Judo, Jūdō Japońskie, system walki wręcz, obecnie przede wszystkim sport. Zasady sportu judo są złożone. Celem jest czysty rzut, pin, lub opanować przeciwnika, ten ostatni odbywa się poprzez zastosowanie nacisku na stawy ramion lub szyi, aby spowodować przeciwnika do poddania.,
techniki są zazwyczaj przeznaczone do odwrócenia siły przeciwnika na własną korzyść, a nie do przeciwstawienia się jej bezpośrednio. Rytuał uprzejmości w praktyce ma na celu promowanie postawy spokojnej gotowości i pewności siebie. Zwykle strój, znany jako jūdōgi, to luźna kurtka i spodnie z mocnego białego materiału. Białe pasy są noszone przez nowicjuszy, a Czarne przez mistrzów, z klasami pośrednimi oznaczonymi innymi kolorami. Jūdōka (uczniowie judo) uprawiają ten sport bosymi stopami.,
Kanō Jigorō (1860-1938) zebrał wiedzę o starych szkołach Jujitsu japońskich samurajów i w 1882 założył swoją szkołę judo Kōdōkan (od chińskiego jou-tao lub roudao, co oznacza „łagodny sposób”), początek sportu w jego nowoczesnej formie. Kanō wyeliminował najniebezpieczniejsze techniki i podkreślił praktykę randori (swobodna praktyka), choć zachował również klasyczne techniki jujitsu (jūjutsu) w Kata (formy) judo., Do 1960 roku Stowarzyszenia judo zostały założone w większości krajów i afiliowane do Międzynarodowej Federacji Judo, która ma siedzibę w Budapeszcie na Węgrzech.
męskie zawody judo po raz pierwszy zostały uwzględnione na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio w 1964 roku i odbywały się regularnie od 1972 roku. Mistrzostwa Świata w judo kobiet rozpoczęły się w 1980 roku, a zawody Olimpijskie Kobiet rozpoczęły się w 1992 roku. Japonia, Korea, Francja, Niemcy i Wielka Brytania konsekwentnie stawiały czoła najsilniejszym zespołom na Igrzyskach Olimpijskich, podobnie jak Związek Radziecki w czasie jego istnienia.,
kierunek Judo zmienił się od samego początku. Kanō zaprojektował judo jako bezpieczną, kooperacyjną metodę wychowania fizycznego. Jūdōka poświęca dużo czasu na naukę bezpiecznego upadku. Nawet w randori osoba wykonująca rzut (tori) pomaga osobie otrzymującej (uke) na ziemię, trzymając ją za rękę i prowadząc do bezpiecznego upadku., Natomiast w zachodnim wrestlingu nie pomaga się przeciwnikowi spadać, a trenerzy spędzają niewiele czasu, jeśli w ogóle ucząc swoich zapaśników, jak bezpiecznie spadać. W miarę jak zawody judo stały się coraz bardziej popularne, jūdōka zaczął wykazywać ducha rywalizacji bardziej spotykanego u zachodnich zapaśników; zaczęli koncentrować się na judo jako sporcie, a nie jako ćwiczeniu lub sposobie życia. Włączenie judo do igrzysk olimpijskich było punktem zwrotnym w tej transformacji.
Ten duch rywalizacji widać w zmianie postawy wielu jūdōki w odniesieniu do punktacji., Tylko czyste rzuty wykazujące lepsze wyczucie czasu i znajomość mechaniki ciała były nagradzane wynikiem w okresie przedolimpijskim. Obecnie w judo, system punktacji przyznaje ippon („jeden punkt” ) za rozstrzygającą technikę, która wygrywa mecz przez jego pomyślne wykonanie, waza-ari (pół punktu) i drobne punkty (zwany yuko). Jūdōka często gra zachowawczo i stara się o zwycięstwo oparte tylko na częściowych wynikach z drobnych punktów, zamiast ryzykować wszystko w próbie ippon., Ta zmiana na judo współzawodnictwa została wspomagana przez sukces Europejskiej i rosyjskiej jūdōki, pod wpływem silnych tradycji zapaśniczych, a w szczególności rosyjskiego rozwoju sambo (który sam był oparty na judo).