Jad Hemotoksyczny

Jad Hemotoksyczny


jest to powstałe uszkodzenie tkanki spowodowane ukąszeniem grzechotnika.

gatunki węży Crotalidae i Viperidae są bardziej hemotoksyczne niż inne rodziny węży. Jad hemotoksyczny wpływa na krew i narządy, powodując załamanie lub stan zapalny w organizmie. Jad hemotoksyczny powoduje ubytek czerwonych krwinek., Gdy nie ma wystarczającej ilości czerwonych krwinek, zdolność przenoszenia tlenu we krwi również zubożałaby, a wiele narządów ciała, w tym mózg, serce, wątroba i nerki, ucierpi w wyniku.

atak czy obrona?

Jad wyewoluował z enzymów trawiennych najprawdopodobniej jako środek do obezwładniania zdobyczy, ale jest również przydatny jako mechanizm obronny u węży, którym brakuje innych zewnętrznych mechanizmów obronnych lub kończyn do ucieczki. Warto zauważyć, że wiele węży wstrzykuje w swoją ofiarę jad, który jest poza koniecznością, aby go zabić., Na przykład Grzechotnik Zachodni wstrzykuje jadu 300 razy potrzebne do zabicia myszy (http://reptilis.net/serpentes/venom.html). Podczas gdy Jad grzechotnika Zachodniego jest głównie hemotoksyczny, może również mieć działanie neurotoksyczne, jak wiele jadowitych węży, które nie należą do jednej lub drugiej kategorii. Interesujące jest to, że wydaje się, że węże dalej na północ mają zwiększone możliwości krwotoczne (Adame et al, 1990).,

Grzechotnik Zachodni

objawy

Jad Hemotoksyczny jest uważany za wolno działający w porównaniu do innych rodzajów Venoms. Pierwsze objawy mogą pojawić się po kilku godzinach. Początkowe objawy obejmują nudności, zawroty głowy i możliwy dyskomfort w klatce piersiowej.

zastosowanie medyczne

jad hemotoksyczny niektórych gatunków żmii jest wykorzystywany w badaniach nad możliwymi lekami i nowymi lekami na choroby., Duża liczba ukąszeń węża powoduje, że ofiara ma obniżony poziom ciśnienia krwi inhibitory ACE zostały zatwierdzone przez FDA w 1979 roku w leczeniu pacjentów z wysokim ciśnieniem krwi, a także chorób serca. Inhibitory ACE zostały opracowane przez wyizolowanie enzymu znalezionego w jadu brazylijskiej żmiji pitnej (Vyas, et al., 2013).

Referencje/Źródła

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *