Automatyczne określanie wartości T20 – 5dB WYZWALACZ – 20dB pomiar – 10dB przednia podłoga hałasu.
historycznie czas pogłosu można było mierzyć tylko za pomocą rejestratora poziomu (urządzenia kreślącego, które wykresuje poziom hałasu w stosunku do czasu na wstążce ruchomego papieru). Głośny hałas jest wytwarzany, a gdy dźwięk umiera, ślad na rejestratorze poziomów pokaże wyraźne nachylenie. Analiza tego nachylenia ujawnia zmierzony czas pogłosu., Niektóre nowoczesne cyfrowe mierniki poziomu dźwięku mogą przeprowadzać tę analizę automatycznie.
istnieje kilka metod pomiaru czasu pogłosu. Impuls można zmierzyć, wytwarzając wystarczająco głośny hałas (który musi mieć określony punkt odcięcia). Impulsowe źródła szumu, takie jak pusty strzał z pistoletu lub wybuch balonu, mogą być używane do pomiaru reakcji impulsowej pomieszczenia.
alternatywnie, losowy sygnał Szumu, taki jak różowy szum lub biały szum, może być generowany przez głośnik, a następnie wyłączany., Jest to znane jako metoda przerwana, a zmierzony wynik jest znany jako odpowiedź przerwana.
Dwuportowy system pomiarowy może być również używany do pomiaru szumu wprowadzanego do przestrzeni i porównywania go z tym, co jest następnie mierzone w przestrzeni. Rozważ dźwięk odtwarzany przez głośnik w pomieszczeniu. Nagrywanie dźwięku w pomieszczeniu może być wykonane i porównane z tym, co zostało wysłane do głośnika. Oba sygnały można porównać matematycznie. Ten Dwuportowy system pomiarowy wykorzystuje transformatę Fouriera, aby matematycznie uzyskać odpowiedź impulsową pomieszczenia., Na podstawie odpowiedzi impulsowej można obliczyć czas pogłosu. Zastosowanie systemu dwuportowego umożliwia pomiar czasu pogłosu za pomocą sygnałów innych niż głośne impulsy. Można użyć muzyki lub nagrań innych dźwięków. Pozwala to na wykonanie pomiarów w pomieszczeniu po obecności publiczności.
pod pewnymi ograniczeniami nawet proste źródła dźwięku, takie jak handclaps, mogą być używane do pomiaru pogłosu
czas pogłosu jest zwykle określany jako czas zaniku i jest mierzony w sekundach. Może istnieć dowolne określenie zakresu częstotliwości użytego w pomiarze., Czas zaniku to czas, w którym sygnał zmniejsza się o 60 dB poniżej oryginalnego dźwięku. Często trudno jest wprowadzić do pomieszczenia wystarczająco dużo dźwięku, aby zmierzyć zanik 60 dB, szczególnie przy niższych częstotliwościach. Jeśli rozkład jest liniowy, wystarczy zmierzyć spadek o 20 dB i pomnożyć czas przez 3, lub spadek o 30 dB i pomnożyć czas przez 2. Są to tak zwane metody pomiarowe T20 i T30.,
pomiar czasu pogłosu RT60 jest zdefiniowany w normie ISO 3382-1 dla przestrzeni użytkowych, normie ISO 3382-2 dla pomieszczeń zwykłych i normie ISO 3382-3 dla biur na otwartym planie, a także w normie ASTM E2235.
pojęcie czasu pogłosu zakłada, że szybkość zaniku dźwięku jest wykładnicza, tak że poziom dźwięku zmniejsza się regularnie, z szybkością tak wielu dB na sekundę. Nie ma to często miejsca w rzeczywistych pomieszczeniach, w zależności od dyspozycji powierzchni odblaskowych, dyspersyjnych i absorbujących., Co więcej, kolejne pomiary poziomu dźwięku często dają bardzo różne wyniki, ponieważ różnice w fazach ekscytującego dźwięku narastają w szczególnie różnych falach dźwiękowych. W 1965 roku Manfred R. Schroeder opublikował „a new method of measureing Reverberation Time” w Journal of the Acoustical Society of America. Proponował zmierzyć nie moc dźwięku, ale energię, integrując ją. Umożliwiło to wykazanie zmienności tempa zaniku i uwolnienie akustyków od konieczności uśredniania wielu pomiarów.,
równanie Sabine ' a powstało pod koniec lat 90.XX wieku w sposób empiryczny. Ustalił związek między T60 pomieszczenia, jego objętością i jego całkowitą absorpcją (w sabinach). Jest to równanie: T 60 = 24 ln 10 1 c 20 V s a ≈ 0.1611 S M − 1 V S A {\displaystyle T_{60}={\frac {24\ln 10^{1}}{c_{20}}}{\frac {V}{Sa}}\approx 0.1611\,\mathrm {s} \mathrm {m} ^{-1}{\frac {V{sa}}.,
Gdzie c20 to prędkość dźwięku w pomieszczeniu (przy 20 °C), V to objętość pomieszczenia w m3, s całkowita powierzchnia pomieszczenia w m2, a to średni współczynnik absorpcji powierzchni pomieszczenia, a produkt Sa to całkowita absorpcja w m2.
całkowita absorpcja w sabinach (a co za tym idzie czas pogłosu) na ogół zmienia się w zależności od częstotliwości (która jest określona przez właściwości akustyczne przestrzeni). Równanie nie uwzględnia kształtu pomieszczenia ani strat spowodowanych dźwiękiem poruszającym się w powietrzu (ważne w większych przestrzeniach)., Większość pomieszczeń absorbuje mniej energii dźwiękowej w niższych zakresach częstotliwości, co skutkuje dłuższymi czasami pogłosu przy niższych częstotliwościach.
Sabine doszła do wniosku, że czas pogłosu zależy od odbicia dźwięku z różnych powierzchni dostępnych wewnątrz hali. Jeśli odbicie jest spójne, czas pogłosu sali będzie dłuższy; dźwięk będzie potrzebował więcej czasu, aby wymrzeć.
czas pogłosu RT60 i głośność V pomieszczenia mają duży wpływ na odległość krytyczną dc (równanie warunkowe):
d c ≈ 0 . 057 ⋅ V R T 60 {\displaystyle d_ {\mathrm {c}} \ approx 0 {.,057\cdot {\sqrt {\frac {V} {RT_ {60}}}}}
gdzie odległość krytyczna d c {\displaystyle d_ {C}} jest mierzona w metrach, objętość V {\displaystyle V} jest mierzona w m3, a czas pogłosu RT60 jest mierzona w sekundach.
współczynnik absorpcji
współczynnik absorpcji materiału jest liczbą od 0 do 1, która wskazuje proporcję dźwięku pochłanianego przez powierzchnię w porównaniu do proporcji, która jest odbijana z powrotem do pomieszczenia. Duże, w pełni otwarte okno nie dawałoby żadnego odbicia, ponieważ każdy dźwięk docierający do niego przechodziłby prosto i żaden dźwięk nie byłby odbijany., Współczynnik absorpcji wynosi 1. Natomiast gruby, gładki, malowany betonowy sufit byłby akustycznym odpowiednikiem lustra i miał współczynnik absorpcji bardzo bliski 0.
pogłos w kompozycji i wykonawstwie muzycznymedytuj
kilku kompozytorów wykorzystuje efekt pogłosu jako główny zasób dźwiękowy, mający porównywalne znaczenie jak instrument solowy. Na przykład Pauline Oliveros, Henrique Machado i wielu innych., Aby wykorzystać właściwości pogłosowe pomieszczenia, Kompozytorzy powinni zbadać i zbadać reakcję dźwiękową danego otoczenia, która wpłynie i zainspiruje powstanie dzieła muzycznego.