in dit artikel gaat Mark Langan van Newcastle University opnieuw in op het begrip ‘neo-kolonialisme’, om de aanhoudende cyclus van armoede in Afrika en het falen van ontwikkeling te begrijpen.
neokolonialisme heeft ten onrechte munt verloren als een concept voor het onderzoek naar Afrikaanse ‘ontwikkeling’., Dit is een afspiegeling van universitaire omgevingen waarin politieker debat over mondiale waardeketens of het wanbeleid van de ‘grote mannen’ gemakkelijker externe inkomensstromen veiligstelt.
Er is een reële urgentie om het concept van neokolonialisme opnieuw te gebruiken om het gedrag van donorregeringen en buitenlandse bedrijven in Afrika beter te begrijpen en te bekritiseren. Op die manier kunnen we de huidige dilemma ’s met’ ontwikkeling ‘ in het continent beter begrijpen. Dit is wat mijn onlangs verschenen boek met Palgrave-Neo – kolonialisme en de armoede van ‘ontwikkeling’ in Afrika hoopt te bereiken.,zoals gedefinieerd door Kwame Nkrumah – de eerste president van een onafhankelijk Ghana – waarschuwt het concept van neokolonialisme ons voor de mogelijke regressieve impact van ongereguleerde vormen van hulp, handel en Directe buitenlandse investeringen in relatie tot armoedebestrijding en welzijn in Afrikaanse landen.
Het concept onderstreept hoe de soevereiniteit van Afrikaanse staten kan worden teruggebracht tot louter “vlagonafhankelijkheid” door inmenging van het buitenlands beleid en economische controle. Het ontkent niet dat Afrikaanse elites zich schuldig maken aan misstanden – of het nu gaat om corruptie, nepotisme of mensenrechtenschendingen., Integendeel, het vraagt ons om gevallen van mal – governance te erkennen – en te contextualiseren-in termen van hoe externe donoren en bedrijven dergelijke acties vaak mogelijk maken (en aanmoedigen) om lucratieve economische regelingen in stand te houden.Nkrumah ‘ s belangrijkste tekst – Neo-colonialism: the Last Stage of Imperialism – werd in 1965 gepubliceerd. Het leidde tot een onmiddellijke politieke reactie van de VS op het hoogtepunt van de Koude Oorlog. Minder dan een jaar nadat het werd uitgebracht, President Nkrumah werd omvergeworpen in een militaire coup gesteund door Washington.,
mijn boek, gepubliceerd in 2017, is geschreven 60 jaar nadat Nkrumah Ghana in 1957 naar een juridische vorm van onafhankelijkheid van het Britse Rijk leidde. Ondanks zes decennia van ‘ontwikkeling’ blijven grote delen van de Ghanese samenleving verarmd en de waarschuwingen van de Nkrumah over externe inbreuken op de Afrikaanse soevereiniteit lijken even relevant als altijd. Dit is een tragedie die door externe donoren en bedrijven nog wordt verergerd.
bijvoorbeeld, mijn boek beschrijft het huwelijk van bedrijfsbelangen en donorhulp in het geval van de nieuwe alliantie voor voedselzekerheid en voeding (NAFSN)., Ogenschijnlijk gericht op het beëindigen van de honger in ontvangende landen zoals Ghana en Malawi, is de NAFSN gezien als een facilitator voor ‘landroof’ te midden van het creëren van ‘landbouwcorridors’. Namelijk, zelfvoorzienende boeren lijken te worden onteigend ten gunste van de agribusiness behoeften van zakelijke nafsn partners (ook in de export gewassectoren zoals palmolie). De nieuwe alliantie wordt ondersteund door donoren, waaronder de Britse DFID en USAID – wiens hulp de instemming van Afrikaanse regeringen smeert om’ releases ‘te landen., Donorsteun voor de agribusiness belangen van NAFSN wordt publiekelijk gelegitimeerd in termen van de VN Sustainable Development Goals (SDG ‘ s).
Dit is slechts een voorbeeld van hoe regressieve donor-en bedrijfsinterventies de reële kansen voor pro-arme groei in Afrikaanse landen blijven verstikken., Mijn boek onderzoekt dergelijke externe invloed uit in een aantal hoofdstukken, die op hun beurt een beoordeling van:
- Buitenlandse corporate gedrag, met bijzondere nadruk op de agro-industrie en de energiesector
- West-donor hulp, inclusief het BRITSE DFID initiatieven en EU-begrotingssteun (naast de zogenaamde ‘politieke dialoog’ met steun ontvangers)
- ‘Nieuwe’ donoren, met de nadruk op Chinese en turkse economische ambities in sub-Sahara Afrika
- EU-Afrika handel en ontwikkeling banden in relatie tot de gratis openstelling van de markt, onder de Economische Partnerschap Overeenkomsten (epa ‘ s).,li>De securitisatie van ontwikkeling, met focus op de franse politieke invloed en militaire interventies in de Sahel, en de EU probeert te beteugelen ‘onregelmatige’ migratie
- De VN SDGs van de donor en het beleid rondom ontwikkeling van de particuliere sector en de infrastructuur in de Afrikaanse economieën
- Routes te verbeteren Afrikaanse agentschap te confronteren neo-kolonialisme, met de nadruk op het pan-Afrikaanse oplossingen bevorderd door Nkrumah en zijn Casablanca Groep van staten
My book – achtige Nkrumah ‘ s – zal waarschijnlijk bezwaar te maken van de gemeenschap van donoren en van de academici die vormen hun cliënteel., Toch moeten we het hoofd bieden aan de realiteit van het neokolonialisme, die in Afrikaanse contexten nog steeds bestaat. Weigeren om deze realiteiten te confronteren – vanuit een positie van academische privileges-is een plichtsverzuim en een verraad aan het welzijn van de armere volkeren op het continent. Alleen door het herstel van Nkrumah en het concept van neokolonialisme kunnen huidige schrijvers de dilemma ‘ s van (onder)ontwikkeling die miljoenen armere Afrikanen nog steeds treffen, op een zinvolle manier onder ogen zien.Dr. Mark Langan is hoofddocent Internationale Politiek aan de Universiteit van Newcastle., Zijn nieuwste boek, Neo-colonialism and the Poverty of ‘Development’ in Africa, uitgegeven door Palgrave, is ook beschikbaar als eBook (met de mogelijkheid om afzonderlijke hoofdstukken aan te schaffen). Zijn eerdere boek The Moral Economy of EU Association with Africa is onlangs uitgebracht als een paperback editie met Routledge.
De standpunten in dit artikel zijn die van de auteur en komen geenszins overeen met die van de Africa at LSE blog of de London School of Economics and Political Science.