zalecane metody leczenia zakażeń MRSA nabytych przez społeczność

Tło: zakażenia Staphylococcus aureus (MRSA) oporne na metycylinę zostały nasilone od 1990 roku, kiedy cztery przypadki śmiertelne odnotowano u dzieci rdzennych Amerykanów. Chociaż MRSA nabyte przez społeczność występuje na całym świecie, problem jest szczególnym problemem w Stanach Zjednoczonych, gdzie stanowi do 60 do 75 procent wszystkich zgłoszonych zakażeń S. aureus. Większość z tych zakażeń jest stosunkowo niewielkimi zakażeniami tkanek miękkich i skóry, z lub bez purulencji., Jednak mogą one również powodować poważniejsze infekcje, w tym zapalenie płuc, zapalenie kości i szpiku miednicy, septyczne zakrzepowe zapalenie żył i martwicze zapalenie powięzi.

ponieważ nabyte przez społeczność MRSA jest oporne na tradycyjne metody leczenia S. aureus, takie jak penicyliny antystaphylococcus penicyliny (np. dikloksacylina) i cefalosporyny (np. cefaleksyna, cefadroksyl), amerykańscy lekarze przepisali wiele innych antybiotyków w leczeniu tych zakażeń (patrz załączona tabela)., National Institutes of Health zainicjował kilka badań klinicznych badających skuteczność alternatywnych antybiotyków, ale obecnie nie ma randomizowanych prospektywnych badań czynników stosowanych w leczeniu zakażeń skóry i tkanek miękkich od wspólnoty nabyte MRSA. Dopóki takie dane nie zostaną kompletne, dostępne są tylko dane anegdotyczne i retrospektywne, aby ukierunkować zalecenia dotyczące leczenia.,olspan=”1″ rowspan=”1″>

Daptomycyna (Cubicin)

4 mg na kg dożylnie co 24 godziny

Linezolid

600 mg dożylnie co 12 godzin

tygecyklina (Tygacil)

wankomycyna

1 g IV co 12 godzin

zalecenia: nabyte przez społeczność MRSA zakażenia skóry i tkanek miękkich, takie jak krosty, bruzdy i małe ropnie, zwykle reagują na nacięcia i drenaż. Może to być wystarczające do leczenia małych, niepowikłanych zmian ropnych, chociaż brakuje wyraźnych dowodów. Bardziej skomplikowane zmiany (tj. te z otaczającym tkanki łącznej lub bez drenażowych ognisk) są zwykle traktowane środkami przeciwbakteryjnymi. Pacjenci z gorączką lub innymi objawami ogólnoustrojowymi są również zwykle leczeni środkami przeciwdrobnoustrojowymi.,

trimetoprim/sulfametoksazol (tmp / SMX; Bactrim, Septra)jest lekiem najczęściej stosowanym w leczeniu osób dorosłych z zakażeniami MRSA w Stanach Zjednoczonych. Dowody In vitro sugerują, że TMP/SMX wykazuje większą aktywność bakteriobójczą wobec MRSA nabytego w społeczności niż linezolid (Zyvox), ryfampicyna (Rifadin), klindamycyna (Cleocin) lub minocyklina (Minocin). Przegląd retrospektywny wykazał, że TMP/SMX jest skuteczny w zakażeniach skóry i tkanek miękkich., Jednak ze względu na to, że TMP/SMX może w niewystarczającym stopniu leczyć paciorkowce z grupy A, łączenie ich z innym lekiem przeciwdrobnoustrojowym może być preferowane, gdy specyficzny organizm nie jest znany. Idealna dawka TMP / SMX w leczeniu nabytego przez społeczność MRSA nie jest znana, chociaż jedno małe badanie wykazało wyższe wskaźniki sukcesu, gdy dwa razy na dobę podawano dwie tabletki o podwójnej mocy, w porównaniu z jedną tabletką dwa razy na dobę.

klindamycyna jest szeroko stosowana u dzieci w zakażeniach skóry i tkanek miękkich nabytych przez społeczność i jest anegdotycznie podawana jako skuteczna., Oporność na klindamycynę różni się znacznie, od mniej niż 12 procent w San Francisco, Calif., aż do 76 proc. w Bostonie, Mass. Rutynowe badania mikrobiologiczne mogą fałszywie zgłaszać, że wyizolowane przez społeczność Izolaty MRSA są wrażliwe na klindamycynę z powodu indukowanej ekspresji genu MLSB, który metyluje miejsce wiązania i czyni organizm odpornym. Można tego uniknąć, zamawiając testy, takie jak test D z podwójnym dyskiem, w celu wykrycia tego typu indukowanej rezystancji.

długo działające tetracykliny (tj.,, minocyklina i doksycyklina) były z powodzeniem stosowane w Japonii w zakażeniach MRSA przed dostępnością wankomycyny. Przegląd kliniczny wykazał odsetek odpowiedzi między 80 A 100 procentami tych leków, a jedno małe prospektywne badanie wykazało odsetek odpowiedzi 100 procent u pacjentów leczonych doksycykliną po nacięciu i drenażu ropni MRSA. Jednak na obu wybrzeżach Stanów Zjednoczonych odnotowano opór pozyskanych przez społeczność MRSA wobec tych agentów.,

ryfampicyna wykazuje doskonałą aktywność in vitro wobec nabytego w społeczności MRSA, ale nie może być stosowana sama z powodu szybkiego rozwoju oporności, która może wystąpić podczas aktywnego leczenia. Łączenie ryfampicyny z TMP/SMX lub kwasem fusydowym, o ile jest to możliwe, może być skuteczniejsze niż stosowanie każdego z tych leków w monoterapii. Linezolid jest jedynym doustnym środkiem wykazującym skuteczność przeciwko MRSA w kontrolowanych badaniach klinicznych, ale jego stosowanie zostało ograniczone, ponieważ jest drogie.

leczenie pozajelitowe jest dostępne w przypadku ciężkich zakażeń MRSA nabytych przez społeczność., Wankomycyna pozostaje pierwszym wyborem w terapii MRSA. Istnieją doniesienia o oporności na wankomycynę poprzez mechanizm heteroresistencji, ale nie jest to łatwe do zidentyfikowania z klinicznymi badaniami mikrobiologicznymi i wymaga specjalnych technik wykrywania. Chociaż daptomycyna (Cubicin) nie była szeroko badana w leczeniu nabytego przez społeczność MRSA, została ostatnio zatwierdzona do leczenia bakteriemii i prawostronnego zapalenia wsierdzia wywołanego przez S. aureus (w tym MRSA). Jednakże szczepy MRSA z heteroresistencją do wankomycyny mogą wykazywać podobne działanie w przypadku daptomycyny., Należy również unikać stosowania daptomycyny u pacjentów z zapaleniem płuc związanym z MRSA, ponieważ jest ona inaktywowana przez płucny środek powierzchniowo czynny.w kontrolowanych badaniach klinicznych wykazano skuteczność linezolidu w zakażeniach MRSA. Może być szczególnie przydatny w poważnych infekcjach skóry i tkanek miękkich, takich jak martwicze zapalenie powięzi, ze względu na jego zdolność do hamowania produkcji toksyn. Jednak rozsądną alternatywą byłoby zastosowanie wankomycyny z klindamycyną w tym celu., Chociaż linezolid może okazać się przydatny w przypadku zapalenia płuc związanego z MRSA nabytego w społeczności, do tej pory nie przeprowadzono badań nad tym zjawiskiem. Wykazano, że tygecyklina (Tygacil) nie jest pochodną wankomycyny w ciężkich zakażeniach MRSA, ale liczba pacjentów badanych do tej pory była stosunkowo niewielka.