wyniki
pacjenci z lub bez siodła PE byli podobni pod względem wieku i płci oraz współistniejących chorób. Układowe ciśnienie krwi nie odróżniało S-PE od NS-PE (skurczowe ciśnienie krwi 126 (19) v 130 (24) mm Hg; rozkurczowe ciśnienie krwi 82 (12) V 80 (13) mm Hg, odpowiednio). Parametry echokardiograficzne wskazywały na porównywalny stopień naprężenia prawej komory. Stosunek wymiarów rozkurczowych końca prawej i lewej komory był podobny w S-PE i NS-PE (0,74 (0,23) v 0,86 (0.,24), nieistotne (NS), odpowiednio). Szczytowy gradient skurczowy zastawki trójdzielnej został podniesiony do tego samego poziomu u pacjentów z zatorem siodłowym lub bez niego (odpowiednio 52 (15) v 50 (13) mm Hg, ns).
opcje terapeutyczne stosowane w ostrej fazie obejmowały leczenie przeciwzakrzepowe lub (i) trombolizę. Przeciwzakrzepową podawano dożylnie niefrakcjonowaną heparynę w dawce z wydłużeniem czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji (aPTT) 2-2, 5 razy w dawce kontrolnej lub podskórnie heparynę niskocząsteczkową w dawce obliczonej w zależności od masy ciała., Tromboliza polegała na dwugodzinnym wlewie dożylnym 1,5 miliona jednostek streptokinazy, a następnie podaniu dożylnym heparyny. Decyzję o rozpoczęciu trombolizy podjęto na podstawie stanu klinicznego pacjenta ocenionego przez lekarza prowadzącego. W uczestniczących ośrodkach nie było konkretnych zaleceń dotyczących leczenia pacjentów z zatorowością siodełka. Dlatego też wykrycie PE w siodle nie miało a priori wpływu na wybór leczenia., Dożylne podawanie leków przeciwzakrzepowych było zwykle kontynuowane przez 5-7 dni, a następnie następowało doustne podawanie leków przeciwzakrzepowych z międzynarodowym współczynnikiem znormalizowanym (INR) wynoszącym 2, 0–2, 5. Łącznie 12 (20%) wszystkich pacjentów z PE było leczonych trombolizą. U pozostałych 49 (80%) pacjentów stosowano tylko leki przeciwzakrzepowe. Leczenie trombolityczne było nieco częściej stosowane w grupie S-PE niż w grupie NS-PE—odpowiednio 29% (5 pacjentów) i 16% (7 pacjentów). Różnica nie osiągnęła jednak istotności (p = 0,1).,
w ciągu dwóch tygodni obserwacji zmarło 10 (16%) pacjentów: 9 pacjentów z grupy NS-PE i jeden z Grupy S-PE. Chociaż śmiertelność była wyższa w grupie NS-PE niż w grupie S-PE (20% v 5,8%), różnica nie była znacząca. Nieodwracalna niewydolność prawej komory spowodowała zgon u 8 pacjentów, a u 2 innych (1 S-PE i 1 ns-PE) klinicznie zdiagnozowano nawracające śmiertelne PE. Ani DANE KLINICZNE, ani dane echokardiograficzne nie różniły pacjentów, którzy zmarli w ciągu dwóch tygodni obserwacji od pacjentów, którzy przeżyli., W całej grupie nie wystąpiły zagrażające życiu powikłania związane z krwawieniem. Co ciekawe, chociaż u osób, które nie przeżyły choroby zakrzepowo-zatorowej, występowały rzadziej niż u osób, które przeżyły (1 pacjent (10%) v 16 pacjentów (31%), różnica nie była znacząca.