Historia chrześcijańska

” Kiedy Bóg szykuje się do wstrząśnięcia Ameryką, może nie podjąć doktoratu i D. D. Bóg może wybrać chłopca ze wsi … i modlę się, że będzie!,”

Litania osiągnięć jest znana., Billy Graham głosił ewangelię Chrystusa osobiście ponad 80 milionom ludzi i niezliczonym milionom więcej za pośrednictwem fal radiowych i filmów. Prawie 3 miliony odpowiedziało na zaproszenie, które złożył pod koniec swoich kazań. Kiedy Ameryka potrzebuje kapelana lub pastora, aby pomóc w inauguracji lub pochowaniu prezydenta lub przynieść pocieszenie w czasach strasznej tragedii, zwraca się do niego, częściej niż nie,.

praktycznie co roku od lat 50., Trudno się więc dziwić, że w ankiecie Ladies Home Journal słynny ewangelista znalazł się na drugim miejscu po Bogu w kategorii ” osiągnięcia w religii.”

Into the spotlight

urodzony niedaleko Charlotte w Karolinie Północnej, w 1918 roku, Billy Graham po raz pierwszy uczęszczał do Bob Jones College, ale uznał zarówno klimat, jak i surowe zasady doktora Boba za niedopuszczalne. Następnie udał się wraz z przyjacielem do Florida Bible Institute, gdzie zaczął głosić kazania i zmienił swoją denominacyjną przynależność z Associate Reformed Presbyterian Do Southern Baptist., Aby zakończyć swoją intensywną, ale wąską edukację akademicką, przeniósł się na północ do Wheaton College, gdzie poznał i poślubił Ruth Bell, córkę misjonarza medycznego, i podjął swój pierwszy i jedyny stint jako lokalny pastor.

w 1945 roku Graham został terenowym przedstawicielem dynamicznego ruchu ewangelizacyjnego znanego jako Youth for Christ International. W tej roli odbył tournée po Stanach Zjednoczonych oraz Wielkiej Brytanii i Europie, ucząc lokalnych przywódców Kościoła, jak organizować wiece młodzieżowe., Nawiązał również przyjaźnie z wieloma Chrześcijańskimi przywódcami, którzy później dołączyli do jego organizacji lub udzielili krytycznej pomocy podczas wypraw krzyżowych, gdy odwiedzał ich miasta na całym świecie.

Graham zyskał dalszą ekspozycję i pozycję poprzez publiczne krucjaty w Los Angeles, Bostonie, Waszyngtonie i innych dużych miastach w latach 1949-1952 oraz poprzez swój program radiowy Hour of Decision, rozpoczęty w 1950 roku., Oszałamiająco udane wielomiesięczne przebudzenia w Londynie (1954) i Nowym Jorku (1957), triumfalne podróże po kontynencie i Dalekim Wschodzie, założenie magazynu Christianity Today (1956), uruchomienie ogólnokrajowych programów telewizyjnych na ABC (1957) oraz publiczna przyjaźń z prezydentem Dwightem Eisenhowerem i wiceprezydentem Richardem Nixonem mocno ugruntowały jego pozycję jako uznanego nosiciela wzorców dla ewangelicznego chrześcijaństwa.,

Friendly fire

wraz ze wzrostem prestiżu i wpływów Grahama, szczególnie wśród „mainline” (nie-Ewangelicznych) Chrześcijan, krytykował fundamentalistów, którzy uważali, że jego współpraca z kościołami zrzeszonymi w Narodowej i Światowej Radzie kościołów sygnalizuje kompromis z korupcyjnymi siłami modernizmu. Bob Jones oskarżył go o sprzedawanie „rabatowego rodzaju religii” i ” poświęcanie sprawy ewangelizacji na ołtarzu tymczasowej wygody.,”Trwałe zerwanie z twardym fundamentalizmem nastąpiło w 1957 roku, kiedy po przyjęciu zaproszenia od protestanckiej Rady Nowego Jorku do zorganizowania krucjaty w Madison Square Garden, Graham ogłosił:” zamierzam iść gdziekolwiek, sponsorowany przez kogokolwiek, głosić Ewangelię Chrystusa, jeśli nie ma żadnych zobowiązań związanych z moim orędziem. … Jedyną odznaką chrześcijańskiego uczniostwa nie jest ortodoksja, ale miłość. Chrześcijanie nie ograniczają się do żadnego kościoła. Jedyne pytanie brzmi: czy jesteś oddany Chrystusowi?”

Krucjata Nowojorska oznaczała kolejny znaczący rozwój w służbie Grahama., W czasie, gdy posiedzenia i bojkoty budziły napięcia rasowe na południu, Graham zaprosił Dr Martina Luthera Kinga, Jr., aby przedyskutował z nim i jego kolegami sytuację rasową i poprowadził Kongregację ogrodową w modlitwie. Implikacja była niepodważalna: Graham dawał zarówno białym, jak i czarnym znać, że był gotów być utożsamiany z ruchem Praw Obywatelskich i jego głównym liderem, a King mówił czarnym, że Billy Graham był ich sojusznikiem., Graham nigdy nie czuł się komfortowo z konfrontacyjną taktyką Kinga; mimo to jego głos był ważny w oświadczeniu, że chrześcijański rasista jest oksymoronem.

podczas dekady, która objęła prezydencje Lyndona Johnsona i Richarda Nixona, do których miał bliski i częsty dostęp, Graham często przyciągał ogień ze strony krytyków, którzy uważali, że powinien być odważniejszy we wspieraniu Ruchu Praw Obywatelskich, a później w przeciwstawianiu się wojnie w Wietnamie., Normalnie komplementująca Charlotte Observer zauważyła w 1971 roku, że nawet niektórzy z braci Grahama z południa uważali, że jest on ” zbyt blisko potężnych i zbyt lubiących rzeczy tego świata, porównali go do dawnych proroków, którzy mówili królom Izraela to, co chcieli usłyszeć.”

ewangelista cieszył się współpracą z prezydentami i prestiżem, jaki nadawał mu posługa. Jednocześnie prezydenci i inni luminarze polityczni wyraźnie uważali ich przyjaźń z Grahamem za cenny atut polityczny., Na przykład podczas kampanii wyborczej Nixon polecił swojemu szefowi Sztabu, H. R. Haldemanowi, aby raz na dwa tygodnie dzwonił do Grahama: „aby nie czuł, że nie jesteśmy zainteresowani wsparciem jego grupy w tych kluczowych stanach, w których mogą być pomocne.”Po skandalu Watergate Graham cofnął się nieco i zaczął ostrzegać przed pokusami i pułapkami, które czekają na przywódców religijnych, którzy wejdą na arenę polityczną.,

Kiedy ruch znany jako Prawica Religijna pojawił się pod koniec 1970 roku, odmówił udziału w nim, ostrzegając współplemieńców chrześcijańskich, aby „nie wywierali wpływu politycznego”, aby nie stracili swojego duchowego wpływu.

Global vision

wraz z pojawieniem się rozległości swoich wpływów, Graham stawał się coraz bardziej zdeterminowany nie tylko do tego, aby ewangelicyzm stawał się coraz bardziej dynamiczny i pewny siebie, ale także do kształtowania kierunku współczesnego chrześcijaństwa., Ta determinacja przejawiała się w kilku dużych międzynarodowych konferencjach sponsorowanych lub w dużej mierze wspieranych przez Billy Graham Evangelistic Association (BGEA).,

w szczególności Światowy Kongres ewangelizacji w Berlinie w 1966 r., w którym uczestniczyło 1200 ewangelicznych przywódców ze 104 krajów, oraz Międzynarodowy Kongres ewangelizacji w Lozannie w Szwajcarii w 1974 r., w którym uczestniczyło 2400 delegatów ze 150 krajów, pomogły ewangelikom postrzegać siebie jako światową siłę chrześcijańską, obok Watykanu II i Światowej Rady Kościołów, międzynarodowego ruchu zdolnego osiągnąć więcej, niż jego wyborcy sobie wymarzyli.,

niewiele, jeśli w ogóle, wydarzeń w służbie Billy ' ego Grahama było bardziej zaskakujących lub kontrowersyjnych niż jego sukces w penetracji żelaznej kurtyny. Począwszy od 1978 r. praktycznie każdy kontrolowany przez ZSRR kraj stopniowo dawał mu przywileje, których żaden inny kościelny, w tym najbardziej prominentni i politycznie potulni rodzimi przywódcy religijni, nigdy nie otrzymał. Graham korzystał z tych wizyt, aby głosić kazania, zachęcać wierzących chrześcijan i wyjaśniać przywódcom komunistycznym, że ich ograniczenie wolności religijnej było nieproduktywne, utrudniając stosunki dyplomatyczne z Ameryką.,

największym osiągnięciem Grahama mogą być dwie sponsorowane przez BGEA konferencje w Amsterdamie w 1983 i 1986 roku, a trzecia zaplanowana na rok 2000. Spotkania te, w których uczestniczyło łącznie 13 000 wędrownych ewangelistów ze 174 krajów, zapewniały podstawowe nauczanie w takich sprawach, jak skład kazań, zbieranie funduszy i efektywne wykorzystanie filmów i kaset wideo. W 1986 roku około 500 uczestników spotkania było kobietami, a zielonoświątkowcy przeważali nad Nie-Zielonoświątkowcami., Późniejsze, mniejsze zgromadzenia na całym świecie dały podobne szkolenie, jak dodatkowe tysiące ewangelistów.

rzeczywiście, jest prawdopodobne, że odpowiedź na Często zadawane pytanie, „Kto będzie następnym Billy Graham?”to nie pojedynczy mężczyzna czy kobieta, ale potężna armia anonimowych osób, których duchy były zachwycone przykładem Billy' ego Grahama, ich ręce i umysły przygotowane z pomocą jego organizacji, a ich serca podpalone przez jego dzwonienie na spotkaniach w Amsterdamie: „czyń dzieło Ewangelisty!,”

wiek i choroba Parkinsona zebrały swoje żniwo, ale nie ugasiły Ducha Billy ' ego Grahama. „Mój umysł mówi mi, że powinienem wyjść i odejść”, powiedział, gdy zaczynał odczuwać skutki swojej choroby, ” ale po prostu nie mogę tego zrobić. Ale będę głosił, dopóki w moim ciele nie zostanie oddech. Zostałem wezwany przez Boga i dopóki Bóg nie każe mi przejść na emeryturę, nie mogę. Bez względu na to, jaką posiadam siłę, ile czasu Bóg mi pozwoli, tak długo, jak długo będę żył, poświęcę się pracy Ewangelisty.”