zaburzenia rytmu serca są główną przyczyną zachorowalności i śmiertelności w uprzemysłowionym świecie. Wśród ich schematów leczenia można znaleźć antagonistów kanału wapniowego (cca), leki klasy IV. W układzie sercowo – naczyniowym kanały wapniowe typu L I T znajdują się na komórkach mięśni gładkich naczyń krwionośnych i miocytach serca o ściśle określonych rolach fizjologicznych., Hamowanie kanałów wapniowych przez CCA jest szeroko stosowane w praktyce klinicznej od kilkudziesięciu lat. Zaburzenia sercowo-naczyniowe są jedną z wielu dziedzin medycyny, w których cca są stosowane z różnych powodów i warunków. Trzy główne ich wskazania to nadciśnienie tętnicze, dławica piersiowa i różne zaburzenia rytmu serca. Najważniejszymi klasami cca są dihydropirydyny, fenyloalkiloaminy i benzotiazepiny, ale niektóre nowsze związki nie należą do żadnej z tych głównych klas. Dihydropirydyny nie są stosowane w terapii przeciwarytmicznej, ale są dobrymi lekami rozszerzającymi naczynia krwionośne i przeciwdławicowymi., Natomiast fenyloalkiloaminy i benzotiazepiny wywierają działanie serca in vivo i dlatego są jednym z wariantów leków przeciwarytmicznych. Przegląd ten koncentruje się na fenyloalkiloaminach, benzotiazepinach i nowych lekach o potencjalnym działaniu antyarytmicznym w sercu, a także na mechanizmach, w jaki sposób antagonizm kanałów wapniowych może prowadzić do działania antyarytmicznego.
