PTSD, czyli zespół stresu pourazowego, dotarły do świadomości społeczeństwa, kiedy Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne dodało problem zdrowotny do swojego podręcznika diagnostycznego zaburzeń psychicznych w latach 80., ale PTSD-znane poprzednim pokoleniom jako Shell shock, Soldier ' s heart, combat fatigue lub War nervic-ma korzenie sięgające wieków wstecz i było szeroko znane w czasach starożytnych.,
objawy stresu pourazowego
zespół stresu pourazowego to stan zdrowia psychicznego, który występuje, gdy ktoś jest świadkiem lub doświadcza ciężkiego traumatycznego zdarzenia. Może to obejmować wojnę lub walkę, poważne wypadki, klęski żywiołowe, terroryzm lub brutalne ataki osobiste, takie jak gwałt.
osoby z zaburzeniem mogą odczuwać objawy PTSD, takie jak częsty strach, stres i lęk wynikające z traumatycznego wydarzenia. Mogą przeżyć to wydarzenie poprzez retrospekcje lub koszmary i mieć intensywne, niepokojące myśli i uczucia związane z wydarzeniem., Czasami unikają ludzi, miejsc i sytuacji, które przypominają im traumę.
mogą również odczuwać zwiększone pobudzenie i reaktywne objawy, takie jak uczucie skoczności (zaskakujące łatwe), problemy z koncentracją lub snem, łatwość gniewu lub rozdrażnienia oraz angażowanie się w lekkomyślne lub autodestrukcyjne zachowania.
Co To jest PTSD?
nie do końca wiadomo, co powoduje rozwój PTSD, ale może to być związane z hormonami stresu.,
oznacza to, że traumatyczne wydarzenia wprowadzają organizm w tryb przetrwania „walki lub lotu”, w którym organizm uwalnia hormony stresu (adrenalinę i noradrenalinę), aby zapewnić impuls energii podczas zatrzymywania niektórych innych zadań mózgu, takich jak wypełnianie krótkotrwałych wspomnień.
osoby z PTSD nadal wytwarzają duże ilości tych hormonów poza niebezpiecznymi sytuacjami, a ich ciało migdałowate—część mózgu, która obsługuje strach i emocje—jest bardziej aktywna niż osoby bez PTSD.,
z czasem zespół stresu pourazowego zmienia mózg, w tym powodując kurczenie się części mózgu, która obsługuje pamięć (hipokamp).
PTSD w epice i klasyce
na długo przed zaraniem współczesnej psychiatrii, ludzie i sytuacje przedstawiające PTSD mogły być rejestrowane we wczesnych utworach literackich.
na przykład w eposie o Gilgameszu, najwcześniejszym zachowanym głównym dziele literatury (datowanym na 2100 p. n. e.), główny bohater Gilgamesz jest świadkiem śmierci swojego najbliższego przyjaciela, Enkidu., Gilgamesz jest dręczony traumą po śmierci Enkidu, doświadczając nawracających i natrętnych wspomnień i koszmarów związanych z tym wydarzeniem.
później, w 440 roku p. n. e.opis bitwy pod Maratonem, grecki historyk Herodot opisuje, jak Ateńczyk o imieniu Epizelus został nagle dotknięty ślepotą, gdy zobaczył swojego towarzysza zabitego w walce. Ta ślepota, wywołana strachem, a nie fizyczną raną, utrzymywała się przez wiele lat.
inne starożytne dzieła, np. te autorstwa Hipokratesa, opisują żołnierzy, którzy przeżyli przerażające sny bojowe., Poza klasykami grecko-łacińskimi podobne powtarzające się koszmary pojawiają się również w literaturze islandzkiej, jak np. Saga Gísli Súrsson.
w Indyjskim poemacie epickim Ramayana, skomponowanym prawdopodobnie około 2500 lat temu, demon Marrich doświadcza objawów PTSD, w tym hiper-pobudzenia, przeżywania traumy i zachowania unikania, po omal nie został zabity przez strzałę. Marrich porzucił również swój naturalny obowiązek nękania mnichów i stał się medytującym pustelnikiem.,
Nostalgia i serce Żołnierza
w ciągu ostatnich kilkuset lat lekarze opisali kilka chorób podobnych do PTSD, szczególnie u żołnierzy, którzy doświadczyli walki.
pod koniec XVI wieku szwajcarski lekarz dr Johannes Hofer ukuł termin „nostalgia”, aby opisać szwajcarskich żołnierzy, którzy cierpieli z rozpaczy i tęsknoty za domem, a także klasyczne objawy PTSD, takie jak bezsenność i niepokój. Mniej więcej w tym samym czasie niemieccy, francuscy i hiszpańscy lekarze opisywali podobne choroby u swoich pacjentów wojskowych.,
w 1761 roku austriacki lekarz Josef Leopold Auenbrugger napisał o nostalgii u żołnierzy traumatycznych w swojej książce Inventum Novum. Żołnierze, jak relacjonował, stali się między innymi apatyczni i samotni, a wysiłki mogły niewiele zrobić, aby pomóc im wyjść z odrętwienia.
PTSD w wojnie secesyjnej
Nostalgia była zjawiskiem zauważonym w całej Europie, a „choroba” dotarła na ziemię amerykańską podczas wojny secesyjnej (1861-1865). W rzeczywistości nostalgia stała się powszechną diagnozą medyczną, która rozprzestrzeniła się po obozach., Ale niektórzy lekarze wojskowi postrzegali chorobę jako oznakę słabości i taką, która dotyka tylko mężczyzn z „słabą wolą” —a publiczne wyśmiewanie było czasami zalecanym” lekarstwem ” na nostalgię.
podczas gdy nostalgia opisywała zmiany u weteranów z perspektywy psychologicznej, inne modele przyjmowały podejście fizjologiczne.
Po wojnie secesyjnej amerykański lekarz Jacob Mendez Da Costa badał weteranów i odkrył, że wielu z nich cierpiało na pewne problemy fizyczne niezwiązane z ranami, takie jak kołatanie serca, zwężone oddychanie i inne objawy sercowo-naczyniowe., Uważano, że objawy te wynikają z nadmiernej stymulacji układu nerwowego serca, a stan ten stał się znany jako „serce żołnierza”,” rozdrażnione serce ” lub ” zespół da Costy.”
Co ciekawe, objawy PTSD nie ograniczały się do żołnierzy w 1800 roku. podczas rewolucji przemysłowej podróże koleją stały się bardziej powszechne-podobnie jak wypadki kolejowe.,
osoby, które przeżyły te wypadki, wykazywały różne objawy psychologiczne (np. lęk i bezsenność), które wspólnie stały się znane jako „kolejowy kręgosłup” i „kolejowy mózg”, ponieważ autopsje sugerowały, że wypadki kolejowe spowodowały mikroskopijne zmiany w ośrodkowym układzie nerwowym.
Shell Shock
zespół stresu pourazowego był poważnym problemem militarnym podczas I wojny światowej, choć znany był wówczas jako „Shell shock.”
sam termin pojawił się po raz pierwszy w czasopiśmie medycznym The Lancet w lutym. 1915, około pół roku po rozpoczęciu „Wielkiej Wojny”. CAPT., Charles Myers z Royal Army Medical Corps udokumentował żołnierzy, którzy doświadczyli szeregu poważnych objawów-w tym niepokoju, koszmarów, drżenia i upośledzenia wzroku i słuchu – po wystawieniu na działanie eksplodujących pocisków na polu bitwy. Okazało się, że objawy wynikają z pewnego rodzaju ciężkiego wstrząsu mózgu do układu nerwowego (stąd nazwa).
jednak w następnym roku władze medyczne i wojskowe udokumentowały objawy wstrząsu u żołnierzy, którzy nie byli w pobliżu wybuchających pocisków., Stan tych żołnierzy był uważany za neurastenię—rodzaj załamania nerwowego po wojnie—ale nadal był objęty „wstrząsem skorupowym” (lub nerwicą wojenną).
w samej tylko Armii Brytyjskiej do końca wojny było około 80 000 przypadków wstrząsu pociskami. Żołnierze często wracali do strefy wojny po zaledwie kilku dniach odpoczynku, a ci, którzy byli leczeni przez dłuższy czas, czasami poddawani byli hydroterapii lub elektroterapii.,
w czasie II wojny światowej Brytyjczycy i Amerykanie opisywali traumatyczne reakcje na walkę jako „zmęczenie bojowe”, „zmęczenie bojowe” i „reakcja Stresu Bojowego” —terminy, które odzwierciedlały przekonanie, że warunki były związane z długimi wdrożeniami. Według Narodowego Centrum stresu pourazowego nawet połowa zrzutów wojskowych w czasie wojny mogła być związana z wyczerpaniem bojowym.
współczesne PTSD
w 1952 roku Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) dodało „gross stress reaction” do swojego pierwszego podręcznika diagnostyczno-statystycznego zaburzeń psychicznych, czyli DSM-I., Diagnoza dotyczyła zagadnień psychologicznych wynikających z traumatycznych wydarzeń (w tym Walk i katastrof), choć zakładała, że problemy ze zdrowiem psychicznym były krótkotrwałe-jeśli problem trwał dłużej niż 6 miesięcy, to uważano, że nie ma on nic wspólnego ze służbą wojenną.
w DSM-II, opublikowanym w 1968, APA usunęła diagnozę, ale uwzględniła „reakcję adaptacyjną na dorosłe życie”, która nie wychwyciła skutecznie objawów podobnych do PTSD., Usunięcie to oznaczało, że wielu weteranów, którzy cierpieli na takie objawy, nie było w stanie otrzymać odpowiedniej pomocy psychologicznej, jakiej potrzebowali.
opierając się na badaniach z udziałem osób, które przeżyły ciężkie traumatyczne wydarzenia, w tym weteranów wojennych, ocalałych z Holokaustu i ofiar traumy seksualnej, APA włączyła zespół stresu pourazowego do DSM-III (1980)., Diagnoza wyraźnie odróżniła traumatyczne wydarzenia od innych bolesnych stresorów, takich jak rozwód, trudności finansowe i poważne choroby, z którymi większość osób jest w stanie sobie poradzić i nie powodują tych samych objawów.
kryteria diagnostyczne PTSD zostały zmienione w DSM-IV (1994), DSM-IV-TR (2000) i DSM-5 (2013), aby odzwierciedlić trwające badania., W DSM-5 PTSD nie jest już uważany za zaburzenie lękowe, ponieważ czasami wiąże się z innymi stanami nastroju (depresją), a także gniewnym lub lekkomyślnym zachowaniem; jest teraz w kategorii zwanej zaburzeniami traumatycznymi i Stresorowymi.
obecnie około 7,7 miliona dorosłych Amerykanów ma PTSD, według Anxiety and Depression Association of America.
Źródła
zespół stresu pourazowego (PTSD)-przyczyny;
Co to jest PTSD?; WebMD.
Co To jest PTSD?; Codzienne Zdrowie.
Co to jest zespół stresu pourazowego?; American Psychiatric Association.
(2010)., „Zaburzenia lękowe w starożytnej literaturze indyjskiej.”Indian Journal of Psychiatry.
Marc-Antoine Crocq i Louis Crocq (2000). „Od szoku skorupowego i nerwicy wojennej do zespołu stresu pourazowego: historia psychotraumatologii.”Dialogi w neurologii klinicznej.
Historia PTSD u weteranów: wojna domowa do DSM-5; VA.
kiedy Nostalgia była chorobą; Atlantyk.
Timeline: Mental illness and war through history; Minnesota Public Radio.
Czy żołnierze Wojny Secesyjnej mieli zespół stresu pourazowego?; Smithsonian.
Anderson, David (2010). „Dying of Nostalgia: Homesight in the Union Army during the Civil War.,”Historia Wojny Secesyjnej.
The Shock of War; Smithsonian.
History of PTSD in Veterans :Civil War to DSM-5; National Center for PTSD, VA.
When Soldiers Snap; The New York Times.
PTSD; Anxiety and Depression Association of America .