Genetykiedit
w badaniu z 2008 r. porównano 112 transseksualistów płci męskiej (MTF), zarówno androfilowych, jak i ginekofilowych, którzy w większości byli już poddawani leczeniu hormonalnemu, z 258 mężczyznami kontrolnymi cisgender. Transseksualiści płci męskiej do żeńskiej częściej niż mężczyźni cisgender mieli dłuższą wersję genu receptora (dłuższe powtórzenia genu) dla hormonu płciowego androgenu, co zmniejszyło jego skuteczność w wiązaniu testosteronu., Receptor androgenowy (NR3C4) jest aktywowany przez wiązanie testosteronu lub dihydrotestosteronu, gdzie odgrywa kluczową rolę w tworzeniu pierwotnych i wtórnych męskich cech płciowych. Badania sugerują, że zmniejszona sygnalizacja androgenowa i androgenowa przyczynia się do żeńskiej tożsamości płciowej transseksualistów. Autorzy twierdzą, że spadek poziomu testosteronu w mózgu podczas rozwoju może zapobiec całkowitej maskulinizacji mózgu u transseksualistów między mężczyznami a kobietami, a tym samym spowodować bardziej Feminizowany mózg i kobiecą tożsamość płciową.,
stwierdzono, że genotyp wariantowy genu o nazwie CYP17, który działa na hormony płciowe Pregnenolon i progesteron, jest powiązany z transseksualizmem płci żeńskiej i męskiej (FtMs), ale nie z Transseksualizmem MtF. Przede wszystkim, pacjenci z FtM nie tylko częściej mieli genotyp wariantu, ale mieli rozkład alleli równoważny męskiej grupie kontrolnej, w przeciwieństwie do żeńskiej grupy kontrolnej. W artykule stwierdzono, że utrata specyficznego dla kobiet schematu dystrybucji alleli CYP17 T-34C jest związana z transseksualizmem FtM.,
transseksualizm wśród bliźniątedytuj
w 2013 roku badanie bliźniąt połączyło badanie par bliźniąt, w których jedno lub oba przeszły, lub miały plany i zgodę medyczną na przejście, przejście płci, z przeglądem literatury opublikowanych doniesień o transseksualnych bliźniaczkach. Badanie wykazało, że jedna trzecia identycznych par bliźniaczych w próbce była transgenderyczna: 13 z 39 (33%) monozygotycznych lub identycznych par przypisanych mężczyzn i 8 z 35 (22,8%) par przypisanych kobiet. Wśród dizygotycznych lub genetycznie nie identycznych par bliźniaków było tylko 1 z 38 (2,6%) par, w których oba bliźniaki były trans., Znaczny procent identycznych par bliźniaków, w których oba bliźniaki są trans, oraz wirtualny brak bliźniaków dizygotycznych (wychowanych w tej samej rodzinie w tym samym czasie), w których oba były trans, dostarczy dowodów na to, że tożsamość transgenderyczna jest znacząco zależna od genetyki, jeśli oba zestawy zostały wychowane w różnych rodzinach.
struktura Mózguedytuj
GeneralEdit
kilka badań wykazało korelację między tożsamością płciową a strukturą mózgu. Pierwsze w swoim rodzaju badanie Zhou et al., (1995) odkrył, że w regionie mózgu zwanym jądrem łóżkowym prążka terminalis (BSTC), regionie znanym z reakcji seksualnych i lękowych (i wpływającym na prenatalne androgeny), zwłoki sześciu osób, które zostały opisane jako transseksualne lub transgenderyczne w życiu mężczyzn i kobiet, miały rozmiar BSTC w normie dla kobiet, podobny do ciał kobiet cisgender., Podczas gdy osoby zidentyfikowane jako transseksualne przyjmowały hormony, zostało to uwzględnione przez włączenie zwłok nie transseksualnych mężczyzn i kobiet kontrolujących, którzy z różnych powodów medycznych doświadczyli odwrócenia hormonów. Kontrolki nadal miały rozmiary typowe dla ich płci. Nie stwierdzono związku z orientacją seksualną.
w badaniu kontrolnym Kruijver et al. (2000) spojrzał na liczbę neuronów w BSTc zamiast objętości. Znaleziono te same wyniki Co Zhou et al. (1995), ale z jeszcze bardziej dramatycznymi różnicami., Jeden podmiot MFO, który nigdy nie poszedł na hormony, został również uwzględniony i dopasowany do liczby żeńskich neuronów mimo wszystko.
stwierdzono, że znaczący dymorfizm płciowy (różnice między płciami) w BSTc nie został ustalony aż do wieku dorosłego. Chung et al., teoretyzował, że albo zmiany poziomu hormonów płodu wytwarzają zmiany w gęstości synaptycznej BSTC, aktywności neuronalnej lub treści neurochemicznej, które później prowadzą do zmian wielkości i liczby neuronów w BSTc, lub że rozmiar BSTc ma wpływ na generowanie tożsamości płciowej niezgodnej z przypisaną płcią.
sugerowano, że różnice w BSTc mogą wynikać z efektów hormonalnej terapii zastępczej., Sugerowano również, że ponieważ stwierdzono również, że pedofilskie przestępcy mają zmniejszone BSTc, żeńskie BSTC może być wskaźnikiem parafilii, a nie transseksualizmu.
w przeglądzie dowodów w 2006 roku Gooren potwierdził wcześniejsze badania jako popierające koncepcję transseksualizmu jako zaburzenia różnicowania płciowego dymorficznego mózgu płci. Dick Swaab (2004),
w 2008 roku Garcia-Falgueras i Swaab odkryli nowy region o właściwościach podobnych do BSTc w odniesieniu do transseksualizmu: jądro śródmiąższowe podwzgórza przedniego (INAH3), część podwzgórza uncinate nucleus. Ta sama metoda kontroli stosowania hormonów została zastosowana jak w Zhou et al. (1995) oraz Kruijver et al. (2000). Różnice były nawet bardziej wyraźne niż w przypadku BSTc; samce kontrolne uśredniały 1,9 razy głośność i 2.,3 razy więcej neuronów niż u kobiet kontrolujących, jednak niezależnie od ekspozycji na hormony, transseksualiści MtF byli w zasięgu żeńskim, a transseksualiści FtM w zasięgu męskim.
a 2009 r. spośród 24 transseksualistów MtF, którzy nie byli jeszcze leczeni hormonami krzyżowo-płciowymi, stwierdzono, że regionalne stężenia substancji szarej były bardziej podobne do stężeń mężczyzn cisgender niż kobiet cisgender, ale stwierdzono znacznie większą objętość substancji szarej w prawej skorupie w porównaniu do mężczyzn cisgender., Podobnie jak wcześniejsze badania, stwierdzono, że transseksualizm jest związany z wyraźnym wzorcem mózgu. (MRI pozwala na łatwiejsze badanie większych struktur mózgu, ale niezależne jądra nie są widoczne z powodu braku kontrastu między różnymi typami tkanek neurologicznych, stąd inne badania np. BSTc przeprowadzono poprzez sekcję mózgu po śmierci.)
zbadano dodatkową cechę porównującą 18 transseksualistów płci żeńskiej i męskiej, którzy nie otrzymali jeszcze hormonów krzyżowych płciowych z 24 Mężczyznami i 19 kobietami z grupy kontrolnej gynefilowej, przy użyciu techniki MRI zwanej obrazowaniem tensorowym dyfuzji lub DTI., DTI jest wyspecjalizowaną techniką wizualizacji białej materii w mózgu, a struktura białej materii jest jedną z różnic w neuroanatomii między mężczyznami i kobietami. W badaniu wzięto pod uwagę frakcyjne wartości anizotropii dla substancji białej w przyśrodkowej i tylnej części prawego górnego podłużnego fasciculusa (SLF), kleszcza małego i przewodu kortykospinalnego. Rametti i in. (2010) odkrył, że ” w porównaniu z samicami kontrolnymi, FTM wykazały wyższe wartości FA w tylnej części prawego SLF, kleszczach mniejszych i przewodzie kortykospinalnym., W porównaniu z samcami kontrolnymi, FTM wykazywał tylko niższe wartości FA w przewodzie kortykospinalnym.”Wzór białej materii u transseksualistów z kobiet na mężczyzn został przesunięty w kierunku biologicznych mężczyzn.
(2006) badał objętość mózgu brutto 8 transseksualistów płci męskiej i sześciu transseksualistów płci żeńskiej poddawanych leczeniu hormonalnemu., Odkryli, że hormony zmieniły rozmiary podwzgórza w sposób zgodny z płcią: leczenie męskimi hormonami przesunęło podwzgórze w kierunku męskim w taki sam sposób, jak u mężczyzn, a leczenie żeńskimi hormonami przesunęło podwzgórze w kierunku żeńskim w taki sam sposób,jak u kobiet. Doszli do wniosku: „odkrycia sugerują, że przez całe życie hormony gonad pozostają niezbędne do utrzymania aspektów różnic specyficznych dla płci w ludzkim mózgu.,”
przegląd 2016 zgodził się z innymi recenzjami, rozważając androfilowe trans kobiety i gynefilowych trans mężczyzn. Stwierdzono, że leczenie hormonalne może mieć duży wpływ na mózg, a grubość korowa, która jest na ogół grubsza w mózgach kobiet cisgender niż w mózgach mężczyzn cisgender, może być również grubsza w mózgach kobiet trans, ale jest obecna w innym miejscu niż mózg kobiet cisgender. Stwierdzono również, że zarówno dla kobiet transpłciowych, jak i transpłciowych mężczyzn, ” leczenie hormonami płciowymi wpływa na morfologię brutto, a także mikrostrukturę materii białej mózgu., Zmiany należy oczekiwać, gdy hormony docierają do mózgu w dawkach farmakologicznych. W związku z tym nie można przyjmować transseksualnych wzorców mózgu leczonych hormonami jako dowodów na fenotyp transseksualnego mózgu, ponieważ leczenie zmienia morfologię mózgu i zaciemnia wzór mózgu przed leczeniem.”
Androfilowe transseksualne męskie-żeńskie
badania wykazały, że androfilowe transseksualne męskie-żeńskie wykazują przesunięcie w kierunku żeńskiego kierunku w anatomii mózgu., W 2009 roku niemiecki zespół radiologów pod kierownictwem Gizewskiego porównał 12 transseksualistów androfilowych z 12 cisgenderami samcami i 12 cisgenderami samcami. Używając funkcjonalnego rezonansu magnetycznego (fMRI), odkryli, że gdy pokazano erotykę, mężczyźni cisgender reagowali w kilku regionach mózgu, których kobiety cisgender nie, i że próbka androfilowych transseksualistów została przesunięta w kierunku kobiecym w odpowiedziach mózgu.,
w innym badaniu Rametti i współpracownicy wykorzystali obrazowanie tensorowe dyfuzji (DTI) do porównania 18 androfilowych transseksualnych mężczyzn i kobiet z 19 gynefilowymi Mężczyznami i 19 androfilowymi kobietami cisgender. Transseksualiści androfilowi różnili się od obu grup kontrolnych w wielu obszarach mózgu, w tym górnym podłużnym fasciculus, prawym przednim cingulum,prawym kleszczowym mniejszym i prawym kortykospinalnym przewodzie. Autorzy badania doszli do wniosku, że transseksualiści androfilowi znajdowali się w połowie drogi między wzorami wykazywanymi przez kontrolę męską i żeńską.,
a 2016 review poinformował, że wczesne androfilowe transgendery mają strukturę mózgu podobną do cisgender kobiet i w przeciwieństwie do cisgender mężczyzn, ale że mają swój własny fenotyp mózgu.
badania nad transseksualistami ginekologicznymi są znacznie ograniczone. Podczas gdy MRI wykonane na gynephilic Mężczyzna-Kobieta transseksualiści również wykazały różnice w mózgu od nie transseksualistów, nie feminizacji struktury mózgu zostały zidentyfikowane., Neurolodzy Ivanka Savic i Stefan Arver z Karolinska Institute wykorzystali rezonans magnetyczny do porównania 24 gynefilowych transseksualistów płci męskiej i żeńskiej z 24 cisgender samcem i 24 cisgender samcami kontrolnymi. Żaden z uczestników badania nie był leczony hormonalnie., Badacze odkryli typowe dla płci rozróżnienie między transseksualistami MtF i samcami cisgendera i kobietami cisgendera; ale transseksualiści gynefiliczni „wykazywali również pojedyncze cechy i różnili się od obu grup kontrolnych zmniejszeniem objętości wzgórza i skorupy oraz zwiększeniem objętości GM w prawej wyspowej i dolnej Korie czołowej oraz obszarze obejmującym prawy zakręt kątowy”.,
badacze doszli do wniosku, że:
wbrew pierwotnej hipotezie w grupie transseksualnej nie wykryto cech nietypowych płci z oznakami „feminizacji”… Obecne badanie nie popiera dogmatów, które mają atypowy dymorfizm płciowy w mózgu, ale potwierdza wcześniej zgłaszane różnice płciowe. Zaobserwowane różnice między MtF-TR A kontrolami rodzą pytanie, czy dysforia płciowa może być związana ze zmianami w wielu strukturach i obejmować sieć (a nie pojedynczy obszar węzłowy).,
(2008) przetestował reakcję transseksualistów gynefilowych MtF na dwa steroidy,które są feromonami płciowymi: 4,16-androstadien-3-on(AND) I 1,3,5 (10), 16-tetraen-3-ol (EST). Pomimo różnicy w orientacji seksualnej, podwzgórze MTF aktywowało się w odpowiedzi na feromony i, podobnie jak androfilowe grupy kontrolne kobiet. Obie grupy doświadczyły aktywacji ciała migdałowatego w odpowiedzi na EST. Gynefilowe męskie grupy kontrolne doświadczyły aktywacji podwzgórza w odpowiedzi na EST., Jednakże osoby MFO doświadczyły również ograniczonej aktywacji podwzgórza do EST. Naukowcy doszli do wniosku, że pod względem aktywacji feromonów MTF zajmują pozycję pośrednią o cechach głównie żeńskich. Osoby transseksualne MFO nie były poddawane żadnemu leczeniu hormonalnemu w czasie badania, zgodnie z ich wcześniejszą deklaracją i potwierdzono to powtarzanymi testami poziomu hormonów.
,
badania nad strukturą mózgu transseksualistów przeprowadzano rzadziej niż na transseksualistach. Zespół neurobiologów, kierowany przez Nawatę w Japonii, użył techniki zwanej tomografią emisyjną pojedynczego fotonu (SPECT), aby porównać regionalny przepływ krwi mózgowej (rcbf) u 11 transseksualistów gynephilic FtM z 9 androfilowymi kobietami cis., Chociaż badanie nie obejmowało próbki biologicznych mężczyzn, aby można było wyciągnąć wniosek o „męskim przesunięciu”, badanie wykazało, że transseksualiści gynefiliczni FTM wykazali znaczny spadek przepływu krwi w lewej przedniej Korie cingulate i znaczny wzrost w prawej wewnętrznej części mózgu, dwóch regionach mózgu, o których wiadomo, że reagują podczas podniecenia seksualnego.,
a 2016 review donosił, że struktura mózgu wcześnie pojawiających się mężczyzn transpłciowych na ogół odpowiada przypisanej im płci, ale że mają swój własny fenotyp w odniesieniu do grubości kory, struktur podkorowych i mikrostruktury istoty białej, zwłaszcza w prawej półkuli. Morfologiczne przyrosty obserwowane w mózgach trans mężczyzn mogą być spowodowane anabolicznym działaniem testosteronu.,
ekspozycja na androgeny prenatalne
ekspozycja na androgeny prenatalne, ich brak lub słaba wrażliwość na androgeny prenatalne są często cytowanymi mechanizmami wyjaśniającymi powyższe odkrycia. Aby to sprawdzić, badania zbadały różnice między transseksualistami i osobami cisgender w stosunku cyfr (ogólnie akceptowanym markerem prenatalnej ekspozycji na androgeny). W metaanalizie stwierdzono, że rozmiary efektów dla tego związku były małe lub nieistniejące.,
wrodzony przerost nadnerczy u osób z chromosomami XX płci powoduje to, co uważa się za nadmierną ekspozycję na prenatalne androgeny, powodując męskość narządów płciowych i, zazwyczaj, kontrowersyjne prenatalne leczenie hormonalne i poporodowe interwencje chirurgiczne. Osoby z CAH są zwykle wychowywane jako dziewczęta i mają podobne zdolności poznawcze do typowej kobiety, w tym zdolności przestrzenne, zdolności werbalne, lateralizację języka, skłonność do ręki i agresję., Badania wykazały, że osoby z chromosomami CAH i XX są bardziej narażone na Pociąganie tej samej płci, a co najmniej 5,2% tych osób rozwija poważną dysforię płciową.
u mężczyzn z niedoborem 5-alfa-reduktazy konwersja testosteronu do dihydrotestosteronu jest zaburzona, zmniejszając maskulinizację narządów płciowych. Osoby z tym warunkiem są zazwyczaj wychowywane jako kobiety ze względu na ich kobiecy wygląd w młodym wieku. Jednak ponad połowa samców z tym warunkiem hodowane jak samice stają się mężczyznami później w ich życiu., Naukowcy spekulują, że definicja męskich cech w okresie dojrzewania i zwiększony status społeczny przyznany mężczyznom to dwie możliwe motywacje do przejścia kobiety Na mężczyznę.