Springtail, (rząd Collembola), każdy z około 6000 małych, prymitywnych, bezskrzydłych owadów o długości od 1 do 10 mm (0,04 do 0,4 cala). Większość gatunków charakteryzuje się rozwidlonym wyrostkiem (furcula) przymocowanym na końcu brzucha i utrzymywanym w miejscu pod napięciem z tenaculum, strukturą przypominającą klamrę utworzoną przez parę wyrostków. Chociaż furcula zapewnia aparat skokowy dla collembolana, umożliwiając mu katapultowanie się (stąd potoczna nazwa springtail), zwykłą metodą poruszania się jest pełzanie., Sprężyny mają również brzuszną, przyssawkową rurkę (kolafor), która wydziela lepką, klejącą substancję, a także pobiera wodę. Młode wykluwają się z kulistych jaj i bardzo przypominają dorosłego. Może być od 3 do 12 linień przed dojrzałością i do około 50 linień w ciągu życia springtail.
M. W. F. Tweedie—Nhpa/Encyclopædia Britannica, Inc.,
wiosenny ogon, występujący we wszystkich rodzajach gleby i ściółce liści na całym świecie od Antarktydy po Arktykę, jest jednym z najbardziej rozpowszechnionych owadów. Należą do nielicznych gatunków owadów, które są stałymi mieszkańcami Antarktydy., Niektóre springtails znane jako pchły śnieżne są aktywne w temperaturze zbliżonej do zera i mogą pojawić się w dużych ilościach na powierzchni śniegu. Wiosenniaki żyją w glebie i na wodzie i żywią się rozkładającą się materią roślinną, czasami uszkadzając uprawy ogrodowe i grzyby. Mała (2 mm długości), Zielona pchła Lucerny (sminthurus viridis), jeden z najczęstszych gatunków, jest poważnym szkodnikiem upraw w Australii. W razie potrzeby stosuje się środki owadobójcze do kontroli sprężynowych ogonów. Skamieniałości źródlisk należą do najstarszych znanych skamieniałości owadów.,
w zależności od schematu klasyfikacji, springtails mogą być uważane za prawdziwe owady (Klasa Insecta) lub w grupie (Klasa Parainsecta) blisko spokrewnione z owadami.