Analiza horyzontalnego ustalania cen
ekonomiści zasadniczo zgadzają się, że horyzontalne porozumienia w sprawie ustalania cen są szkodliwe dla konsumentów. Konkurencja Zwykle obniża ceny, ponieważ konkurenci starają się zwabić swoich klientów. Dlatego na konkurencyjnym rynku konsument uświadamia sobie największą możliwą nadwyżkę konsumencką—wartość dobra dla konsumenta przekraczającą to, co konsument faktycznie musi za nie zapłacić., Porozumienia ustalające ceny, ponieważ ograniczają zdolność konkurentów do swobodnego i szybkiego reagowania na wzajemne ceny, zmniejszają nadwyżkę konsumentów, zakłócając zdolność konkurencyjnego rynku do utrzymywania niskich cen. Co ważniejsze, porozumienia horyzontalne między konkurentami mogą ułatwić im wspólne zdobywanie pozycji rynkowej—możliwość utrzymania wyższych cen niż pozwoliłaby na to wolna konkurencja, bez utraty klientów. Wystarczająco szerokie porozumienie mogłoby pozwolić konkurentom działać de facto jako monopoliści, podnosząc ceny i ograniczając produkcję ze szkodą dla dobrobytu konsumentów., Co więcej, mogłyby to zrobić bez uzyskania żadnej z korzyści w zakresie efektywności wynikających z faktycznego połączenia lub konsolidacji.
istnieją jednak krytycy horyzontalnego zakazu ustalania cen. Niektórzy konserwatywni ekonomiści twierdzą, że nie warto wprowadzać horyzontalnych ustaleń dotyczących ustalania cen, ponieważ są one niestabilne ekonomicznie., Każdy członek horyzontalnej umowy ustalającej ceny ma silną zachętę do defektu, oferując potajemnie niższe ceny, aby przyciągnąć większą część klientów. Ponadto każdy rynek z zawyżonymi cenami spowodowanymi porozumieniem horyzontalnym szybko przyciągnie nowych uczestników rynku i będzie mógł łatwo przywrócić ceny do poziomu konkurencyjnego. Wreszcie, wielu ekonomistów jest sceptycznych wobec zdolności sądów i prokuratorów do odróżniania rzeczywistych ustaleń dotyczących ustalania cen od innych złożonych ustaleń mających uzasadnione cele prokonkurencyjne.,
ponadto pojawiły się pewne obawy dotyczące samego zakazu horyzontalnych porozumień cenowych w sytuacjach, w których konsumentom trudno jest samodzielnie oceniać jakość towarów lub usług. Na przykład w przypadku opieki medycznej pacjenci często nie są w stanie samodzielnie ocenić, czy opieka, którą otrzymują, jest wysokiej czy niskiej jakości. (Wysoka jakość opieki nie gwarantuje dobrych wyników, a pacjenci, którzy otrzymali opiekę o niskiej jakości, mogą jednak poprawić się.,) Jeżeli zapewnienie wysokiej jakości opieki jest zarówno kosztowne, jak i trudne do wykrycia przez konsumentów, argument jest słuszny, to silna konkurencja cenowa spowoduje wycofanie wysokiej jakości opieki z rynku. Pacjenci nie zapłacą więcej za różnicę w opiece, której nie mogą wykryć ani zweryfikować. Z drugiej strony, jeśli konkurencja cenowa zostanie zminimalizowana poprzez porozumienia horyzontalne, to presja na obniżenie kosztów poprzez obniżenie jakości zostanie zmniejszona.
trzeci argument przeciwko zakazowi horyzontalnych porozumień cenowych wiąże się ze społecznym pożądaniem subsydiowania skrośnego usług dla ubogich., Lekarze, prawnicy i instytucjonalni dostawcy opieki zdrowotnej często twierdzili, że zmniejszenie konkurencji cenowej między nimi może dać im poduszkę niezbędną do świadczenia niezbędnych usług po obniżonej cenie lub bez kosztów dla biedniejszych konsumentów. (Innym, być może bardziej intuicyjnym, sposobem jest to, że energiczna konkurencja cenowa zmniejsza marże zysku, a zmniejszone marże skutkują cięciami w opiece charytatywnej i pracy pro bono.,)
chociaż prawo konkurencji nie zaakceptowało tych argumentów, szereg stanowych i lokalnych organów ustawodawczych i organów regulacyjnych stworzyło systemy, w ramach których konkurencyjne podmioty świadczące usługi zdrowotne, na przykład, mogą ubiegać się o pozwolenie na ustalenie ich cen pod ścisłym nadzorem państwa w celu dotowania taniej opieki nad ubogimi. Systemy te chronią dostawców przed ściganiem, rozszerzając immunitet państwa w zakresie egzekwowania przepisów antymonopolowych na ich prywatne działania.