voorouderlijke stadia van eruptieve activiteit
platentektoniek van het Cascade–bereik
de vroege eruptieve stadia van Mount St. Helens staan bekend als het Ape Canyon-Stadium (ongeveer 40.000-35.000 jaar geleden); de “Cougar stage” (ca. 20.000-18.000 jaar geleden), en de “Swift Creek Stage” (ruwweg 13.000–8.000 jaar geleden). De moderne periode, sinds ongeveer 2500 v. Chr., wordt de “Spirit Lake Stage”genoemd. Gezamenlijk staan de pre-Spirit Lake stadia bekend als de”voorouderlijke stadia”., De voorouderlijke en moderne stadia verschillen voornamelijk in de samenstelling van de uitbarstingen lava; voorouderlijke lava bestond uit een karakteristieke mix van daciet en andesiet, terwijl de moderne lava is zeer divers (variërend van olivijn basalt tot andesiet en daciet).(p214)
St.Helens begon zijn groei in het Pleistoceen 37.600 jaar geleden, tijdens het Ape Canyon stadium, met daciet en andesiet uitbarstingen van hete puimsteen en as.(p214) zesendertigduizend jaar geleden stroomde er een grote modderstroom langs de vulkaan; (p214) modderstromen waren belangrijke krachten in alle uitbarstingscycli van St.Helens., De Ape Canyon eruptieve periode eindigde ongeveer 35.000 jaar geleden en werd gevolgd door 17.000 jaar van relatieve stilte. Delen van deze voorouderlijke kegel werden gefragmenteerd en getransporteerd door gletsjers 14.000–18.000 jaar geleden tijdens de laatste ijstijd van de huidige ijstijd.(p214)
de tweede eruptieve periode, het Cougar-stadium, begon 20.000 jaar geleden en duurde 2000 jaar.(p214) pyroclastische stromen van hete puimsteen en as samen met koepelgroei vonden plaats tijdens deze periode., Nog eens 5000 jaar van rust volgde, alleen te worden verstoord door het begin van de Swift Creek uitbarstende periode, gekenmerkt door pyroclastische stromen, koepel groei en blanketing van het platteland met tephra. Swift Creek eindigde 8000 jaar geleden.eruptieve perioden van Smith Creek en Pine Creek een rustperiode van ongeveer 4.000 jaar werd doorbroken rond 2500 v.Chr. met het begin van de Smith Creek-eruptieve periode, toen uitbarstingen van grote hoeveelheden as en geelbruin puimsteen duizenden vierkante mijlen besloegen.(p215) een uitbarsting in 1900 v. Chr. was de grootste bekende uitbarsting van St., Helens tijdens het Holoceen, het deponeren van de Yn tephra.(p215) deze eruptieve periode duurde tot ongeveer 1600 v.Chr. en liet 46 cm diepe afzettingen van materiaal achter op 80 km afstand in wat nu Mount Rainier National Park is. Sporen zijn gevonden in het noordoosten tot Banff National Park in Alberta, en in het zuidoosten tot Oost Oregon.(p215) alles bij elkaar kan er tot 2,5 kubieke mijl (10 km3) materiaal zijn uitgeworpen in deze cyclus.(p215) zo ‘ n 400 jaar rustperiode volgde.St. Helens kwam weer tot leven rond 1200 v. Chr — – de Pine Creek eruptieve periode.,(p215) dit duurde tot ongeveer 800 v.Chr. en werd gekenmerkt door kleinere erupties. Talrijke dichte, bijna roodgloeiende pyroclastische stromen stroomden naar de flanken van St. Helens en kwamen tot rust in nabijgelegen valleien. Een grote modderstroom, gedeeltelijk gevuld 64 km van de Lewis River valley ergens tussen 1000 v. Chr. en 500 v.Chr.
Castle Creek en Sugar Bowl eruptieve periodes
De volgende eruptieve periode, de Castle Creek periode, begon ongeveer 400 v. Chr. en wordt gekenmerkt door een verandering in de samenstelling van St.Helens’ lava, met toevoeging van olivijn en basalt.,(p216) de pre-1980 summit cone begon te vormen tijdens de Castle Creek periode. Significante lavastromen in aanvulling op de eerder veel meer voorkomende gefragmenteerde en verpulverde lava ‘ s en rotsen (tephra) onderscheidde deze periode. Grote lavastromen van andesiet en basalt bedekten delen van de berg, waaronder één rond het jaar 100 v.Chr. die helemaal de Lewis en Kalama rivierdalen inreisde.(p216) anderen, zoals grot Basalt (bekend om zijn systeem van lava buizen), stroomde tot 9 mijl (14 km) van hun ventilatieopeningen.,(p216) tijdens de eerste eeuw, slikstromen bewogen 50 mijl (50 km) langs de Toutle en Kalama rivier valleien en kunnen hebben bereikt de Columbia rivier. Nog eens 400 jaar rustperiode volgde.de eruptieve periode van de suikerpot was kort en duidelijk verschillend van andere perioden in de geschiedenis van Mount St.Helens. Het produceerde de enige ondubbelzinnige zijdelings gerichte ontploffing die bekend was van Mount St. Helens voor de uitbarstingen van 1980., Tijdens de Sugar Bowl-tijd barstte de vulkaan eerst stil uit om een koepel te produceren, daarna brak hij minstens twee keer heftig uit en produceerde een klein volume tephra, gerichte ontploffingsafzettingen, pyroclastische stromen en lahars.
Kalama and Goat Rocks eruptieve perioden
het symmetrische uiterlijk van St.Helens voorafgaand aan de uitbarsting van 1980 leverde het de bijnaam”Mount Fuji of America” op. De ooit bekende vorm werd gevormd uit de Kalama en geit rotsen uitbarstende perioden.,ongeveer 700 jaar rustperiode werden doorbroken rond 1480, toen grote hoeveelheden lichtgrijze daciet puimsteen en as begonnen uit te barsten, het begin van de Kalamaperiode. De uitbarsting in 1480 was meerdere malen groter dan de uitbarsting op 18 mei 1980. In 1482, een andere grote uitbarsting rivaliserende 1980 uitbarsting in volume is bekend dat heeft plaatsgevonden. As en puimsteen opgestapeld 6 mijl (9,7 km) ten noordoosten van de vulkaan tot een dikte van 3 voet (0,9 m); 50 mijl (80 km) afstand, de as was 2 inches (5 cm) diep. Grote pyroclastische stromen en WAD vervolgens gehaast St., Helens ‘ westflanken en in de Kalama rivier drainage systeem.
deze periode van 150 jaar volgde de uitbarsting van minder silica-rijke lava in de vorm van andesitische as die ten minste acht afwisselende licht – en donkergekleurde lagen vormde.(p216) blokachtige andesietlava stroomde vervolgens van St.Helens’ topkrater naar de zuidoostelijke flank van de vulkaan.(p216) later renden pyroclastische stromen naar beneden over de andesietlava en in de Kalama River valley., Het eindigde met de plaatsing van een daciet koepel enkele honderden voet (~200 m) hoog op de top van de vulkaan, die gevuld en overtrof een explosie Krater al op de top.(p217) grote delen van de zijkanten van de koepel braken weg en bedekten delen van de kegel van de vulkaan met talus. Laterale explosies groef een inkeping in de zuidoostelijke kraterwand. St. Helens bereikte zijn grootste hoogte en bereikte zijn zeer symmetrische vorm tegen de tijd dat de Kalama eruptieve cyclus eindigde, in ongeveer 1647.(p217) de vulkaan bleef 150 jaar stil.,de 57-jarige eruptieve periode die begon in 1800 werd vernoemd naar de Goat Rocks dome, en is de eerste keer dat zowel mondelinge als schriftelijke verslagen bestaan.(p217) net als de Kalama periode begon De Goat Rocks periode met een explosie van daciet tefra, gevolgd door een andesiet lavastroom, en culmineerde met de plaatsing van een daciet koepel. De uitbarsting van 1800 was waarschijnlijk even groot als de uitbarsting van 1980, hoewel het niet resulteerde in massale vernietiging van de kegel. De as dreef naar het noordoosten over Centraal-en Oost-Washington, Noord-Idaho en West-Montana., Er waren minstens een dozijn gemelde kleine uitbarstingen van as van 1831-1857, waaronder een vrij grote in 1842. De opening was blijkbaar bij Goat Rocks op de Noordoost flank.(p217) De Goat Rocks dome was de plek van de bulge tijdens de uitbarsting van 1980, en het werd vernietigd tijdens de grote uitbarsting op 18 mei 1980 die de gehele noordzijde en de top 400 meter van de berg vernietigde.
moderne eruptieve periode
1980 tot 2001 activiteit
deze foto van de uitbarsting van 18 mei 1980 werd genomen vanaf 60 km ten westen van Toledo, Washington. De steel van de aswolk is 16 km breed en de paddenstoel is 64 km breed en 24 km hoog. De voetafdruk van de wolkenstam is ongeveer hetzelfde als het verwoeste gebied ten noorden van de berg waar het bos werd neergehaald en dat vier decennia later nog relatief onvruchtbaar is.
op 20 maart 1980 beleefde Mount St. Helens een magnitude 4.,2 aardbeving; en, op 27 maart, stoom ontluchten begonnen. Tegen het einde van April begon de noordkant van de berg te bobbelen. Op 18 mei veroorzaakte een tweede aardbeving, met magnitude 5.1, een massale instorting van de noordzijde van de berg. Het was de grootste bekende puinlawine in de geschiedenis. Het magma in St. Helens barstte uit in een grootschalige pyroclastische stroom die vegetatie en gebouwen over 600 km2 afgevlakt. Meer dan 1,5 miljoen ton zwaveldioxide kwam vrij in de atmosfeer., Op de vulkanische explosiviteit Index schaal, werd de uitbarsting geclassificeerd als een 5, en gecategoriseerd als een Pliniaanse uitbarsting.
Mount St.Helens uitbarstte op 18 mei 1980 om 08:32 PDT.
de ineenstorting van de noordelijke flank van St.Helens gemengd met ijs, sneeuw en water om lahars (vulkanische modderstromen) te creëren. De lahars stroomden vele mijlen langs de Toutle en Cowlitz rivieren, het vernietigen van bruggen en hout kampen. Een totaal van 3.900.000 kubieke yards (3.000.000 m3) materiaal werd 17 mijl (27 km) naar het zuiden getransporteerd in de Columbia rivier door de modderstromen.,(p209)
gedurende meer dan negen uur brak een krachtige aspluim uit, die uiteindelijk 20 tot 27 km boven de zeespiegel bereikte. De pluim bewoog zich oostwaarts met een gemiddelde snelheid van 100 km/h en as bereikte Idaho tegen de middag. As van de uitbarsting werd de volgende ochtend gevonden op auto ‘ s en daken tot aan de stad Edmonton in Alberta, Canada.
vanaf 1980-1986
rond 17.30 uur, op 18 mei nam de verticale aszuil af en de nacht en de dagen daarop gingen er minder zware uitbarstingen door. De uitbarsting van St. Helens op 18 mei bracht 24 Megaton thermische energie vrij; Er werd meer dan 2,79 km3 materiaal uitgestoten. De verwijdering van de noordkant van de berg verminderde de hoogte van St.Helens met ongeveer 400 m en liet een krater van 1,6 km tot 3,2 km breed en 800 m diep achter, met het noordelijke uiteinde open in een enorme bres., De uitbarsting doodde 57 mensen, bijna 7.000 wilddieren (herten, elanden en beren) en naar schatting 12 miljoen vissen uit een broederij. Het vernietigde of beschadigde meer dan 200 huizen, 298 km snelweg en 24 km spoorwegen.tussen 1980 en 1986 werd de activiteit voortgezet op Mount St. Helens, met een nieuwe lavakoepel in de krater. Talrijke kleine explosies en koepel-gebouw uitbarstingen vonden plaats. Van 7 December 1989 tot 6 januari 1990 en van 5 November 1990 tot 14 februari 1991 barstte de berg uit met soms enorme aswolken.,
2004-2008 activiteit
verschijning van de “Whaleback” in februari 2005
Magma bereikte het oppervlak van de vulkaan rond 11 oktober 2004, resulterend in de bouw van een nieuwe lava dome aan de zuidkant van de bestaande koepel. Deze nieuwe koepel bleef groeien in 2005 en in 2006., Verschillende voorbijgaande kenmerken werden waargenomen, zoals een lava wervelkolom bijgenaamd de “whaleback”, die lange schachten van gestold magma bevatte die werden geëxtrudeerd door de druk van magma eronder. Deze kenmerken waren fragiel en brak snel nadat ze werden gevormd. Op 2 juli 2005 brak de top van de walvisrug af, waardoor een rotsval ontstond die enkele honderden meters as en stof de lucht in stuurde.Mount St. Helens vertoonde significante activiteit op 8 maart 2005, toen een 11.000 meter hoge dampluim van stoom en as zichtbaar werd uit Seattle., Deze relatief kleine eruptie was een drukvermindering die consistent was met de bouw van de koepel. De release ging gepaard met een magnitude 2.5 aardbeving.
dunne doorsnede van daciet uit een in 2004 gecreëerde koepel
een ander kenmerk dat uit de koepel tevoorschijn kwam werd de” fin “of”slab” genoemd. Ongeveer de helft van de grootte van een voetbalveld, de grote, gekoelde vulkanische rots werd gedwongen omhoog zo snel als 6 ft (2 m) per dag. Medio juni 2006, de plaat was afbrokkelen in frequente rockfalls, hoewel het nog steeds wordt geëxtrudeerd., De hoogte van de koepel was 2,300 meter, nog steeds onder de hoogte bereikt in juli 2005 toen de whaleback instortte.op 22 oktober 2006, om 15:13 PST, brak een aardbeving met een kracht van 3,5 op de schaal van Richter spine 7. De instorting en lawine van de lava dome stuurde een as pluim 2000 voet (600 m) over de westelijke rand van de krater; de as pluim vervolgens snel verdwenen.op 19 December 2006 werd een grote witte pluim van condenserende stoom waargenomen, waardoor sommige media dachten dat er een kleine eruptie was geweest., De Cascades Volcano Observatory van de USGS vermeldde echter geen belangrijke aspluim. De vulkaan was in voortdurende uitbarsting vanaf oktober 2004, maar deze uitbarsting bestond uit een groot deel van een geleidelijke extrusie van lava vormen een koepel in de krater.
Inheemse Amerikaanse legenden werden geïnspireerd door de schoonheid van de vulkaan.
Op 16 januari 2008 begon er stoom te sijpelen uit een breuk bovenop de lava dome. Seismische activiteit was de meest opmerkelijke sinds 2004., Wetenschappers hebben activiteiten opgeschort in de krater en de bergflanken, maar het risico van een grote uitbarsting werd laag geacht. Tegen het einde van januari stopte de uitbarsting; er werd geen lava meer uitgedreven uit de lava koepel. Op 10 juli 2008 werd vastgesteld dat de uitbarsting was beëindigd, na meer dan zes maanden van geen vulkanische activiteit.