GLP-1 i wydzielanie insuliny
przegląd szlaku wrażliwego na ATP.
wydzielanie insuliny stymulowane glukozą (GSIS) jest regulowane przez szereg jonowych i niejonowych szlaków sygnałowych, znanych również jako ścieżki zależne i niezależne od KATP (34,35). Zależny od KATP mechanizm sprzężenia bodźca-wydzielania jest przeglądany na Rys. 1., Ogólnie rzecz biorąc, komórka β dostosowuje wydzielanie insuliny do dominującego poziomu glukozy we krwi poprzez metabolizm glukozy. Gdy poziom glukozy wzrasta, tempo glikolizy wzrasta, co generuje substraty (głównie pirogronian) dla mitochondrialnego metabolizmu oksydacyjnego, w wyniku czego powstaje ATP, lub bardziej poprawnie wzrost stosunku ATP-do-ADP (36). Zdarzenie to zapewnia funkcjonalny związek między bodźcem glukozowym a wydzielaniem insuliny., Wzrost tego stosunku powoduje zamknięcie kanałów katp komórek β, co prowadzi do depolaryzacji błony plazmowej, aktywacji kanałów Ca2 + zależnych od napięcia (VDCCs) i wzrostu wewnątrzkomórkowego stężenia Ca2+ (i), głównego wyzwalacza wydzielania insuliny. Repolaryzacja komórek β odbywa się prawdopodobnie za pośrednictwem kanałów K+ (kV) zależnych od napięcia i kanałów K+(KCa) czułych na napięcie Ca2+ (37), które otwierają się w odpowiedzi na wywołaną glukozą depolaryzację błon w celu przywrócenia zewnętrznego strumienia K+., GLP-1 proponuje modulować GSIS poprzez regulację aktywności kilku kanałów jonowych biorących udział w wydzielaniu insuliny zależnej od KATP, a także stopni modulacji dystalnej do kanałowej.
kanały GLP-1 i β-komórki KATP.
jednym z wielu zaobserwowanych efektów komórkowych GLP-1 jest hamowanie kanałów katp komórek β (38-40). Powstająca depolaryzacja błony wywołana zamknięciem kanału KATP inicjuje napływ Ca2 + przez VDCCs i wyzwala egzocytowe uwalnianie insuliny., Rysunek 2 pokazuje pobudzający wpływ GLP-1 na potencjał błonowy i jego hamujący wpływ na zarówno natywne prądy kanału KATP z komórek INS-1, jak i prądy pośredniczące przez rekombinowane kanały KATP (SUR1/Kir6.2) współistniejące z receptorem GLP-1 w linii komórek ssaków. Fizjologiczne konsekwencje zamykania kanału KATP ułatwionego przez GLP-1 polegałyby na 1) zwiększeniu pobudliwości komórek już powyżej progu uwalniania insuliny i 2) zwiększeniu odsetka komórek β aktywnie wydzielających insulinę w stężeniach glukozy zwykle poniżej progu uwalniania insuliny.,
konsensus uważa, że hamujący wpływ GLP-1 na kanały KATP jest zależny od cAMP / PKA (38-41), chociaż jedno z badań z wykorzystaniem komórek β szczura nie zgadza się (42). To twierdzenie przez Suga et al. (42) opiera się na stwierdzeniu, że specyficzny inhibitor PKA Rp-cAMPS (100 µmol/l) nie był w stanie zapobiec depolaryzacji komórek i redukcji prądu katp w całych komórkach wywołanego przez GLP-1. Należy zakwestionować kompletność hamowania PKA przez Rp-cAMPS, ponieważ w tym samym badaniu Forskolina indukowała znaczne wydzielanie insuliny nawet w obecności Rp-cAMPS. Po drugie, Suga et al., sugerują, że GLP-1 powoduje niewielki wzrost czułości ATP kanału KATP, tak że przy niskich mikromolarnych stężeniach ATP kanał KATP będzie bardziej podatny na zamknięcie. Jednak w normalnych komórkach β trzustki szczura, milimolarne poziomy ATP są obecne (43), a na tych fizjologicznych poziomach ATP przewiduje się bardzo podobne prawdopodobieństwo otwarcia kanału KATP (PO) w przypadku braku i obecności GLP-1 w następujący sposób. Nasze obliczenia wskazują, że z wewnątrzkomórkowym 2 mmol / l, kanał KATP Po zmniejsza się z 0,005 do 0,003 w obecności GLP-1., Jest prawdopodobne, że lewostronne przesunięcie czułości ATP występuje w obecności GLP-1. Jednak obserwowana wielkość indukowanej GLP-1 redukcji prądu KATP obserwowana w nagraniach patch-clamp z całych komórek (rys. 2) jest prawdopodobnie zbyt duży, aby można go było uwzględnić wyłącznie na podstawie niewielkich spadków Po obliczonych na podstawie danych Suga et al. (42). Ostatnie prace z naszego laboratorium wykazały, że specyficzny inhibitor PKA H-89 (44) jest w stanie całkowicie zahamować redukcję prądu KATP przez GLP-1 (45)., Co więcej, inne wykazały podobne wyniki stosując Rp-8-Br-cAMPS, bardziej przepuszczalny dla membrany analog Rp-cAMPS (38,41). Działanie GLP-1 na kanały KATP może również obejmować inne szlaki sygnałowe, ponieważ wykazano, że hamowanie kanału KATP przez GLP-1 w komórkach β myszy jest zależne od kalmoduliny, stosując inhibitory kalmoduliny W-7 i kalmidazolium (46).
zależność glikemii od działania GLP-1 została dobrze ustalona, choć dokładne mechanizmy tej zależności są niejasne (41,47)., Jednak komórkowe działanie PKA na kanale KATP może stanowić związek między tą kinazą a czułością glukozy GLP-1. Inne grupy wykazały, że dodanie podjednostki katalitycznej PKA (cPKA) do wyciętych łatek zawierających kanały KATP powoduje zwiększenie prądu KATP (39,48). Nasze laboratorium wykazało ostatnio, że wpływ cPKA na prąd KATP jest zależny od ADP (45). Gdy stężenie ADP jest podwyższone, cPKA zwiększa prąd kanału KATP w systemie rekombinowanym, zgodnie z wynikami Lin i wsp. (39)., I odwrotnie, w miarę zmniejszania się poziomu ADP, cPKA zmniejsza prąd KATP (45). Fizjologicznie może to prowadzić do znikomego zwiększenia pobudliwości komórek β, Gdy poziom glukozy jest niski (wysoki ), natomiast gdy poziom glukozy wzrasta (niski ), zamknięcie kanałów KATP za pośrednictwem GLP-1, za pośrednictwem szlaku zależnego od PKA, prowadzi do depolaryzacji błon i późniejszego wzrostu pobudliwości komórek β., Szczególną uwagę należy zwrócić na komórkowy stosunek ATP-do-ADP, rozważając aktywność kanału KATP, ponieważ to właśnie zmiany tego stosunku, a nie tylko zmiany wewnątrzkomórkowe per se, regulują aktywność kanałów KATP w nienaruszonej komórce β. Wolne ATP jest silnie buforowane w komórce przez ATPazy błonowe i cytozolowe (43) i przewiduje się, że nie zmieni się znacząco wraz ze zwiększonym metabolizmem glukozy (36). W przeciwieństwie do tego, wzajemna zmiana ADP, która nie jest buforowana w takim samym stopniu, jest bardziej znacząca i skutkuje zmianą stosunku ATP do ADP (36)., Istotnie, wykazano znaczenie ADP w kontrolowaniu aktywności kanału katp komórek β, ponieważ mutacje w obszarze wykrywającym ADP ludzkiego kanału KATP prowadzą do niekontrolowanego wydzielania insuliny i hipoglikemii (49). Tożsamość molekularna miejsca fosforylacji PKA ma istotne znaczenie i jest nadal badana. Zarówno Kir6.,Podjednostki 2 i SUR1 kanału KATP zawierają przypuszczalne sekwencje docelowe dla fosforylacji za pośrednictwem PKA (39,48), a systematyczna mutacja tych pozostałości powinna wyjaśnić względny udział tych miejsc w działaniu PKA na kanale KATP.
wykazano, że GLP-1 wzmacnia prądy poprzez VDCCs w komórkach β myszy, szczurów i ludzi (38,50-52), chociaż wielkość tego efektu jest różna i często nie osiąga istotności statystycznej., W pojedynczych ludzkich komórkach β wykazano, że GLP-1 zwiększa aktywność VDCC typu L i amplitudę wewnątrzkomórkowych transjentów wapniowych wywołanych depolaryzacją, co stanowiło 40% wzrostu egzocytozy nasilonej GLP-1 (52). Chociaż VDCCs typu L są klasycznie uważane za główne regulatory napływu Ca2 + prowadzące do wydzielania insuliny, wiadomo, że komórki β wyrażają wiele izoform kanału Ca2+ (53). Perewerzev et al. (54) donoszono niedawno, że myszy pozbawione izoformy A1E Cav2.3 mają zmniejszoną tolerancję glukozy i zmniejszoną odpowiedź insuliny na glukozę., Spekulują, że regulacja białka G tego kanału może modulować wydzielanie insuliny w oparciu o regulację receptora acetylocholiny muskarynowej vdccs in vitro (55).
w komórkach insulinomy HIT-T15 transfekcyjnych z receptorem GLP-1 stwierdzono, że GLP-1 powoduje wzrost napięciowo zależnych prądów Ca2+ (patrz 56 i Rys. 3A). Jest to spowodowane, przynajmniej częściowo, lewostronnym przesunięciem zależności od napięcia aktywacji przypominającym efekt fosforylacji VDCC przez PKA (57,58)., Zaobserwowaliśmy również prawe przesunięcie zależności od napięcia inaktywacji w stanie ustalonym, tak że w obecności GLP-1, mniej kanałów zostało skutecznie inaktywowanych przy danym potencjale trzymania (50). Jest to wspierane przez Britsch et al. (50), którzy sugerują, że leczenie GLP-1 mysich komórek β spowalnia inaktywację zależnych od napięcia prądów Ca2+. Dodatkowo, GLP-1 prowadził do wzrostu wewnątrzkomórkowego wapnia dopiero po dodaniu glukozy, efekt, który został częściowo zablokowany przez antagonistów VDCC (rys. 3C)., Zdolność GLP-1 do wzmacniania prądów Ca2+ jest, podobnie jak wpływ na kanały KATP, zależna od cAMP (51,52), oparta na zdolności Rp-cAMPS do zapobiegania wzrostowi prądów. Rzeczywiście, Leczenie komórek β szczura dibutyrylem cyklicznym AMP, przepuszczalnym przez błonę analogiem cAMP, replikowało wpływ GLP-1 na prądy Ca2+ (51)., Dodatkowo, w naszych badaniach (56), odpowiedź VDCC na GLP-1 została utracona w komórkach HIT-T15 wykazujących ekspresję zmutowanego receptora GLP-1 pozbawionego krytycznych pozostałości niezbędnych do sprzęgania się z cyklazą adenylową, podczas gdy aktywność VDCC może nadal być wzmocniona przez agonistę niezależnego od cAMP BAYK8644. Najnowsze dowody sugerują, że białko zakotwiczające kinazę a (AKAP), AKAP18, celuje w PKA do VDCCs i że kinaza ta może być zaangażowana w modulację GLP-1 tych kanałów (59).,
oprócz wpływu na VDCCs, GLP-1 może mobilizować wewnątrzkomórkowe zapasy wapnia w sposób zależny od cAMP (60,61), prawdopodobnie przyczyniając się do odpowiedzi oscylacyjnej i na GLP-1 obserwowanej w komórkach HIT-T15 (rys. 3C) (62). Nasze badania sugerują, że zastosowanie GLP-1 powoduje oscylacje w komórkach i HIT-T15 i że oscylacje te nie są zniesione (chociaż są zmniejszone w amplitudzie)przez usunięcie zewnątrzkomórkowego Ca2+ lub blokadę VDCC (rys. 3C)., Rzeczywiście, w wielu typach komórek, oscylacje Ca2 + wywołane przez agonistę są spowodowane głównie uwalnianiem Ca2+ przez trisfosforan inozytolu (IP3) i/lub sklepy wrażliwe na ryanodynę (63-65). W komórkach β GLP-1 mobilizuje zapasy Ca2+ w dużej mierze poprzez uczulenie receptora ryanodiny (prawdopodobnie izoforma typu 2, RYR-2) na proces uwalniania Ca2+indukowanego przez CA2+ (CICR) (61,66). Kilka badań wykazało, że GLP – 1 może zwiększać i w sposób niezależny od PKA (67-69)., Mechanizm ten został niedawno przypisany CICR z magazynów wrażliwych na ryanodynę poprzez regulowany przez cAMP czynnik wymiany nukleotydów guaninowych II (GEF-II lub Epac2) i jego interakcję z małym białkiem G Rap1 związanym z Ras lub z efektorem Rim2 małego białka G-Rab3 (68). Wykazano znaczenie cAMP-GEF-II-Rim2, ponieważ inaktywacja tego kompleksu (przez antysensowne oligonukleotydy lub zmutowane konstrukcje) osłabiała odpowiedź wydzielniczą mysich wysepek lub komórek insulinomy MIN6 na GLP-1 (67)., Ponieważ powinowactwo cAMP do PKA jest znacznie wyższe (∼100 nmol/l) w porównaniu z cAMP-GEF-II (∼10 mmol/l), interesujące jest spekulowanie, że stymulowany GLP-1 szlak cAMP-GEF-II może działać na wzrost w lokalnym obozie, a nie globalnych zmianach., Chociaż sygnalizacja receptora GLP-1 stymuluje produkcję IP3 w komórkach COS z ekspresją receptora GLP-1 (70), rola wrażliwych na IP3 magazynów Ca2+ w globalnym i jest wątpliwa, ponieważ stymulowana przez GLP-1 Produkcja IP3 w pierwotnych komórkach β jest podobno minimalna (71,72), a antagonista receptora IP3 xestospongin C nie blokował uwalniania wewnątrzkomórkowych magazynów Ca2+ przez leczenie forskoliną (68). Jednak badania Nakagaki i in. sugerują, że uwalnianie Ca2+ z granulek insuliny regulowane IP3., (62), którzy sugerują, że GLP-1 może wyjątkowo regulować czasowe i przestrzenne uwalnianie wewnątrzkomórkowego wapnia poprzez lokalną sygnalizację IP3. Tak więc, uwalnianie wewnątrzkomórkowych zapasów za pośrednictwem GLP-1, wraz z nasileniem wejścia Ca2+ przez VDCCs, prawdopodobnie przyczynia się do insulinotropowego działania GLP-1.
kanały GLP-1 i β-komórki Kv.
prądy K+ zależne od napięcia, takie jak te, za pośrednictwem kanałów Kv lub KCa, pośredniczą w repolaryzacji komórek β Po bodźcu depolaryzującym, takim jak glukoza (37)., Ostatnio donosiliśmy, że kanały rodziny Kv1 i Kv2 regulują wydzielanie insuliny, ponieważ dominująco-ujemny nokaut funkcjonalny jednej z tych rodzin kanałów zwiększa GSIS (73). Kanały Kv2.1 pośredniczą w większości tego efektu (>60%), którego mechanizm polega na zwiększonej depolaryzacji błony stymulowanej glukozą i wejściu Ca2+ (niepublikowane obserwacje). Ponieważ prądy KV z komórek β są silnymi zależnymi od glukozy regulatorami wydzielania insuliny, postawiliśmy hipotezę, że fizjologiczne wydzielacze, takie jak GLP-1, mogą regulować funkcję kanału Kv., Rzeczywiście, donosimy gdzie indziej w tym suplemencie, że agonista receptora GLP-1 exendin 4 hamuje zależne od napięcia zewnętrzne prądy K+ w komórkach β szczura napięcie zaciskane w konfiguracji całej komórki o 40% i znacznie wydłuża czas repolaryzacji komórek β Po przejściowej depolaryzacji przez zastrzyk prądu. W porównaniu z 86% redukcją zewnętrznych prądów K+ osiąganą przy ogólnym antagonistie kanału Kv, tetraetyloamonie. GLP-1 antagonizuje prądy zewnętrzne K+ zależne od napięcia w komórkach β szczura przy braku glukozy., Jednak efekt ten może nadal przyczyniać się do uzależnienia glukozy od efektu insulinotropowego GLP-1, ponieważ zwykle oczekuje się, że kanały Kv będą aktywne dopiero po wywołanej glukozą depolaryzacji błony komórkowej (37). Dodatkowo, podobnie jak wpływ GLP – 1 na inne kanały jonowe, o których mowa powyżej, inhibicja kanałów KV z komórek β za pośrednictwem eksendyny 4 jest zależna od sygnalizacji cAMP. W jednym z ostatnich badań zasugerowano jednak, że sygnalizacja cAMP sama w sobie nie jest wystarczająca do antagonizowania zależnych od napięcia prądów K+ w linii komórkowej wydzielającej insulinę (INS-1) (74).,
w licznych badaniach opisano skutki zmian hormonalnych w zależnych od napięcia prądach K+, zarówno pobudzających, jak i hamujących. Najlepiej charakteryzuje się zależną od napięcia obniżeniem prądu K+ w limfocytach i podwyższeniem w miocytach serca (75,76). W obu tych tkankach szlak sygnałowy cAMP/PKA został zaangażowany w regulację tych kanałów (76,77)., Doniesienia sugerują, że cAMP może zmniejszyć prądy K + zależne od napięcia w mysich limfocytach (76) i linii komórek przysadki mózgowej (78), ale zwiększyć prądy K+ zależne od napięcia w miocytach serca (77), co zostało potwierdzone na poziomie jednokanałowym w miocytach przedsionkowych żaby (79) i aksonie kałamarnicy olbrzymiej (80)., Fosforylacja może wystąpić bezpośrednio na kanale, ponieważ fosforylacja PKA przedsionkowego kanału Kv w pobliżu końca NH2 zwiększa aktywność kanału (81), a fosforylacja α-podjednostek kanału KV1 reguluje stopień hamowania tych kanałów przez regulacyjną podjednostkę β (82). Fosforylacja samych podjednostek β może również modulować interakcję regulacyjną z podjednostkami α tworzącymi pory (83). Niedawno wykazano, że regulacja kanału Kv (kvlqt) serca przez cAMP wymaga wyrażenia AKAP15/18 lub AKAP79 (84)., Ponadto wzrost napięcia zależnego od prądu K+ jest związany z indukowanym epinefryną hamowaniem zależnego od glukozy wzrostu i w komórkach β ob/ob i +/+ myszy (85), ponieważ efekt został odwrócony przez tetraetyloamon. Co ciekawe, hamujący wpływ epinefryny na i został również odwrócony przez aktywator cyklazy adenylowej forskoliny (85). Dlatego uważamy, że istnieją dowody sugerujące, że modulacja hormonalna prądów Kv jest ważna fizjologicznie. W szczególności, oczekuje się, że hamowanie GLP-1 tych prądów doprowadzi do zwiększenia pobudliwości komórek β.,
GLP-1 i inne kanały jonowe komórek β.
Przejściowa odpowiedź na + na cAMP została po raz pierwszy opisana w neuronach żołądka i określana jako INa (cAMP) (88)., W komórkach wydzielających insulinę niedawno wykryto ekspresję RNA nieselektywnych genów kationowych mSTRPC4 i LTRPC2 odpowiednio w komórkach insulinoma i ludzkich wysepkach (89), a camp indukuje ekspresję genu mNSC1, kodującego mysi niespecyficzny kanał kationowy (NSCC) (90). Uważa się, że GLP-1 wzmacnia NSCC przenoszące głównie prądy Na+ (91,92). Efekt ten występuje poprzez aktywację sygnalizacji cAMP przez GLP-1 i uwalnianie wewnątrzkomórkowych magazynów Ca2+ i może służyć jako kolejny ważny szlak modulacyjny dla GLP-1 w komórce β (40)., Nie jest jasne, czy NSCC aktywowane przez GLP-1 odpowiadają nieselektywnemu prądowi kationowemu wytwarzanemu przez aktywację receptora wykrywającego Ca2+(93), ale ten ostatni efekt nie obejmuje aktywacji podjednostki Gs i dlatego może nie obejmować szlaku cAMP/PKA.
niewiele wiadomo na temat wpływu GLP-1 na inne kanały jonowe. W komórkach wydzielających insulinę wykryto prądy CL aktywowane obrzękiem komórek (94), ale rola tych kanałów w wydzielaniu insuliny jest niejasna., Kanały Cl, takie jak regulator przewodzenia przez mukowiscydozę i prostujące Na Zewnątrz kanały CL, są aktywowane przez sygnalizację cAMP/PKA (95). Jeśli występuje w komórce β, efekt ten ma tendencję do promowania depolaryzacji. Jeden z raportów sugeruje, że GLP-1 aktywuje wrażliwy na Ca2+prąd Cl w oocytach Xenopus wyrażających receptor GLP-1 (96), efekt zależny od ins(1,4,5)P3− zależnej mobilizacji wewnątrzkomórkowej Ca2+ (96). Pozostaje jednak ustalić, czy GLP – 1 może stymulować prądy Cl w komórkach wydzielających insulinę.
GLP-1 i egzocytoza.,
glukoza może wywierać działanie stymulujące na egzocytozę insulinową, niezależnie od jej dobrze scharakteryzowanego działania inicjowanego hamowaniem kanałów KATP. Znaczenie tego szlaku może być po części uświadamiane przez fakt, że myszy z ukierunkowanym zakłóceniem w KATP (Kir 6.2 lub SUR1) nie wykazują jawnych nieprawidłowości w tolerancji glukozy (97,98). Wydzielanie insuliny niezależne od KATP nie jest dobrze poznane i uważa się, że wiąże się z kilkoma sygnałami, które działają na cele niejonowe, w szczególności na dystalne etapy egzocytozy., Zaproponowano, że metabolizm glukozy jest wymagany do tego efektu stymulującego i że prawdopodobnie sygnały obejmują ATP, cAMP, glutaminian i malonyl-Coa(Rev. in 99 i 100). Biorąc pod uwagę, że ATP, cAMP i PKA są zaangażowane w proces egzocytozy, jest prawdopodobne, aby sądzić, że GLP-1 może mieć wpływ dystalny do działania na kanały jonowe, dodatkowo zwiększając wydzielanie insuliny. Powszechnie wiadomo, że działania hamujące indukowaną przez GLP-1 kumulację cAMP i aktywację PKA hamują wydzielanie insuliny, co sugeruje, że cAMP i (lub) PKA są prawdopodobnymi efektorami (101)., W komórkach mysich β tylko ułamek egzocytozy może być rozliczony poprzez działanie na sprzężenie bodźca z wydzielaniem (102). Z badań wykazujących, że cAMP indukuje wydzielanie w obecności niskiego i wysokiego i, sugeruje się, że cAMP uwrażliwia maszynerię egzocytologiczną. Badania z zastosowaniem fotorelowalnych inhibitorów cAMP i PKA wykazały, że cAMP wywołuje zależny od PKA i niezależny wpływ na egzocytozę. Zwiększenie aktywności cAMP, niezależne od aktywacji PKA, wydaje się przyspieszać egzocytozę łatwo uwalnialnej puli komórek β (103)., Mobilizacja granulek wydzielniczych zależna od PKA, w przeciwieństwie do samego wytwarzania cAMP, wydaje się wymagać metabolizmu glukozy (zwiększonego ATP/ADP) i wiąże się z translokacją granulek (103,104). Taki efekt zwiększyłby rozmiar łatwo uwalnianej puli, zwiększyłby szybkość uzupełniania Puli i zwiększyłby egzocytozę. Ponieważ GLP – 1 może zwiększać zarówno cAMP, jak i PKA, wpływ na egzocytozę można wywnioskować z tych danych., Istnieje kilka potencjalnych białek docelowych dla działania GLP-1, w tym rozpuszczalne w komórkach β białka receptora białka przyłączającego czynnik wrażliwy na N-etylmaleimid (SNARE) (105).
GLP-1 i wewnątrzkomórkowa homeostaza energetyczna.
ostatnie badania nad klonalnymi komórkami β sugerują, że insulinotropowe działanie GLP-1 jest częściowo pośredniczone przez zależną od PKA stymulację lipazy wrażliwej na hormony (HSL) (106). Proponuje się, że działanie lipolityczne GLP-1 powoduje rozpad trigyceridów na wolne kwasy tłuszczowe w β-komórkach, które następnie są przekształcane w długołańcuchowy CoA., Wzrost wolnych kwasów tłuszczowych może następnie zapewnić substrat dla utleniania mitochondrialnego i produkcji ATP, prowadząc do większego wzrostu wewnątrzkomórkowego stosunku ATP do ADP i dalszego hamowania kanałów KATP. Dodatkowo, ponieważ ATP może wpływać na egzocytozę, niektóre działania GLP – 1 mogą być ukierunkowane na dystalne etapy egzocytozy, jak wspomniano powyżej. W kilku badaniach wykazano, że ATP znacznie ułatwia egzocytozę niezależną od depolaryzacji komórkowej, ale zależną od Ca2+ (99)., Tak więc, jeszcze inny potencjalny mechanizm może wyjaśnić wydzielanie insuliny wywołane GLP-1.