Homo erectus był bardzo udanym wczesnym człowiekiem, rozprzestrzenił się w starożytnym świecie i przetrwał zmieniające się środowiska Ziemi przez prawie dwa miliony lat—co najmniej pięć razy dłużej niż nasz własny gatunek.
teraz naukowcy mogli określić, gdzie i kiedy Homo erectus dokonał ostatecznego stanowiska., Najmłodsze znane skamieniałości długowiecznych gatunków zostały zidentyfikowane na indonezyjskiej wyspie Jawa, gdzie kilkanaście czaszek znalezionych przed II wojną światową zostało ostatecznie datowanych na lata 108-117 tysięcy lat temu.
te daty oznaczają koniec dłuższej perspektywie. Homo erectus był pierwszym znanym gatunkiem człowieka, który rozwinął współczesne proporcje ciała—w tym krótsze ramiona i dłuższe nogi, które wskazują na wyprostowany styl życia, który na stałe zamienił drzewa na ziemię., Bliski krewny Homo sapiens był również pierwszym znanym homininem, który opuścił Afrykę, a Homo erectus rozprzestrzenił się szerzej niż jakikolwiek inny gatunek ludzki z wyjątkiem naszego. Skamieniałości H. erectus zostały znalezione w zachodniej Azji (Gruzja), Wschodniej Azji (Chiny), a dzięki lądowemu mostowi w czasie zlodowacenia, na wyspach Indonezji, gdzie gatunek przetrwał najdłużej.
nowe daty Z Ngandong, Jawa, umieścić dni końca gatunku w kontekście., „Kiedy Homo erectus żył w Ngandong, Homo sapiens ewoluował już w Afryce, neandertalczycy ewoluowali w Europie, a Homo heidelbergensis ewoluował w Afryce”, powiedział współautor Russell Ciochon, paleoantropolog z Uniwersytetu Iowa. „Zasadniczo Homo erectus siedzi tam jako przodek tych wszystkich późniejszych hominidów.”
w nowym studium natury Ciochon i współpracownicy napisali, co przynajmniej na razie wydaje się być ostatnim rozdziałem hominina. „Oczywiście byłoby to aroganckie dla nas powiedzieć, że umówiliśmy się z ostatnim Homo erectus”, mówi., „Datowaliśmy ostatni dowód, jaki mamy, ostatnie pojawienie się Homo erectus. Nie wiemy, czy na jakiejś sąsiedniej wyspie Homo erectus istniał trochę dłużej po naszej randce.”
omawiane skamieniałości mają swoją długą i złożoną historię. Zostały one odkryte w pobliżu błotnistych brzegów rzeki Solo na początku lat 30. przez holenderski zespół, który zauważył starożytną czaszkę nosorożca wystającą z erodujących osadów nadrzecznego tarasu.
kości zdziwiły naukowców w kolejnych latach. Wraz z tysiącami szczątków zwierzęcych znaleziono kilkanaście czaszek ludzkich, ale tylko dwie niższe kości, co sprawiło, że eksperci zastanawiali się, w jaki sposób czaszki zostały odizolowane bez ich szkieletów.
ponieważ kości zostały wykopane prawie sto lat temu, trudno było je datować., Zespół zajął się tym problemem, datując szerszy kontekst geologiczny systemu rzecznego i łóżko kostne, w którym znaleziono czaszki, które znajduje się około 20 metrów nad obecną rzeką dzięki tysiącom lat erozji.
Ciochon i współpracownicy rozpoczęli prace wykopaliskowe w 2008 roku, rozpoczynając kompleksowe badania ponad dekadę. „Datowaliśmy wszystko, co tam było, tarasy rzeczne, same skamieniałości, łóżko kostne i stalagmity, które powstały w jaskiniach krasowych”, mówi.,
prace geologiczne sugerują, że kilkanaście osobników Homo erectus zmarło w górę rzeki i zostało przemytych w dół przez powódź monsunową, a następnie złowionych w gruzach, gdzie starożytna rzeka zwężała się w Ngandong. W tym miejscu zostały one dalej zakopane przez kanały płynącego błota.
przynajmniej ich czaszki były. Zespół badawczy oferuje również wyjaśnienie, dlaczego zaginęły Pozostałe szkielety Homo erectus
„gdzie pochówki znajdowały się w tarasowych osadach, gdy woda je zerodowała, czaszki wydawały się oddzielać od kości kończyn”, mówi Ciochon., „Kości kończyn są ciężkie i opadły na dno wody, która je poruszała, ale czaszki unoszą się. Może dlatego czaszki w Ngandong zostały oddzielone od wszystkich, oprócz dwóch kości długich.”
chociaż większość starożytnych szkieletów zaginęła w rzece, dziwna podróż czaszek i szczęśliwe odkrycie dostarczyły wielu dowodów do zbadania przez zespół.,
„przeprowadzili rozległe wykopaliska i badania geologiczne, wykonali ogromną pracę integrując różne techniki datowania, aby pokazać bardzo ścisłe ograniczenia wiekowe dla tego złoża kopalnego i wnioskując o ostatnim pojawieniu się Homo erectus”, mówi Rick Potts, paleoantropolog i szef Smithsonian ' s Human Origins Program. „Mamy dowody na powstawanie tarasów, mamy dowody na te złoża powodziowe i szybkie osadzanie się, cała fauna pochodzi z tego łóżka, a więc najprawdopodobniej Homo erectus też.,”
Homo erectus przetrwał tak długo w dzisiejszej Indonezji, że gatunek ten ostatecznie podzielił planetę z nowymi grupami ludzi. Nasz własny gatunek jest wśród nich, ale nowe daty sugerują, że nigdy nie żyliśmy obok siebie. Homo sapiens żył w Afryce 117 000 lat temu, ale nie ma dowodów, że dotarł do Jawy przed około 73 000 lat temu—co najmniej 35 000 lat po tym, jak ostatni znany Homo erectus wyginął. (Uważa się, że afrykański H. erectus zniknął około 500 000 lat temu.)
co ostatecznie zakończyło Homo erectus po prawie dwóch milionach lat przeżycia?, Ciochon i współpracownicy teoretyzują, że zmiany klimatu odegrały rolę. Kościane łóżko w Ngandong było również wypełnione szczątkami zwierząt, zwłaszcza jeleni i dużych przodków bawołów wodnych i dzikiego bydła Banteng Jawy. Te duże ssaki rozwijały się w otwartych ekosystemach leśnych, takich jak Afrykańska ojczyzna Homo erectus.
„Ngandong było siedliskiem otwartym, z odrobiną lasów, trochę jak sawanny Afryki Wschodniej” – powiedział Ciochon. „Około 120 000 lub 130 000 lat temu wiemy, że nastąpiła zmiana klimatu i ta Flora lasów deszczowych rozprzestrzeniła się na jawie., Homo erectus nie był w stanie się przystosować. Poza Homo sapiens, żaden inny wczesny człowiek nie był przystosowany do życia w lasach deszczowych.”
chociaż Homo erectus w końcu zanikł, zawsze pozostanie na znaczącym miejscu na drzewie genealogicznym ludzkich przodków.
„Homo erectus jest jednym z ikonicznych gatunków w historii ewolucji człowieka” – mówi Potts. „Jest to prawdopodobnie najważniejszy gatunek, który wskazuje, jak rozgałęziające jest ludzkie drzewo genealogiczne, ponieważ Homo erectus przetrwał przez wszystkie te inne gatunki, w tym ostatecznie Homo sapiens, powstające z wcześniejszych populacji Homo erectus.,”
chociaż ta gałąź naszego drzewa przodków przetrwała tylko w odległej przeszłości, daty „ostatniego stanowiska” Homo erectus pokazują, że gatunek cieszył się długowiecznością, którą tylko my możemy dorównać—jeśli przetrwamy kolejne 1,5 miliona lat.