samenvatting
op een avond zit de spreker van” Dover Beach ” met een vrouw in een huis, uitkijkend over het kanaal bij de stad Dover. Ze zien de lichten aan de kust van Frankrijk op slechts twintig mijl afstand, en de zee is rustig en kalm.
wanneer het licht in Frankrijk plotseling dooft, richt de spreker zich op de Engelse kant, die rustig blijft., Hij verruilt visuele beelden voor auditieve beelden, waarbij hij het “grating brul” beschrijft van de kiezels die door de golven naar buiten worden getrokken. Hij beëindigt de eerste strofe door de muziek van de wereld een “eeuwige noot van verdriet” te noemen.”
de volgende strofe flitst terug naar het oude Griekenland, waar Sophocles hetzelfde geluid hoorde op de Egeïsche Zee, en werd erdoor geïnspireerd om zijn toneelstukken over menselijke ellende te schrijven.Stanza drie introduceert de belangrijkste metafoor van het gedicht, met: “The Sea of Faith/Was once, too, at the full, and round earth’ s shore.,”De zin suggereert dat het geloof aan het vervagen is uit de samenleving zoals het getij is van de kust. De spreker betreurt deze daling van het geloof door melancholische dictie.
in de laatste strofe richt de spreker zich rechtstreeks tot zijn geliefde die naast hem zit en vraagt dat ze altijd trouw zijn aan elkaar en aan de wereld die voor hen ligt. Hij waarschuwt echter dat de schoonheid van de wereld slechts een illusie is, omdat het in feite een slagveld is vol mensen die vechten in absolute duisternis.,
analyse
Matthew Arnold ‘ s beroemdste gedicht, “Dover Beach” slaagt erin om commentaar te geven op zijn meest terugkerende thema ‘ s ondanks de relatief korte lengte. De boodschap – zoals die van veel van zijn andere gedichten-is dat het mysterie van de wereld is afgenomen ten opzichte van de moderniteit. Echter, die daling wordt hier geschilderd als bijzonder onzeker, donker, en volatiel.
wat het gedicht ook bijzonder krachtig maakt, is dat zijn romantische inslag bijna geen religieuze tinten heeft. In plaats daarvan spreekt hij van de “zee van Geloof” zonder deze te koppelen aan een godheid of hemel., Dit “geloof” heeft een duidelijk humanistisch tintje – Het lijkt ooit beslissingen geleid te hebben en de problemen van de wereld glad te strijken, iedereen op een zinvolle manier aan elkaar te binden. Het is geen toeval dat de aanblik die zo ‘ n reflectie inspireert die van de ongerepte natuur is, bijna geheel afwezig in enige menselijke betrokkenheid. In feite begint de ware reflectie van de spreker zodra het enige teken van leven – het licht in Frankrijk – dooft. Wat Arnold uitdrukt is een aangeboren kwaliteit, een natuurlijke drang naar schoonheid.,
hij verkent deze tegenstelling door wat mogelijk het beroemdste strofe van het gedicht is, dat zijn ervaring vergelijkt met die van Sophocles. De vergelijking zou afgezaagd kunnen zijn, als het slechts ging om het feit dat iemand lang daarvoor dezelfde soort schoonheid had gewaardeerd als hij. Het is echter schrijnend omdat het een donkerder potentieel in het mooie onthult. Waar natuurlijke schoonheid ons aan herinnert is menselijke ellende. Omdat we de schoonheid in de natuur kunnen herkennen, maar onze beperkte natuur nooit helemaal kunnen overstijgen om het te bereiken, kunnen we aangetrokken worden tot zowel treuren als vieren., De twee antwoorden sluiten elkaar niet uit. Dit tegenstrijdige gevoel wordt onderzocht in veel van Arnold ‘ s gedichten-” the Scholar – Gipsy “en” A Dream “zijn twee voorbeelden-en hij toont in andere gedichten Een instinct naar het tragische, het menselijk onvermogen om onze zwakte te overstijgen (een voorbeeld zou zijn” troost”, die de tijd presenteert als een tragische kracht). Zo is de zinspeling op Socrates, een Griekse toneelschrijver gevierd voor zijn tragedies, bijzonder toepasselijk.,een dergelijke dubbele ervaring – tussen het vieren van en het klagen over de mensheid – is met name mogelijk voor Arnold, omdat de mensheid geloof heeft geruild voor wetenschap na de publicatie van On The Origin of Species en The rise of Darwinism. Ironisch genoeg is het tumult van de natuur-op de oceaan-niets vergeleken met het tumult van deze nieuwe manier van leven. Het is dit laatste tumult dat de spreker bang maakt, dat hem zijn geliefde doet smeken trouw aan hem te blijven., Hij maakt zich zorgen dat de chaos van de moderne wereld te groot zal zijn, en dat ze geschokt zal zijn om te ontdekken dat zelfs in de aanwezigheid van zo ‘ n grote schoonheid buiten hun raam, de mensheid zich opmaakt voor vernietiging. Zelfs achter de verschijning van het geloof schuilt de nieuwe orde, en hij hoopt dat zij dit moment kunnen gebruiken om hen bij elkaar te houden, ondanks deze onzekerheid.
het gedicht belichaamt een bepaald type poëtische ervaring, waarin de dichter zich focust op een enkel moment om diepe diepten te ontdekken., Hier is het moment de innerlijke sereniteit die de spreker voelt bij het bestuderen van het landschap, en de tegenstrijdige angst dat die sereniteit hem dan doet voelen. Om dat doel te bereiken, gebruikt het gedicht veel beelden en zintuiglijke informatie. Het begint met voornamelijk visuele afbeeldingen, die de kalme zee, de mooie maan en de lichten in Frankrijk aan de overkant van het kanaal beschrijven. “The cliffs of England stand / glimmende en uitgestrekte” beschrijft niet alleen de scène, maar stelt vast hoe klein de twee mensen gedetailleerd in het gedicht zijn in het gezicht van de natuur.,
misschien wel het meest interessant, de eerste strofe schakelt van visuele naar auditieve beschrijvingen, met inbegrip van” The grating roar “en” tremulous cadence slow.”De evocatie van verschillende zintuigen vult de ervaring meer, en creëert het gevoel van een overweldigend en allesomvattend moment.
het gedicht maakt ook gebruik van veel enjambment (de poëtische techniek van het verlaten van een zin onvoltooid op een regel, om verder te gaan en af te maken op de volgende). Het effect is om het gedicht een sneller tempo te geven: de informatie raakt ons snel na elkaar en vormt een duidelijk beeld in onze geest beetje bij beetje., Het suggereert ook dat Arnold geen mooi beeld wil creëren dat bedoeld is voor reflectie. In plaats daarvan is het mooie gezicht significant vanwege de angst en angst die het inspireert in de spreker. Omdat het gedicht zo prachtig de grens tussen poëtische reflectie en wanhopige onzekerheid overstijgt, is het door de eeuwen heen een geliefd stuk gebleven.