Zespół tunelu kubitalnego

rzucanie głową jest czynnikiem ryzyka wystąpienia zespołu tunelu łokciowego

zespół tunelu łokciowego jest drugą najczęściej zgłaszaną neuropatią uwięzienia kończyn górnych i jest najczęstsza neuropatia nerwu łokciowego. Zespół tunelu łokciowego może być wynikiem bezpośredniego lub pośredniego urazu spowodowanego podatnością nerwu łokciowego na trakcję, tarcie i ucisk., Urazy trakcyjne mogą być wynikiem długotrwałej deformacji koślawego i przykurczów zgięcia, ale są najczęściej w rzucaniu sportowców z powodu ekstremalnego nacisku koślawego umieszczonego na ramieniu. Jednym z najczęstszych mechanizmów patogenetycznych jest trakcji przerywanej, gdy nerw łokciowy staje się ustalona w jednym lub kilku punktach, które ogranicza swobodne ślizganie nerwu. Ucisk nerwu w tunelu łokciowym może wystąpić z powodu zmian reaktywnych w MCL, zrostów w tunelu, przerostu otaczających mięśni lub zmian stawowych.,

zespół ten można podzielić na pierwotne lub wtórne przyczyny:

• pierwotne (idiopatyczne) obejmują warianty anatomiczne, takie jak podwichnięcie nerwu łokciowego lub mięsień epitrochlearis-anconeus, który jest rzadko spotykaną przyczyną zespołu tunelu łokciowego.
• wtórne (objawowe) obejmują opóźnione niedowład łokciowy spowodowany urazem lub artrozą łokciową. Może być również spowodowany przez dodatkowe nerwowe lub rzadziej, dooponowe masy, takie jak tłuszczak lub ganglion.

istnieje wiele czynników, które mogą prowadzić do zespołu tunelu łokciowego., Należą do nich:

• czynniki mechaniczne, takie jak rozciąganie, tarcie lub ściskanie nerwu łokciowego
• bezpośredni uraz lub inne zmiany zajmujące przestrzeń, powtarzające się zgięcie/wyprostowanie łokcia, powtarzające się działania napowietrzne, trakcja, podwichnięcie nerwu łokciowego z rowka łokciowego, zaburzenia metaboliczne, wrodzone deformacje, torbiele maziowe, nieprawidłowości anatomiczne, zapalenie stawów, zapalenie stawów i czynniki zawodowe/sportowe.,Do czynników ryzyka należą:
  • urazy głowy z przykurczami zgięcia kończyn górnych
  • > 40 lat
  • ćwiczenia rzutowe nad głową
  • praca polegająca na dłuższym okresie zgięcia łokci, np. trzymanie telefonu
  • uporczywie odpoczywanie łokci na twardej powierzchni
  • otyłość

  objawy mogą być czasami związane z innymi schorzeniami, takimi jak choroba zwyrodnieniowa stawów, reumatoidalne zapalenie stawów i inne choroby, na przykład cukrzyca i hemofilia, A objawy mogą być nasilone przez alkoholizm, otyłość i palenie tytoniu.,

  charakterystyka/Prezentacja kliniczna

  • w zależności od czasu trwania i postępu choroby u pacjentów wystąpią podobne, ale specyficzne objawy (patrz Tabela 1).
  • podstawowymi objawami są zazwyczaj przyśrodkowy ból łokcia lub ból przedramienia. Drętwienie i mrowienie mogą być również obecne w 4. i 5. cyfry, łokciowej stronie grzbietowej ręki i hipotensyjnej Eminencji.
  • pacjent może również zgłaszać niepolarne pękanie lub pękanie podczas aktywnego i biernego zgięcia i wyprostowania łokcia.,
  • może być obecny znak Wartenberga (uprowadzenie piątej cyfry z powodu osłabienia trzeciego mięśnia międzykręgowego dłoni).
  • aktywna i pasywna pamięć ROM nie może być zmniejszona.
  • nerw łokciowy może być powiększony lub wyczuwalny i delikatny w rowku.,
  • podczas obserwacji może dojść do zaniku wewnętrznych mięśni dłoni, który często nie jest zauważany przez pacjenta, z nieprawidłową postawą pazurów 4.i 5. palca
  

  Tabela 1 – zmodyfikowana z system klasyfikacji McGowana znaleziony w Coppieters et al

  istnieje wiele różnych sposobów oceny tej neuropatii. W wielu badaniach oceniano, czy te sposoby mają znaczenie kliniczne i czy mogą być stosowane jako wytyczne dla terapii., Badania są jednak niejednoznaczne.
  pacjenci cierpiący na zespół tunelu łokciowego są 4 razy bardziej narażeni na zanik niż pacjenci cierpiący na zespół cieśni nadgarstka. Dysfunkcja nerwu łokciowego została podzielona przez McGowana na trzy kategorie, a następnie zmodyfikowana przez Dellona:

  • łagodna dysfunkcja nerwu wiąże się z przerywanym parestezją i subiektywnym osłabieniem.
  • umiarkowana dysfunkcja objawia się przerywanym parestezją i wymiernym osłabieniem.
  • ciężka dysfunkcja charakteryzuje się uporczywym parestezją i wymiernym osłabieniem.,

  procedury diagnostyczne

  diagnoza jest ustalana na podstawie historii pacjenta i badania fizykalnego, w połączeniu z wynikami badań elektrofizjologicznych i obrazowania.,

  obrazowanie:

  • neuro-ultrasonografia wysokiej rozdzielczości pokazuje zmiany wielkości i położenia nerwu łokciowego w łokciu (również zmiany w echoteksturze nerwu)
  • neurografia rezonansu magnetycznego (MRN) pokazuje zmiany strukturalne nerwu łokciowego i jego otoczenia
  • zdjęcia rentgenowskie mogą być wykorzystane do poszukiwania zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego i łokcia, a także ucisku kostnego z ostróg lub wcześniejszych złamań.,

  badania elektrofizjologiczne:

  przy ustalaniu diagnozy pomocne są badania neurofizjologiczne, które powinny być wykonywane, jeśli planowana jest operacja, w celu udokumentowania przedoperacyjnej wartości wyjściowej. Prędkość nerwu łokciowego <50 m / s w łokciu jest uważana za dodatnią dla zespołu tunelu łokciowego.
  objawy Tinela znajdują również zastosowanie w procedurze diagnostycznej, a także w diagnostyce zespołu tuneli tarsalnych.,

  miary wyniku

  • wynik McGowana,
  • wynik Centrum Medycznego Louisiana State University,
  • wynik Bishopa i ocena Rady Badań Medycznych,
  • kwestionariusz Northwick Park

  reprezentują one szereg miar wyniku, które zostały wykorzystane. Dodatkowe środki mogą być, szybkie niepełnosprawności ramienia, barku i dłoni kwestionariusz i krótki formularz-12.,

  badanie

  dokładna diagnoza obejmuje ocenę:

  • zmiany czuciowe w rozkładzie nerwu łokciowego (½ czwartej cyfry i całość piątej cyfry)
  • ból
  • zanik wewnętrznych mięśni dłoni unerwionych przez nerw łokciowy
  • test prowokacji nerwu łokciowego
  • oszczędność mięśnia zginacza nadgarstka łokciowego

  li>

  do potwierdzenia rozpoznania zespołu tunelu łokciowego należą badania łączące neuropatię łokciową z łokciem., Badania te powinny wywoływać prowokacyjne objawy jako reakcję potwierdzającą zespół, takie jak: zgięcie łokcia odtwarzające objawy, dodatni objaw Tinela testowany w łokciu lub objaw niestabilności, na przykład pęknięcie nerwu łokciowego nad nadkłykciem przyśrodkowym z zgięciem łokcia.,

  test zgięcia łokcia

  zwykle wykonuje się obustronnie z barkiem w pełnej rotacji zewnętrznej i łokciem aktywnie utrzymywanym w maksymalnym zgięciu z przedłużeniem nadgarstka utrzymywanym przez jedną minutę. Objawy są wytwarzane jako maksymalne zgięcie łokcia zmniejsza objętość tunelu łokciowego o około 55% powodując zwiększone ciśnienie nerwowe na nerw łokciowy., Test ten może obejmować dodatkowe komponenty, takie jak przedłużenie nadgarstka i zgięcie nadgarstka lub trwałe maksymalne zgięcie łokcia do 3 minut. Pozytywnym testem jest odtworzenie bólu w przyśrodkowym aspekcie łokcia oraz drętwienia i mrowienia w układzie łokciowym po stronie zaangażowanej. Test ten ma wysoką dodatnią wartość predykcyjną (0,97), co wskazuje na wysokie prawdopodobieństwo wystąpienia zespołu tunelu łokciowego, jeśli jest dodatni, z wysoką swoistością (0,99) i czułością (0,75).,

  Test prowokacyjny ciśnienia:

  nacisk jest przykładany do nerwu łokciowego w tunelu łokciowym z UE ustawionym tak jak w teście zgięcia łokciowego przez 30 sekund. Czułość w tym teście jest wysoka(0,91).

  znak Tinela:

  reprodukcja mrowienia i drętwienia na 4.i 5. cyfrę poprzez stukanie nerwu łokciowego w tunelu łokciowym., Swoistość testu wynosi 0,98, a czułość 0,70. Klinicysta będzie kontynuował uderzenia na nerw łokciowy, gdy przechodzi przez tunel łokciowy po rowku łokciowym, tylnym nadkłykciu przyśrodkowym kości ramiennej. Nie ma konsensusu co do liczby uderzeń, ale 4 do 6 uderzeń powinno wystarczyć, aby odtworzyć objawy. Pozytywnym testem jest reprodukcja mrowienia i drętwienia w rozkładzie nerwu łokciowego po stronie zaangażowanej., Należy jednak zachować ostrożność, interpretując wyniki jako pozytywny wynik testu u 24% osób bezobjawowych i może być również negatywny dla osób w zaawansowanym stadium diagnozy ze względu na brak regeneracji nerwu.

  Scratch Collapse Test:

  skóra pacjenta jest lekko porysowana przez obszar ucisku nerwu, podczas gdy wykonuje się obustronną rotację zewnętrzną barku. Krótka utrata odporności mięśni będzie wywoływana, jeśli pacjent ma allodynia z powodu neuropatii kompresyjnej., Czułość dla załamania zarysowania wynosi 69% w porównaniu z 54% i 46% dla testu Tinela i testu ściskania zgięcia łokcia. Spośród wszystkich testów na tunel kubitalny, test Tinela ma najwyższą ujemną wartość predykcyjną (98%). Badania sugerują, że test scratch collapse ma znacznie wyższą czułość niż test Tinela i test ucisku zgięcia / nerwu w przypadku zespołów cieśni nadgarstka i tunelu łokciowego. Ten nowatorski test stanowi użyteczne uzupełnienie istniejących manewrów klinicznych w diagnostyce tych wspólnych zespołów uciskowych nerwów.,

  Postępowanie Medyczne

  Postępowanie operacyjne:

  wskazania do interwencji chirurgicznej obejmują umiarkowane osłabienie mięśni bez odpowiedzi na leczenie zachowawcze po 3 miesiącach i test elektrodiagnostyczny poniżej 39-50 metrów na sekundę w łokciu., Operacja może być również wskazana w przypadkach:

  • postępujące objawy
  • deficyty czuciowo-ruchowe
  • brak poprawy klinicznej i elektro-neurograficznej
  • pogorszenie obiektywnych wyników obserwacji po kilku tygodniach od pierwszej wizyty.

  istnieje kilka technik chirurgicznych zalecanych dla zespołu tunelu łokciowego, w tym:

  prosta dekompresja:

  uwolnienie więzadła Osborne ' a przez nacięcie przechodzące w kierunku bliższym do dystalnego na całej długości więzadła, zwiększając przestrzeń w tunelu łokciowym., Nacięcie od 6 do 10 cm wykonuje się wzdłuż przebiegu nerwu łokciowego między nadkłykciem przyśrodkowym a olecranonem. Należy zachować ostrożność, aby uniknąć gałęzi przedobrzusznego nerwu skórnego przyśrodkowego. Więzadło Osbourne ' a jest uwalniane, podobnie jak powięź powierzchowna i głęboka FCU. Wykazano, że jest skuteczny w leczeniu zespołu tunelu łokciowego. Dane sugerują, że dekompresja in situ jest niezawodnym leczeniem o niskim wskaźniku niepowodzenia, a przednia transpozycja może być stosowana w leczeniu pacjentów z nawracającymi objawami. Dekompresja jest najczęściej wykonywanym zabiegiem chirurgicznym., Można to zrobić w połączeniu z nadkłykciem przyśrodkowym.

  nadkłykcie przyśrodkowe:

  Nacięcie wykonuje się w kierunku bliższym i dalszym równolegle do nerwu łokciowego. Nacięcie odsłania dach nerwu i nadkłykcia przyśrodkowego. Następnie rozcięte jest pochodzenie aponeurotyczne masy zginacza, umożliwiając częściowe wycięcie nadkłykcia. UCL nie jest zagrożony w tej procedurze i można to zrobić oprócz prostej dekompresji. Geutjens et al., znaleziono ograniczone dowody na to,że nadkłykcie przyśrodkowe przedniego oferuje znacznie lepszy wynik bólu niż transpozycja nerwu łokciowego w leczeniu zespołu tunelu łokciowego w długotrwałej obserwacji.

  transpozycja przednia (patrz zdjęcie):

  podłużne krzywoliniowe nacięcie wykonuje się przed nadkłykciem przyśrodkowym penetrując dach, aby odsłonić nerw. Część przyśrodkowej przegrody międzymięśniowej jest wycięta, co zwykle zapewnia ochronę nerwu łokciowego; jednak musi być usunięty w celu odsłonięcia nerwu do transpozycji., W obszarze, w którym nerw wchodzi do powięzi przedramienia (tunel łokciowy), zgięcia nadgarstka łokciowego i głębokiego zgięcia zginacza i pronatora są rozcięte, a nerw jest usuwany z rowka łokciowego i przenoszony do przedniego aspektu ramienia. Tkanka tłuszczowa jest następnie zszywana z przedniego płata do nadkłykcia przyśrodkowego, aby zapobiec zsuwaniu się nerwu z powrotem do rowka łokciowego.

  wyniki nie wykazały jednak różnicy w prędkościach przewodzenia nerwów ruchowych ani wyników klinicznych między prostą dekompresją a transpozycją nerwu łokciowego.,

  istnieją trzy rodzaje technik transpozycji przedniej w stosunku do masy zginacza i pronatora:

  • podskórnej (powyżej)-celem jest przesunięcie nerwu łokciowego przednio do osi zgięcia łokciowego, zmniejszając napięcie na nerwie.
  • domięśniowo (wewnątrz) – zwolennicy tej techniki uważają, że umieszcza nerw w prostszej linii przez staw łokciowy. Przeciwnicy twierdzą, że może dojść do powstania blizn nerwu, które służą jako łóżko dla nerwu transponowanego., Procedura jest podobna do Trans-pozycjonowania podskórnego, jednak w masie mięśniowej zginacza-pronatora powstaje rowek służący jako przewód, do którego przenoszony jest nerw.
  • Submuscular (poniżej) – niektórzy chirurdzy wolą umieścić nerw całkowicie poniżej masy zginacza-pronatora. Gałęzie przyśrodkowego przedobrzusznego nerwu skórnego są identyfikowane i chronione. Nerw łokciowy jest identyfikowany i dekompresowany jak w transpozycji podskórnej.

  Han i inni badali, czy owijanie powięzi byłoby dobrą metodą chirurgiczną, a wyniki były pozytywne., Owijanie powięziowe jest rodzajem trans-pozycjonowania pod-powięziowego. Metoda ta zapewnia lepsze unieruchomienie i wymaga mniej rozwarstwienia niż transpozycja pod powięziowa. .

  wybór konkretnego podejścia chirurgicznego opiera się na etiologii ucisku nerwów, wariantach anatomicznych i doświadczeniu chirurga. Dzięki starannej ochronie przyśrodkowego przedobrzusznego nerwu skórnego i starannej całkowitej dekompresji nerwu wokół łokcia, z transpozycją lub bez, można uzyskać dobre wyniki.,

  Postępowanie w fizykoterapii

  wykazano skuteczność leczenia zachowawczego w 90% w ostrym podrażnieniu łokciowym z objawami często ustępującymi w ciągu 2-3 miesięcy. Podejście niechirurgiczne należy stosować przez co najmniej 3 miesiące przed rozważeniem interwencji chirurgicznej, zwłaszcza w przypadku łagodnych przypadków., Leczenie zachowawcze może obejmować: 4-6 tygodniowy okres unieruchomienia z rozszczepionym łokciem pod kątem 45 stopni zgięcia i przedramieniem w neutralnej rotacji, modyfikację aktywności, metody elektroterapii, środki przeciwzapalne, miękkie ochraniacze łokci, mobilizacje stawów , nić nerwowa , ślizganie nerwowe, ćwiczenia i edukację pacjenta.

  

  aktywny wypoczynek jest zalecany dla sportowców. Powrót do rzucania jest dozwolony po 4-6 tygodniach po braku objawów przy codziennych czynnościach lub ćwiczeniach i powrót do pełnej siły i siły., Chociaż istnieją mocne dowody na poparcie rozszczepiania (Rysunek 2), Modyfikacji aktywności i edukacji pacjenta, tylko dowody niskiego poziomu wspierają techniki manualne, takie jak poślizgi nerwowe, mobilizacje stawów oraz manipulacje i ćwiczenia. Pomimo niskiego poziomu danych, nadal obserwowano poprawę w przypadku technik manualnych u pacjentów z zespołem tunelu łokciowego.

  początkowym celem leczenia zachowawczego zespołu tunelu łokciowego jest kontrola i zmniejszenie parestezji i bólu., Gdy objawy są łagodne i obciążające działania można zidentyfikować, pierwszym krokiem jest wyeliminowanie tych działań wywołujących ból. Gdy objawy występują w szerszym zakresie działań, takich jak praca, terapia staje się bardziej złożona i może składać się z modyfikacji aktywności, rozszczepiania i odpoczynku. Dzięki tej kombinacji ból i parestezje stają się bardziej kontrolowane.

  terapia rozpoczyna się od edukacji na temat rozwoju objawów i tego, jak pewne czynności mogą wpływać na te objawy., takie jak rozciąganie lub ściskanie nerwu podczas obustronnego przechylania głowy lub uprowadzania, przygnębiające lub zewnętrznie obracające się ramię, supinujące przedramię lub przedłużające nadgarstek. Pacjent jest wykształcony na temat ruchów wywołujących ból i jak najlepiej ich unikać w ADLs, co może spowodować nasilenie objawów. Dla wielu pacjentów może to oznaczać dożywotnie zarządzanie.,

  badania pokazują, że efekt sztywnego nocnego rozszczepiania przez okres trzech miesięcy w połączeniu z modyfikacją aktywności wydaje się udany. Przedłużone zgięcie łokcia (statyczne lub powtarzalne) obciąża nerw łokciowy i zwiększa ciśnienie zewnętrzne i donośne w tunelu łokciowym. Najniższa wartość tych ciśnień jest w pozycji łokcia 40-50 stopni zgięcia. Ciśnienie jest znacznie wyższe przy pełnym zgięciu lub wyprostowaniu łokcia., Splinting ma na celu złagodzenie objawów i zapobieganie postępującej dysfunkcji nerwów. Dwie kwestie, które należy wziąć pod uwagę, zdolność szyny do utrzymania łokcia w idealnej ilości zgięcia i zgodność pacjenta z nocnym splinting.

  podobnie jak edukacja, unieruchomienie łokcia szyn może zmniejszyć obrzęk i może pomóc w identyfikacji lokalizacji podrażnienia nerwów. Splinting łokcia w odpowiedni sposób pozwala nerwu i otaczających struktur odpocząć i mają ulgę od trakcji i kompresji., Ta metoda może być łączona z lokalnymi zastrzykami steroidowymi w celu złagodzenia bólu i obrzęku. Chociaż zastrzyki steroidowe mogą mieć pozytywne skutki, należy zachować ostrożność, aby uniknąć powikłań, takich jak blizny i atrofia.

  unikanie czynności wywołujących objawy może być najważniejszym aspektem w leczeniu zespołu tunelu łokciowego, chociaż może to oznaczać zaprzestanie pracy. Stworzenie skutecznego planu leczenia jest wyzwaniem dla profesjonalistów, ponieważ okres rekonwalescencji nerwów może być nieprzewidywalny., Aplikacja lodu może również pomóc w zmniejszeniu bólu i obrzęku i może być łączona z delikatnie stosowanymi aktywnymi ćwiczeniami ruchowymi.

  terapia ultradźwiękowa jest również opcją, ale tylko wtedy, gdy jest stosowana odpowiednio i ostrożnie, ponieważ wykazano, że powoduje dalsze uszkodzenie nerwów przy niewłaściwym natężeniu, spowalniając szybkość regeneracji.

  aktywne ćwiczenia ruchowe powinny być rozpoczynane w zakresie komfortu, z rozciąganiem również w granicach tolerancji i dopiero po zmniejszeniu poziomu bólu.,

  diagnostyka różnicowa

  diagnostyka różnicowa obejmuje, ale nie ogranicza się do:

  • radikulopatia szyjki macicy C8-T1: deficyty ruchowe i czuciowe we wzorze dermatomalnym, w tym 4-5 cyfr, związane z tym osłabienie wewnętrznych mięśni dłoni i związane z tym bolesne i często ograniczone zakres ruchu szyjki macicy.
  • zespół ujścia klatki piersiowej (Tos): ucisk struktur splotu ramiennego potencjalnie prowadzący do bólu, parestezji i osłabienia ramienia, ramienia i szyi.,
  • niewydolność UCL: wiotkość UCL może prowadzić do nadmiernego lub nieprawidłowego ruchu struktur w tunelu łokciowym lub wokół niego, tworząc nowe miejsca ucisku.
  • guz Pancoast: nieprawidłowy wzrost tkanki na wierzchołku płuc powodujący ucisk dolnego pnia splotu ramiennego.

  wczesna diagnoza ma zasadnicze znaczenie dla poprawy odzysku, ponieważ wskaźniki poprawy są wyższe (88%) w przypadku leczenia w ciągu jednego roku od wystąpienia choroby, w przeciwieństwie do poprawy o 67% w przypadku leczenia po roku.,

  dodatkowe diagnozy do rozważenia to dna moczanowa i dehydrat pirofosforanu wapnia osadzanie krystaliczne. Zespół tunelu łokciowego często bywa błędnie diagnozowany jako zespół C7 lub inne zaburzenia krążenia, na przykład choroba Raynauda lub polineuropatia.

  kluczowe badania

  Średnia RCT z wykorzystaniem trzech grup do porównania skuteczności nocnego splintingu łokciowego, samo-nerwowych poślizgów i kontroli., 3-miesięczny okres samo-nerwowego szybowania i instrukcja o anatomii tunelu łokciowego, w tym informacje o prowokacyjnych pozycjach u osób z zespołem tunelu łokciowego, zaowocował zwiększoną bezbolesną siłą chwytu, zmniejszonym bólem w ciągu dnia i „znormalizowanymi” badaniami EMG, ale nie różnił się znacząco od nocnego splintingu za pomocą instrukcji lub samej instrukcji., Wnioski: we wszystkich grupach wykazano statystycznie istotną poprawę wyników w skali COPM i bólu w nocy w porównaniu do wartości wyjściowych, a także poprawę siły chwytu, mocy przywodzenia 5-tej cyfry i badania EMG, ale zmiany te nie odzwierciedlały statystycznie istotnej zmiany.

  Zlowodzki i in.
  metaanaliza czterech RCT porównująca prostą dekompresję z transpozycją nerwu łokciowego przedniego. W tych badaniach nie stwierdzono istotnych różnic między prostą dekompresją a przednią transpozycją pod względem wyników klinicznych (średnia standardowa różnica w wielkości efektu = -0.,04, p = 0,81. Autorzy nie znaleźli znaczącej heterogeniczności we wszystkich badaniach. W dwóch raportach przedstawiono pooperacyjne prędkości przewodzenia nerwów ruchowych; nie wykazały one znaczącej różnicy między zabiegami., Wnioski: dane sugerują, że prosta dekompresja jest rozsądną alternatywą dla przedniej transpozycji do chirurgicznego leczenia ucisku nerwu łokciowego w łokciu

  raporty przypadków

  Coppieters i Bartholomeusen

  celem było omówienie diagnozy i leczenia pacjenta z zespołem tunelu łokciowego oraz zilustrowanie nowych metod leczenia nerwu łokciowego i jego otaczających struktur oraz tkanek docelowych. Pacjentem była 17-letnia kobieta z traumatycznym początkiem zespołu tunelu łokciowego., Miała ból wokół łokcia i parestezje w układzie nerwu łokciowego. Testy elektrodiagnostyczne były negatywne. Występowały segmentowe dysfunkcje ruchu szyjki macicy, które uważano za czynniki utrudniające naturalną regenerację. Sześć zabiegów obejmowało techniki ślizgania się nerwów, segmentową manipulację stawami i domowy program ślizgania nerwów i lekkich ćwiczeń z wolnym ciężarem. Znaczną poprawę odnotowano zarówno pod względem upośledzenia, jak i poziomu czynnościowego. Objawy nie nawracały w ciągu 10-miesięcznego okresu obserwacji. Ból i niepełnosprawność całkowicie ustąpiły.,

  Bruce, Wasielewski i Hawke

  pacjentem był 21-letni mężczyzna, u którego zdiagnozowano zespół tunelu łokciowego. Zdiagnozowano u niego zespół tunelu łokciowego po 6 tygodniach nasilającej się niepełnosprawności i dysfunkcji. Był leczony zachowawczo przez 3 miesiące bez ustąpienia objawów. Leczenie chirurgiczne obejmowało następnie podskórną transpozycję nerwu łokciowego wykonaną w celu dekompresji tunelu łokciowego. Po operacji sportowiec uczestniczył w agresywnym programie rehabilitacji w celu przywrócenia funkcji i siły łokciu i sąsiednich stawów., Po 15 dniach od operacji został dopuszczony do pełnej, nieograniczonej aktywności i powrócił do rywalizacji sportowej w ciągu miesiąca. W przeglądzie literatury nie stwierdzono przypadków zespołu tunelu łokciowego u zapaśników. Zespół tunelu łokciowego jest zwykle postrzegane w rzucanie sportowców i wynika z obu ostrych urazów lub powtarzających się działań. Trener atletyczny powinien rozważyć zespół tunelu łokciowego jako możliwą patologię dla sportowców nie rzucających, gdy zostaną przedstawione z towarzyszącymi objawami.,

  podsumowanie kliniczne

  pomimo znacznej ilości literatury poświęconej diagnostyce i leczeniu zespołu tunelu łokciowego, optymalne leczenie często wymaga dwóch bardzo prostych składników leczenia – czasu i odpoczynku. Podczas gdy interwencja chirurgiczna może znacznie złagodzić objawy, pomyślne zarządzanie zespołem tunelu łokciowego przez całe życie wymaga również edukacji i poświęcenia wysiłku na modyfikację aktywności., Mamy nadzieję, że dzięki lepszym warunkom pracy środowiskowej i wczesnemu wykrywaniu, koszty związane z rehabilitacją, czas spędzony na rehabilitacji, a co najważniejsze ból i niepełnosprawność pacjentów mogą się zmniejszyć z pomocą pacjenta, pracodawców i kierownictwa medycznego.

  Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi

  Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *

  Comment

  Name*

  Email*

  Website

  Save my name, email, and site URL in my browser for next time I post a comment.