pencyklowiru, nukleozydowego analogu deoksygaunozyny, o doskonałej biodostępności (332)., Biodostępność pencyklowiru (po podaniu doustnym famcyklowiru) wynosi 77% w porównaniu z biodostępnością acyklowiru po podaniu doustnym wynoszącą 10-20% (332). Po fosforylacji przez wirusowe i komórkowe kinazy tymidynowe, trifosforan pencyklowiru hamuje syntezę wirusowego DNA (332). Pencyklowir jest wydalany z moczem, wymaga dostosowania dawki u pacjentów z chorobami nerek i ma doskonały profil bezpieczeństwa., Działania niepożądane obejmują ból głowy( podobna częstotliwość jak placebo), dyskomfort w jamie brzusznej, podwyższoną lipazę w surowicy i hiperbilirubinemię, jednak nie odnotowano przypadków zakrzepowej plamicy małopłytkowej (TTP) lub zespołu hemolityczno-mocznicowego (Hus), jak było zaniepokojenie walacyklowiru w dawkach 2 gramów na dobę, znacznie większych niż dawka 1 grama na dobę stosowana w przypadku HZO. U pacjentów, którzy nie reagują na acyklowir lub famcyklowir, można rozważyć zastosowanie dożylnego foskarnetu do indukcji i leczenia podtrzymującego.