okres Bábíedytuj
korzenie wiary Bahaickiej w Indiach sięgają pierwszych dni religii Bábí w 1844 roku. W tym najwcześniejszym okresie znane są cztery Babie z Indii. Pierwsza była Sa 'id Hindi, jedna z liter żyjących, a druga znana była tylko jako Qahru' llah. Dwaj inni bardzo wczesni Bábís byli Sa ' in Hindi i Sayyid Basir Hindi. Ponadto czterech innych Indian jest wymienionych wśród 318 Bábís, którzy walczyli w bitwie o Fort Tabarsi. Niewiele jest dowodów na jakikolwiek kontakt tych wczesnych Indian Bábís z powrotem do ich ojczyzny.,
wczesny okres Bahaicki
za życia Bahá’u ' lláha, jako założyciela religii, zachęcał niektórych swoich wyznawców do przeprowadzki do Indii. Niektórzy, którzy osiedlili się w Indiach, w tym Hájí Sayyid Mírzá i Sayyid Muhammad, który stał się Bábís po spotkaniu Bahá’u ' lláh w Bagdadzie w 1850 roku. Hájí Sayyid Mahmúd również handlował w Bombaju. Osoby te odnosiły wielkie sukcesy jako Generalni kupcy i agenci komisji, ale było blisko 50 lat, zanim zaczęli się rodzimi konwertyci. Około 1875 roku został wysłany nauczyciel Baha ' i I Jamál Effendi., Jeszcze w tych wczesnych latach inny członek rodziny Báb, Mírzá Ibrahím, pomógł założyć pierwszą Bahaicką drukarnię i Wydawnictwo, Násirí Press, w Bombaju i zaczął publikować książki bahaickie od około 1882-3 roku. The Book of Certitude i The Secret of Divine Civilization zostały opublikowane w 1882 roku. Po śmierci Bahá’u 'lláha, gdy przywództwo religii spadło na 'Abdu' l-Bahę, on z kolei wysłał w jego miejsce kolejnych wysłanników-zarówno perskich, jak i Amerykańskich.,
profesor Pritam Singh jest uważany za pierwszego członka społeczności Sikhów w Indiach, który przyjął wiarę Bahaicką i jako pierwszy wydaje bahaicki tygodnik w Indiach. Religii uczył się od Mirzá Mahmuda wkrótce po ukończeniu Uniwersytetu w Kalkucie w 1904 roku. Do 1908 roku Bahaiccy pionierzy i przedstawiciele 'Abdu' l-Bahá, ówczesnego przywódcy religii, stworzyli funkcjonujące wspólnoty w Bombaju, Kalkucie, Aligarh i Lahore. Uważa się, że Narayenrao Rangnath Shethji jest pierwszym nawróconym z hinduizmu., Lepiej znany jako Vakil, urodził się w znanej hinduskiej rodzinie w Nawsari. W 1909 roku został Bahaistą. O wierze Bahaickiej dowiedział się od Mirzá Mahrama. Przedstawiciele indyjskiej społeczności Zoroastryjskiej zostali wysłani do Persji, aby pomóc swoim coreligionistom. Tam zetknęli się z religią i wspierali jej działalność. Później kilku irańskich nawróconych na tę religię podróżowało do Bombaju (zwłaszcza Mulla Bahram Akhtar-Khavari) i aktywnie promowało swoją nową religię wśród miejscowych Zoroastrów.,
już w 1910 roku społeczność Narodowa w Indiach była nakłaniana do odróżnienia się od islamu przez bahaickie instytucje Ameryki. W grudniu 1920 roku w Bombaju odbyła się pierwsza Ogólnoindyjska Konwencja Bahaicka. Obecni byli przedstawiciele najważniejszych wspólnot religijnych Indii oraz delegaci z całego kraju., Podjęte uchwały obejmowały zbieranie funduszy na budowę świątyni Baha 'i, utworzenie szkoły Baha' i oraz rozwój pracy dydaktycznej i tłumaczeniowej-cele osiągnięte przed końcem wieku(patrz poniżej).
,
Po śmierci 'Abdu' l-Bahá, Shoghi Effendi został mianowany głową religii i wkrótce rozpoczął formowanie pierwszej rundy narodowych zgromadzeń duchowych na świecie w 1923 roku, a Indie były w tej pierwszej fali. W 1930 roku wybitny Bahaicki i światowy podróżnik Martha Root odbył rozległą podróż po Indiach. W 1938 roku w Simla odbyła się pierwsza Letnia Szkoła Bahaicka, a w 1941 roku powstały trzy nowe lokalne wspólnoty z funkcjonującymi lokalnymi zgromadzeniami duchowymi: Hyderabad, Kota i Bangalore., Działania te osiągnęły szczyt z okazjonalną świadomością przywódców społecznych w Indiach, takich jak Mahatma Gandhi. Mistrz Nagindas twierdził, że Mahatma Gandhi powiedział mu wiele lat temu, że wiara Bahaicka jest ukojeniem dla ludzkości. W 1944 roku Indyjska społeczność Bahaicka składała się z dwudziestu dziewięciu lokalnych zgromadzeń duchownych.
przez pierwszą połowę XX wieku bahaici nadal się rozwijają, koncentrując się z dala od dużych miast., Wiara Bahaicka miała znaczące osiągnięcia w nawróceniu Kishan Lal Malviya, zaplanowanego przywódcy kasty z Szajapur (dzielnicy na północny wschód od Ujjain), i Dayaram Malviya, innego zaplanowanego przywódcy kasty, wyznaczającego scenę dla wiejskiej dynamiki wzrostu, zwanej „masowym nauczaniem.”Shirin Fozdar również zyskała na znaczeniu i była członkiem Narodowego Zgromadzenia duchowego Bahaitów Indii w latach 1936-1951. W latach 1925-1950 pracowała w dużej społeczności Nietykalnych i Harijczyków w Ahmedabadzie.,
późniejszy wzrost
w 1961 roku w Indiach było 850 Bahaitów i przez znaczny czas nie było wspólnoty indyjskiej w Indiach. Różne siły społeczne i religijne zachęcały do szerszego zasięgu i czasu intensywnej pracy misyjnej lub masowego nauczania.,dapted do prezentacji w wyraźnie hinduistycznym kontekście znanym mieszkańcom wsi, używając zasad i języka znanego im:
- przedstawienie Bahá’u ' lláha jako awatara Kalki, który zgodnie z Puraną Wisznu pojawi się na końcu Kali Jugi w celu przywrócenia ery prawości
- podkreślając postacie Buddy i Kryszny jako przeszłe manifestacje Boga lub awatarów
- odniesienia do hinduskich pism, takich jak Bhagavad Gita
- zastąpienie terminologii opartej na sanskrycie dla języka arabskiego i perskiego w miarę możliwości (i.,e., Bhagawan Baha dla Bahá’u ' lláh), oraz włączenie do pieśni (bhajan) i literatury hinduistycznej świętych miejsc, postaci bohaterów i poetyckich obrazów
- Hindi tłumaczenia Bahaistycznych pism i modlitw, które pojawiły się w tym okresie, które są tak mocno Sanskrytyzowane, że utrudniają rozpoznanie ich nieindustrialnych poprzedzających
wraz z nauką o jedności ludzkości, te podejścia przyciągnęły wiele niższych kast. Ponadto, w przeciwieństwie do przypadku ruchu Neo-buddyjskiego, nie podjęto żadnych wysiłków, aby potępić Hinduizm., W krótkim czasie większość maleńkiej wioski liczącej około 200 osób masowo nawróciła się na wiarę Bahaicką. W następnym roku setki osób przyjęło religię dzięki konferencji na świeżym powietrzu, na której można było usłyszeć przemówienia. W ciągu kolejnych dwóch lat prawie tyle osób nawróciło się, ile było bahaici przez regiony Madhya Pradesh, Uttar Pradesh, Andhra Pradesh i Gudźarat.,
podczas tego okresu rozwoju sześć konferencji, które odbyły się w październiku 1967 roku na całym świecie, zaprezentowało kopię fotografii Bahá’u 'lláha z bardzo ważnej okazji upamiętniającej setną rocznicę napisania przez Bahá’u' lláha Suriy-i-Mulúk (tabletu do królów). Po spotkaniu w Edirne (Adrianople) w Turcji, Ręce sprawy udały się na konferencje, ” każda z nich nosi cenną ufność fotografii Błogosławionego piękna , która będzie przywilejem dla uczestników konferencji.,”Hand of the Cause Abul-Qasim Faizi przekazał to zdjęcie konferencji dla Azji w Indiach.
w 1961 roku w Indiach było 850 Bahaitów, ale w 1963 roku 65 000 osób, głównie z kast i wiejskich obszarów Gwalior, zadeklarowało się jako bahaici. Do 2000 roku bahaici w Indiach liczyli od 1,7 miliona do ponad 2 milionów mieszkańców, co, jeśli będzie dokładne, uczyniłoby indyjską społeczność Bahaicką największą na świecie., Według danych Association of Religion Data Archives z 2005 roku jest ich około 1 880 700, a w 2010 roku 1 898 000, chociaż oficjalne rządowe spisy notowały 5 574 Bahaitów w 1991 roku, 11 324 W 2001 roku i 4 572 Bahaitów w 2011 roku. William Garlington zauważył w badaniach z 1997 roku, że oficjalna liczba bahaickich 2 milionów wyznawców była oparta na liczbie osób, które w pewnym momencie zadeklarowały się jako bahaici, a nie na liczbie aktywnych uczestników społeczności Bahaickiej.,
wpływ Masona Remeya
w 1960 roku Mason Remey ogłosił się następcą Shoghi Effendiego i został odrzucony przez większość Bahaistów na świecie. Niewielka grupa Bahaitów w Lucknow zaakceptowała jego twierdzenia. Lucknow assembly było jednym z trzech „Mother assemblies”, które Remey powołał w 1962 roku.