Muhammad (Polski)

Biographical sources

Koran zawiera niewiele konkretnych informacji biograficznych o islamskim Proroku: odnosi się do indywidualnego „Posłańca Boga”, którego wiele wersetów nazywa Mahometa (np., 3: 144) i mówi o Sanktuarium pielgrzymkowym, które jest związane z „doliną Mekki” i Kaʿbah (np., 2:124-129, 5:97, 48:24-25). Niektóre wersety zakładają, że Muhammad i jego zwolennicy mieszkają w osadzie zwanej al-madīnah („miasto”) lub Jathrib (np.,, 33:13, 60) po uprzednim wyparciu ich niewierzących wrogów, prawdopodobnie z Mekkańskiego Sanktuarium (np., 2:191). Inne fragmenty wspominają o spotkaniach wojskowych pomiędzy zwolennikami Mahometa a niewierzącymi. Są one czasami związane z nazwami miejsc, takich jak przejście odniesienie do zwycięstwa w miejscu zwanym Badr o 3: 123. Jednak tekst nie podaje dat dla żadnego z wydarzeń historycznych, do których się nawiązuje, a prawie żaden z współczesnych posłańców Koranu nie jest wymieniony z imienia (rzadki wyjątek stanowi 33:37)., Stąd, nawet jeśli ktoś przyjmuje, że Koran autentycznie dokumentuje głoszenie Mahometa, sam w sobie po prostu nie dostarcza wystarczających informacji do nawet zwięzłego szkicu biograficznego.

większość informacji biograficznych, które tradycja Islamska zachowuje O Mahomecie, pojawia się poza Koran, w tzw. literaturze sīrah (Arab. „biografia”). Prawdopodobnie najważniejszym dziełem tego gatunku jest Muhammad ibn Isḥāq (zm. 767-768) Kitāb al-maghāzī („Księga wypraw wojskowych”)., Jednak dzieło to zachowało się dopiero w późniejszych przeróbkach i skróceniach, z których najbardziej znanym jest Sīrat Muṣammad rasūl Allāh („życie Mahometa, Posłańca Boga”). Oryginalna książka Ibn Isḥāqa nie była jego własną kompozycją, ale raczej kompilacją autonomicznych raportów o konkretnych wydarzeniach, które miały miejsce za życia Mahometa, a także przed nim, które Ibn Isḥāq uporządkował w tym, co uważał za ich prawidłowy porządek chronologiczny i do którego dodał własne komentarze., Każdy taki raport jest zwykle wprowadzany przez listę imion śledzących go przez różnych pośredników z powrotem do jego ostatecznego źródła, które w wielu przypadkach jest naocznym świadkiem-na przykład żona Proroka ʿāʾisza. W dziełach innych autorów, takich jak Abd al-Razzāq (zm. 827), Al-Wāqidī (zm. 823), Ibn Saʿd (zm. 845) i Al-Ṭabarī (zm. 923) zachowały się warianty materiału opracowanego przez Ibn Isḥāqa, a także dalsze materiały o wydarzeniach z życia Mahometa.,

fakt, że takie biograficzne narracje o Mahomecie są spotykane tylko w tekstach pochodzących z VIII lub IX wieku, a nawet później, jest związany z problemem tego, jak pewne można być w twierdzeniu literatury sīrah o przekazywaniu dokładnych informacji historycznych. Nie ma to sugerować, że w pracy obowiązywał element celowej fabrykacji, przynajmniej na poziomie kompilatora takiego jak Ibn Isḥāq, który najwyraźniej nie wymyślał historii od zera. Niemniej jednak, można się spodziewać pewnego akrecji popularnej legendy wokół postaci tak przełomowej, jak Mahomet., Przynajmniej dla historyków, którzy niechętnie przyznają się do doniesień o boskiej interwencji, problem ten jest wzmocniony cudownymi elementami niektórych materiałów zawartych w dziele Ibn Isḥāqa. Co więcej, niektóre z omawianych narracji są oczywistymi adaptacjami motywów biblijnych mających przedstawiać Mahometa jako równego lub nadrzędnego wobec wcześniejszych postaci prorockich, takich jak Mojżesz i Jezus., Na przykład, przed emigracją Mahometa do Medyny mówi się, że otrzymał przysięgę wierności od dwunastu mieszkańców miasta, oczywistą równoległość do Dwunastu Apostołów, a podczas kopania rowu obronnego wokół Medyny mówi się, że Mahomet w cudowny sposób zaspokoił wszystkich robotników z kilku dat, przypominając, że Jezus karmił tłumy. W końcu jest wyraźnie możliwe, że niektóre doniesienia o wydarzeniach z życia Mahometa powstały nie z pamięci historycznej, ale z egzegetycznych spekulacji na temat historycznego kontekstu poszczególnych wersetów Koranu.,

porównując dokładnie alternatywne wersje jednej i tej samej narracji biograficznej, uczeni byli w stanie wykazać, że pewna liczba tradycji dotyczących życia Mahometa—na przykład relacja z emigracji Proroka z Mekki do Medyny—była w obiegu już pod koniec VII wieku., Ważnym kolekcjonerem takich wczesnych tradycji był ʿUrwah ibn Al-Zubayr, krewny ʿĀʾishah, który urodził się prawdopodobnie w latach 643-644 i który prawdopodobnie miał dostęp z pierwszej ręki do byłych towarzyszy Proroka. Co więcej, wiele podstawowych szczegółów na temat Mahometa jest potwierdzonych przez nieislamskie źródła pochodzące z pierwszych dekad po tradycyjnej dacie śmierci Mahometa., Na przykład Syryjska kronika z około 640 roku wspomina o bitwie pomiędzy Rzymianami a „Arabami Mahometa”, a Ormiańska historia złożona około 660 roku opisuje Mahometa jako kupca, który głosił kazania Arabom i tym samym zapoczątkował podboje Islamskie. Takie dowody dostarczają wystarczającego potwierdzenia historycznego istnienia arabskiego Proroka o imieniu Mahomet. Pewne napięcia z Islamską narracją o życiu Proroka pozostają jednak., Na przykład niektóre źródła nie-Islamskie podają, że Mahomet żył jeszcze, gdy arabscy zdobywcy najechali Palestynę (634-640), w przeciwieństwie do Islamskiego poglądu, że Prorok już w tym momencie zmarł.

biorąc wszystko pod uwagę, nie ma przekonujących powodów, aby sugerować, że podstawowe rusztowanie tradycyjnego Islamskiego opisu życia Mahometa jest niehistoryczne., Jednocześnie natura źródeł nie wzbudza pewności, że posiadamy historycznie pewną wiedzę o życiu Proroka, która jest tak szczegółowa, jak wielu wcześniejszych uczonych przypuszczało. Szczególnie zwyczajowe ramy chronologiczne życia Mahometa wydają się być wypracowane przez późniejszych przekazników i kolekcjonerów, takich jak Ibn Isḥāq, zamiast być identyfikowalne z najwcześniejszą warstwą tradycji islamskich o Mahomecie. Tak więc stwierdzenia tego typu, że 21 marca roku 625 siły Mekkańskie wkroczyły do Oazy Medyny, są z natury problematyczne., Poniższy rozdział dostarczy jednak zwięzłego streszczenia głównie wersji życia Proroka Ibn Isāqa. Nie ma to na celu oddzielenia faktów historycznych od późniejszych legend. Na przykład, w przeciwieństwie do wielu wcześniejszych przekazów zachodnich, nie będzie podejmowana żadna próba usunięcia elementów nadprzyrodzonych z narracji w celu przekształcenia jej w relację, która wydaje się wiarygodna według współczesnych standardów historiograficznych.