„Unforgiven” Clinta Eastwooda zamknął książkę o filmowych westernach

„nie wyglądasz jak żaden zakompleksiony sukinsyn i zimnokrwisty zabójca”-mówi Schofield.

William Munny, który po prostu upadł twarzą-najpierw w błocie po tussling z orny wieprz, patrzy w górę. „Że co?”

nie ma problemu z udawaniem: dzieciak — niedowidzący Kretyn bez reputacji i nie zabijający swojego imienia-wie, kim jest Munny. Wie o strzelaninach Charliego Peppera w hrabstwie Lake i Williama Harveya, rabusia pociągu, którego Munny zabił w Missouri., Bez wątpienia zna również niezliczone inne historie, ponieważ wszyscy je znają. To wszystko wydarzyło się lata temu, ale reputacja Munny ' ego wciąż go wyprzedza. Dlatego dzieciak tu jest.

„myślałem, że może jesteś kimś, kto przyszedł mnie zabić za coś, co zrobiłem w dawnych czasach” – mówi Munny, słuchając propozycji dziecka.

„Spokojnie.”Może mógł. Munny nie jest już typem faceta, który trzyma gardę.,

na początku Unforgiven, klasyczny Western rewizjonistyczny Clinta Eastwooda z 1992 roku, William Munny, grany przez Eastwooda, został odkupiony — nieco. Jest teraz farmerem Wieprzy, albo próbuje być, z dwójką dzieci i małym apetytem na kłopoty. Od lat nie zabił ani nie pił. Małżeństwo z żoną, Claudią, zmieniło go. Ale ona nie żyje od trzech lat. W preludium do filmu widzimy Munny w sylwetce, czarną postać przecinającą pięknie dojrzały zmierzch, gdy kopie jej grób., Słońce zachodzi w tym rozdziale jego życia, obraz wydaje się mówić, lub tak myśli Munny. „Jestem teraz tylko facetem” – powie w filmie. „Nie różnię się niczym od innych.”Później:” moja żona, wyleczyła mnie z tego. Wyleczył mnie z picia i niegodziwości.”Powtarza to, dopóki nie zabrzmi to prawdziwie — lub dopóki nie przekonuje go, że śmierć jego żony miała większe znaczenie.

Unforgiven skończył w tym tygodniu 25 lat i pozostaje arcydziełem. Był to pierwszy film Eastwooda, który zdobył Oscara za najlepszy film w 1993 roku., Najlepsze wersy („I guess you think I ' m kicking you, Bob”) nadal śpiewają, kipiące poczucie zemsty jest nadal ekscytujące, a grzmoty wciąż brzmią moralnym terrorem. To film o tym, co może się zdarzyć, gdy w gasnącym świetle Starego Zachodu kowboj poczuje się mniej jak mężczyzna. Specyficznym kowbojem, o którym mowa, nie jest William Munny — to Facet, który tnie twarz pracującej dziewczyny po tym, jak śmieje się z rozmiaru jego kutasa. Ale sens umierającego ideału jest ogólnie istotny., Akcja filmu rozgrywa się w 1880 roku, w czasie, gdy jego fabuła sugeruje, chwała otwartej granicy i wyzwolone sposoby życia, które z nią płynęły, ulegały szybkim zmianom. Źli chłopcy XIX wieku-heroiczni Mściciele, o których opowiadamy i tworzymy filmy-stali się starcami, ojcami, mężami i wdowcami, którzy oswoili się z wiekiem lub przynajmniej chcą w to wierzyć. A władze, które kiedyś polowały na tych ludzi, mają oko na emeryturę. To czas, kiedy kowboje nie żyją zgodnie ze swoimi legendami.,

ale można sobie wyobrazić, jakim kiedyś byli Rewolwerowcami — dzięki klasycznym Westernom. A Unforgiven to sprytna reimaginacja jednego z takich filmów. Jego fabuła i archetypy, napisane przez Davida Webba Peoples (Blade Runner), wszystko wskazuje na coś bardziej typowego. Oto odkupiony grzesznik Munny i jego partner, Ned Logan (Morgan Freeman); zgraja kobiet biorących sprawiedliwość w swoje ręce, na podstawie nagrody w wysokości 1000 dolarów; szeryf (grany przez Gene ' a Hackmana), w którym Munny mógł spotkać się z przeciwnikiem., Są ujęcia z kabury na poziomie oczu, lekka komedia słabszych mężczyzn, poczucie, że źli to naprawdę dobrzy faceci — wszystko to typowe taryfy.

ale jest też kwestia mitu. Unforgiven to hollywoodzki film z udziałem i w reżyserii Clinta Eastwooda, którego prawdziwym tematem są hollywoodzkie filmy takich gwiazd jak Clint Eastwood: większe niż życie postacie, których wizerunki wzniosły się do Narodowego mitu. To taki projekt, który tylko ktoś taki jak Eastwood, który jest żywym dowodem na to, o czym jest jego film, może w przekonujący sposób podjąć., To rewizja dokładnie tych mitów, które kiedyś przesadnie określały, kim jest i co oznacza jego obecność. To czyni go tym bardziej odpowiednim, że jest to ostatni i najlepszy Western w jego karierze, a także jeden z najlepszych filmów, jakie Eastwood, jako reżyser, kiedykolwiek nakręcił. Zamknął książkę na temat gatunku. 25 lat później, jeszcze nie otworzyliśmy jej na nowo.

Eastwood po raz pierwszy usłyszał o scenariuszu Unforgiven od ludzi w latach 80., ale wstrzymywał się, dopóki nie był wystarczająco dorosły, aby zagrać główną rolę: Clint jest między innymi mistrzem filmów o starzejących się mężczyznach., To zabawne, że aktor, który zrobiłby swoje piętno grając „człowieka bez imienia” w spaghetti westernach Sergio Leone, stałby się jednym z największych aktorów w historii Hollywood-nie mówiąc już o byciu jednym z najlepszych reżyserów. Do czasu, gdy wyreżyserował Unforgiven, wyreżyserował już trzy kanoniczne westerny (High Plains Drifter, The Outlaw Josey Wales, Pale Rider), a także humorystyczny outlier Bronco Billy, opowiadający o oszałamiająco kulawym kowboju, który prowadzi upadający wędrowny Cyrk.

Eastwood jest gwiazdą wszystkich jego westernów., Jest niezwykle samoświadomy: każdy oferuje nowe, lekko postrzępione, komplikujące spojrzenie na swoją postać — jakby dla Eastwooda celem reżyserowania westernu było spojrzenie na siebie w wypukłym lustrze. Unforgiven jest najbardziej odkrywczy. Z jednej strony Eastwood wypełnia film klasycznymi przedstawieniami siebie: ta szczupła bohaterska poza, ten zakręcony grymas, który Sławnie robi, gdy powoli podnosi wzrok, pod rondem kapelusza, aby spotkać się z Twoim — a następnie zabija. Z drugiej strony Unforgiven to film, którego celem jest podcięcie znanej mocy tej osoby z każdej strony., To, co początkowo sądzimy, będzie wejściem w kulminacyjną walkę — konfrontacja z małym Billem Daggettem (Hackman), szeryfem, dla którego Mściciele to złoczyńcy — kończy się ceremonialnym pobiciem Willa Munny ' ego.

nieczęsto można zobaczyć postać Eastwooda czołgającego się na kolanach w bezpieczne miejsce po przegranej walce, a nawet przeziębienia. Ale jest coś satysfakcjonująco niepokojącego w tym obrazie i Eastwood o tym wie., W jego kierunku Eastwood zbudował to poczucie bezbronności w kościach Unforgiven, odbierając pytania i komplikacje, które ludzie już upiekli w jego pięknie skomplikowanym scenariuszu. Na przykład mały Bill nie jest bohaterem. Nawet gdy rozumiemy jego niechęć do mściwości, stajemy się nieufni. Jego karą dla chłopców, którzy pocięli twarz pracującej dziewczyny, jest to, że dali właścicielowi saloonu, który ma kontrakt dziewczyny, kilka kucyków. – Cholera, Alice-mówi do jednej z kobiet. „To nie są włóczęgi, mokasyny, czy źli ludzie., Byli tylko ciężko pracującymi chłopcami, co było głupie. Gdyby poddali się niegodziwości w regularny sposób – „” jak dziwki?”Alice się wtrąci. Później, gdy Bill bije Tyłek oszusta o imieniu English Bob, który przyszedł zabić tych „pracowitych Chłopców” Dla Pieniędzy nagrody, Bill kładzie się nad kamerą jak bohater, podczas gdy w tle i tuż za kadrem, wściekłe kobiety szukające sprawiedliwości podcinają mu wzrok.,

Unforgiven ma wyraźną inteligencję gatunkową, znaną wszystkim najlepszym filmom Eastwooda, która może czuć się jak praca uczonego retoryka, który buduje nasze oczekiwania i założenia, zanim systematycznie je łamie. Eastwood używa wobec tego własnych formalnych strategii klasycznego westernu. Da ci znajomy wstęp do strzelaniny-przeskakując tam iz powrotem od kabury do kabury, spojrzenie do spojrzenia — tylko po to, aby jeden człowiek tchórzył., Poda wam archetyp bohatera motywowany wspomnieniem o jego zmarłej żonie, ale wykona to tak, że ten pomysł zagnieździ się na naszych oczach. Wydaje nam się, że wiemy, o czym będzie Unforgiven, ponieważ jest to film, który otwiera się z niezłomnymi tropami: martwą żoną, pretekstem do bycia bohaterem i odpowiednikiem Dzikiego Zachodu „za każdym razem, gdy myślę, że wychodzę, wciągają mnie z powrotem.”Ale wtedy ten cień Eastwooda wkrada się, zanurzając każdą scenę w ciężkiej moralnej fakturze, która ujawnia ukryte głębiny tego, co uważamy za znajome., Uwielbia podświetlać scenę tak, aby cień uderzył najmocniej, gdy postać odwraca swoją twarz tak lekko od nas — jeszcze bardziej kocha uderzać w tę nutę, gdy otworzy to najbardziej moralną dwuznaczność.

nie można zapomnieć, że oprócz bycia niesamowicie przemyślanym filmem, Unforgiven jest również, po prostu, przyjemnością oglądania. To jest bardzo zabawne. Konkurencyjne postawy moralne bohaterów, manipulacja naszymi oczekiwaniami, fantastyczna gra aktorska — Hackman dostał Oscara, Eastwood był nominowany, Freeman powinien być) – to wszystko nadal działa, 25 lat później., Kto mógłby zapomnieć wyraz zdumionego rozczarowania na twarzy Neda, gdy uświadamia sobie, że nie jest już zabójcą, delikatne interakcje Willa z pociętą dziewczyną czy furię kulminacyjnej strzelaniny? Ten ostatni jest szczególnie pamiętny: Pistolet Munny ' ego na pierwszym planie, oko na niczego nie podejrzewającego małego Billa i jego ludzi, gdy krzyczy: „kto jest właścicielem tej dziury?”W mojej pamięci scena zawsze wyróżnia się tym, co robi z moimi zmysłami. Czuję, jak grzmoty burzą niebo na zewnątrz, jakby wraz z przybyciem Starego Willa Munny ' ego, całe piekło było w środku rozpętania., Słyszę głos małego Billa, który mówi: „nie zasługuję na to” – widzę strzelbę Munny ' ego wycelowaną, poza kamerą, w twarz małego Billa.po tym, jak Bill i jego przyjaciele zostali zabici, Bill i Bill zostali zabici, a Bill i Bill zostali zabici. Ci ludzie nie nadają się do drugiego życia, które wybrali dla siebie: mały Bill chce zbudować sobie dom i przejść na emeryturę, ale jest gównianym stolarzem i wie, że nigdy nie przestanie być szeryfem — aż do końca., Do tego czasu łuski zostały przechylone tak, że pozorny obrońca pokoju wygląda moralnie gorzej niż żądni krwi Mściciele, którzy przyszli bronić honoru pociętej kobiety. Westerny od dawna są gatunkiem, który bada różnicę między tym, co moralnie słuszne, a tym, co jest prawem — pod tym względem Unforgiven pozostaje wierny tradycji. – Cóż-powiedział Schofield pod koniec-chyba na to zasłużyli – czyli tym razem źli, kimkolwiek są. – Wszyscy na to zasłużyliśmy, dzieciaku-mówi Will Munny, wyruszając, by zmierzyć się z własnym losem.,